已经是第一章了
ตอนที่ 6 คุณปล่อยฉันนะ
ตอนที่ 6 คุณปล่อยฉันนะ
กู้เนี่ยนก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยหน้ามองเจียงอี้เชิน เธอรู้ว่าข้างในดวงตาคู่นั้นที่ดูอ่อนโยน ต้องมีอะไรซ่อนอยู่ที่ไม่สามารถเดาได้ ขอบตาที่แดงและน้ำเสียงรีบร้อนพูดออกมาอย่างรวดเร็วว่า: “ฉันไม่เป็นไร”
หลังจากที่พูดจบเธอไม่แคร์สายตาผู้คนที่กำลังมองอยู่ กัดฟันลุกขึ้นยืน รีบร้อนเดินออกไปทางข้างๆทันที
รูดบัตรเปิดประตูห้องเข้าไป กู้เนี่ยนพิงบานประตู แล้วหายใจลึกๆยาวๆหนึ่งครั้ง หัวใจเต้นไวมาก เหมือนจะกระโดดออกมาจากลำคออย่างนั้น ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจที่เต้นของเธอจึงค่อยๆช้าลงเป็นปกติ
น้ำผลไม้ที่ถูกสาดใส่หลังทั้งเหนียวทั้งมันเยิ้ม กู้เนี่ยนถอดชุดราตรีออก แล้วเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ และเปลี่ยนชุดใหม่ที่สะอาด
กู้เนี่ยนคิดไม่ถึงจริงๆว่าเจียงอี้เชินและเซี่ยหวั่นหวั่นจะมาที่นี่ เซี่ยหวั่นหวั่นเป็นนักแสดงยอดเยี่ยมของหนังเรื่องใหม่ราชินี และยังเป็นพรีเซนเตอร์ผลิตภัณฑ์บำรุงผิว ซึ่งเป็นแบรนด์ที่อยู่ภายใต้ของบริษัทเจียงเฉิง ไม่รู้ว่าเป็นความต้องการของธุรกิจหรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น ไม่ว่าเจียงอี้เชินจะไปออกงานเลี้ยงปาร์ตี้ที่ไหน ถ้ามีคู่ผู้หญิง ต้องเป็นเซี่ยหวั่นหวั่นทุกครั้ง
เธอนั่งอยู่บนเตียงสักพัก ก็พิมพ์ข้อความส่งให้ฉินเค่อหยู้: “เค่อหยู้ขอโทษนะ ฉันมีธุระต้องขอตัวกลับก่อน” ลุกขึ้นไปเปิดประตู ก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ใต้แสนไฟ
มือข้างหนึ่งของเจียงอี้เชินกั้นประตูไว้ แววตาแหลมคมเหมือนยิ้มก็ไม่ใช่กำลังมองเธออยู่
ทางเข้าออกถูกเขาบังไว้หมด กู้เนี่ยนจะไปก็ไม่ใช่จะอยู่ก็ไม่ใช่ เลยเงยหน้าขึ้น จ้องหน้าของผู้ชาย แกล้งทำหน้านิ่งและเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แล้ว”
เจียงอี้เชินหัวเราะอย่างเย็นชาคำนึง ยื่นมือไปจับไหล่ของกู้เนี่ยนแล้วดันตัวเธอเข้าไป
ประตูถูกปิด กู้เนี่ยนยังไม่ทันดิ้นรน ก็ถูกเขาดันตัวพิงกับประตูอย่างแน่น
มือข้างหนึ่งของเจียงอี้เชินยันไว้ที่ประตู มองลงไปจ้องหน้าของเธอ มุมปากยิ้มนิดๆ: “มาทำอะไรที่นี่?”
ลมหายใจที่ชัดเจนของเขาอยู่บนรอบๆปลายจมูกของกู้เนี่ยน จนเธอสามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตนเอง แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นนิ่งๆและพูดว่า: “มาเที่ยวสิ”
ยอมให้เขามากับเซี่ยหวั่นหวั่นที่นี่ได้ แต่ทำไมยอมให้เธอมาไม่ได้เหรอ?
มีอย่างนี้ที่ไหนกัน
ดวงตาของเจียงอี้เชินเฉยๆ จับคางเธอขึ้นมาเบาๆ ริมฝีปากบางๆร่วมด้วยกับการหยอกล้อ: “มาเที่ยวหรืออยากจะ.....แอบติดตามผม?”
ติดตาม?
กู้เนี่ยนสาบานว่าเธอไม่มีความคิดแบบนี้อยู่ในหัว
เธอถูกฉินเค่อหยู้บังคับให้มาเป็นเพื่อนร่วมงานเท่านั้นจริงๆ แต่ไม่นึกว่าจะบังเอิญเจอเจียงอี้เชินพอดีขนาดนี้
เห็นเธอไม่พูดจา เจียงอี้เชินชิดเข้าไปใกล้ๆเธอ ริมฝีปากบางๆเข้าไปชิดข้างหู: “ไม่พูด แปลว่ายอมรับ?”
เหมือนว่าจะรู้สึกถึงอาการสั่นของกู้เนี่ยน มุมปากของเจียงอี้เชินยิ่งยิ้มกว้างขึ้น ปากของเขาขยับลงไปจากหูจนถึงข้างๆปากของเธอ พูดด้วยเสียงที่ต่ำและเสียงแหบ: “คำพูดที่ผมบอกคุณลืมอีกแล้วเหรอ หืม?”
สิ่งที่เจียงอี้เชินเคยพูดกับเธอไม่เยอะมาก ฉะนั้นเขาเคยพูดอะไรไว้ตัวเองก็ยังจำได้เสมอ มันไม่มีอะไรนอกจาก เรื่องของเขาอย่ายุ่งเกี่ยว อย่าพยายามคิดติดตามว่าเขาจะไปไหน เป็นคุณนางเจียงที่ไร้ตัวตนดีๆ เธออยากได้อะไรก็ให้เธอได้
เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนตัวของกู้เนี่ยนมีกลิ่นดอกไม้ที่หอมชื่นใจ จนเจียงอี้เชินอดใจไม่ไหว เขาปิดตาและในสมองมีแต่ภาพที่แตกกระจุยแต่ยังคงสวยงามโผล่ขึ้นมาในสมอง
ดวงตาของเจียงอี้เชินมืดลง อ้าปากกัดที่ริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอ
ทันใดนั้นในสมองของกู้เนี่ยนว่างเปล่า หลังจากที่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นของเขาแล้ว ทั้งตัวของเธอแข็งทื่อไปหมด เธอทั้งโกรธทั้งกลัว ยื่นมือไปผลักเขา: “คุณปล่อยฉันนะ!”
“ปล่อยคุณ?” เจียงอี้เชินยักคิ้ว แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ?”
ปากของเขาก็แนบไปที่หน้าของเธอ การสัมผัสที่เยือกเย็นและนุ่มนวลทำให้กู้เนี่ยนรู้สึกสมองตึงเครียดถึงที่สุด
已经是最新一章了
加载中
