ตอนที่ 5 ถูกสาดน้ำผลไม้ใส่ทั้งตัว

ตอนที่ 5 ถูกสาดน้ำผลไม้ใส่ทั้งตัว กู้เนี่ยนเก็บมือถือใส่ลงไปในกระเป๋า และหันหน้าไปมองทางนั้น ผู้ชายที่เดินเข้ามาท่าทางเท่ห์สมาร์ท มีความเข้มขรึมแต่ดูหยิ่ง ใส่ชุดสูทHermesที่รัดรูปจนมองเห็นรูปร่างที่สูงยาวของเขา โครงหน้าแหลมคมเหมือนรูปปั้นอิตาลีที่แกะสลักออกมาทีละนิดๆอย่าง ละเอียดอ่อนและสมบูรณ์ และคนที่ควงแขนของเขาเดินออกมาก็คือดาราหญิงคนดังเซี่ยหวั่นหวั่น วินาทีนั้น รูม่านตาของกู้เนี่ยนหดตัวลง และตื่นตระหนกใจด้วย เจียงอี้เชิน เขาทำไมมาที่นี่? อีกทั้งยังมาพร้อมกับเซี่ยหวั่นหวั่น ที่แท้เซี่ยหวั่นหวั่นโทรหาเขาก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง! กู้เนี่ยนเสียใจที่ตอนนั้นไม่ถามให้ละเอียด ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องตื่นกลัวขนาดนี้ ไม่ทันที่จะคิดอะไรมากไปกว่านี้กู้เนี่ยนรีบก้มหัว แล้วเดินย้อนทางออกไป เธอให้เจียงอี้เชินเห็นหน้าเธอไม่ได้ ไม่งั้นเจียงอี้เชินจะคิดว่าเธอแอบตามเขามา ถ้าเป็นแบบนี้จะอธิบายไม่ถูกเลย พนักงานบริการถือน้ำดื่มไปๆมาๆในงาน ทันใดนั้นก็มีคนดึงมือของเธอ: “ระวัง!” กู้เนี่ยนยังไม่ทันจะตั้งตัว ก็มีอะไรมาชนเข้าด้านหลัง “ปั้ง” เสียงชนไปที่หลังเธอ น้ำผลไม้ที่เย็นแก้วนั้นสาดใส่ตัวเธอทั้งตัว ความรู้สึกที่เย็นจัดเย็นเข้าลึกข้างในกระดูก กู้เนี่ยนหายใจลึกๆทีหนึ่ง ในใจคิดอยู่ว่ายิ่งรีบร้อนยิ่งเกิดปัญหา พนักงานหญิงคนนั้นตกใจ เมื่อกี้เธอใจไม่อยู่กับตัว เพราะในงานมองเห็นหนุ่มหล่อไม่น้อย ไม่ทันระวังก็เลยชนคนที่อยู่ด้านหน้า “ขอโทษค่ะ.....ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษ และดึงมือของกู้เนี่ยนอยากจะยื่นกระดาษทิชชู่ให้ ใจของกู้เนี่ยนกระวนกระวาย ยิ่งเกิดเรื่องอย่างนี้ ถ้าเจียงอี้เชินสังเกตเห็น..... พอคิดถึงแค่นี้ เธอก็รีบสะบัดมือพนักงานคนนั้นออก และเอามือเปิดทางจะเบียดผู้คนเดินออกจากตรงนั้น ส่วนด้านหลังที่คนกำลังซุบซิบนินทา เธอไม่มีเวลาไปสนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เพียงแค่อยากจะหาที่แอบเพื่อไม่ให้เจียงอี้เชินเห็นจะดีกว่า แต่ว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ไม่รู้เท้าใครยื่นออกมาจากไหน กู้เนี่ยนไม่ทันมองเห็น จึงหกล้มลงกับพื้น ข้อศอกกระแทกกับกระเบื้องหินอ่อนที่พื้นอย่างแรง เธอเจ็บมากจนน้ำตาจะไหลออกมา ไม่รู้ว่าใครตะโกนพูดขึ้นมาคำหนึ่งอย่างกะทันหัน เสียงนั้นเต็มไปด้วยคำประชดและเยาะเย้ย: “ดูสิ เธอกับเซี่ยหวั่นหวั่นใส่ชุดเหมือนกันเลย” “เธอเป็นใครอ่า เห็นท่าแล้วที่ใส่อยู่ก็คงเป็นของปลอม ชิชิ น่าอับอายจริงๆ!” รอบๆมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยเป็นช่วงๆ จนกู้เนี่ยนดึงสติกลับมาได้นั้น ก็มีเสียงที่ใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น: “คุณเป็นไรไหมคะ!” ในขณะที่วุ่นวาย กู้เนี่ยนเงยหน้าขึ้น คนที่เห็นคือเซี่ยหวั่นหวั่นที่ใบหน้าสวยงามและเหมือนจะเป็นห่วง ชุดราตรีที่ใส่อยู่บนตัวเธอคือสีขาวมุก แบบก็เหมือนชุดที่กู้เนี่ยนกำลังใส่อยู่จริงๆ อย่างว่าใส่ชุดเหมือนกันไม่น่ากลัว แต่คนไหนสวยน้อยกว่าคนนั้นเสียหน้า ตอนนี้กู้เนี่ยนล้มอยู่ที่พื้น ด้านหลังถูกน้ำผลไม้สาดทั้งตัว ใครเสียหน้าดูก็รู้ เซี่ยหวั่นหวั่นมองเห็นหน้าที่ชัดเจนของกู้เนี่ยนแล้ว สายตาเปลี่ยนไปกะทันหัน เหมือนจะนึกถึงอะไรสักอย่าง แล้วแววตาก็รีบมองไปที่ผู้ชายด้านข้าง เจียงอี้เชินขมวดคิ้วนิดๆ หรี่ตาเล็กๆมองหน้าผู้หญิงที่ซมซานอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาคมลึกและดูดี เหมือนกาแลคซีขนาดใหญ่ แต่ตอนนี้ดวงตาคู่นั้นกำลังมองหน้าของเธอ ในแววตาเต็มไปด้วยความขุ่นมัวเหมือนหมอกควัน ที่นี่ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเจียงอี้เชินกับกู้เนี่ยน และเซี่ยหวั่นหวั่นก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เธอรู้แค่ว่าเจียงอี้เชินแต่งงานแล้ว หน้าตาของภรรยาก็ไม่เคยเห็น แต่ว่าใบหน้าของกู้เนี่ยนนั้น เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก กู้เนี่ยนหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่าสายตาทั้งหมดกำลังจดจ่อที่ตัวเธอ ขอบตาของเธอจึงแดงขึ้นมาทันที เจียงอี้เชินย่อตัวลงและขมวดคิ้วเล็กน้อย ในสายตาคนอื่นที่มองอยู่ดูแล้วเหมือนจะเป็นห่วง แต่ความเป็นจริงแล้วในตาไม่มีความรู้สึกอันใดเลย “เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เขาเอ่ยปากถาม