ตอนที่ 9 กอดขาเจียงอี้เชินไว้แน่นๆ

ตอนที่ 9 กอดขาเจียงอี้เชินไว้แน่นๆ รูม่านตาของมู่เทียนเฉียวหรี่ตาลงเล็กๆ ตะลึงไปพักหนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูดด้วยเสียงปกติ: “เพิ่งจะเรียนจบออกมาหางานทำ มันไม่ได้หาง่ายๆ ถ้าเธอไม่อยากไปที่นั่น ก็อยู่ที่นี่ฝึกงานไปก่อน อีกหน่อยค่อยไปที่สำนักงานใหญ่ได้” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” กู้เนี่ยนโบกมือปฏิเสธ: “ที่นี่ฉันก็ไม่อยากอยู่ ประธานมู่เก็บโอกาสนี้ไว้ให้คนอื่นเถอะ ฉันไม่บังอาจรับไว้หรอก” ในที่สุดมู่เทียนเฉียวก็เกิดความโมโห: “กู้เนี่ยน!” กู้เนี่ยนยักคิ้วและมองหน้าเขา: “ทำไม คุณยังอยากจะสั่งสอนฉันเหรอ?” มีสิทธิ์อะไร เขาเอาสิทธิ์อะไรมาอ้าง? สุดท้ายมู่เทียนเฉียวเบาน้ำเสียงลง ตักเตือนด้วยดีๆ: “เธอไม่ต้องต่อต้านขนาดนี้ ฉันแค่อยากจะทดแทนเท่านั้น” “ไม่ต้อง!” กู้เนี่ยนพูดจาอย่างไม่เกรงใจ น้ำเสียงขึ้นสูงอย่างประชดประชัน: “คุณจะทดแทนยังไง ตั้งหลายปีมานี้ความลำบากที่แม่ฉันเจอมาก็ไม่ใช่ลำบากฟรีๆ ดังนั้นคุณไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นคนดี คนไม่มีหัวใจ!” พูดจบเธอก็เดินตรงไปเปิดประตูออกไป ไม่เหลียวกลับมามองเลย เมื่อกี้ได้ตอบโต้ใส่อารมณ์กับมู่เทียนเฉียวต่อหน้าแล้วกู้เนี่ยนรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย แต่ผลที่ตามมาคือ งานที่เธอสนใจได้หมดโอกาสไปแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไร ต่อให้เธอต้องหิวตายก็ไม่มีทางยอมรับการทดแทนอะไรของมู่เทียนเฉียวอย่างเด็ดขาด ตอนนั้นแม่ของเธอป่วยไม่สบาย เธอไปหามู่เทียนเฉียวเพื่อขอยืมเงิน สุดท้ายสิ่งที่ได้กลับมาคือโดนดูถูกเหยียดหยาม คุณนายมู่เอาเงินปึกหนึ่งปาใส่หน้าเขา: “พอไหม?” มิหนำซ้ำคุณนายมู่ยังพูดด้วยความไม่พอใจ: “เอาเงินแล้วรีบออกไปซะ เป็นคนอย่างไร ลูกสาวที่สอนก็เป็นอย่างแม่นั่นแหละ หน้าด้าน” ทั้งๆที่ตอนนั้นคุณนายมู่ก็คือมือที่สาม มู่เทียนเฉียวหวังทรัพย์สมบัติและต้องการมีอำนาจ เปลี่ยนใจแล้วทิ้งแฟนเก่า แต่ทำไมสุดท้ายแล้วสองคนนี้กลายเป็นคู่สามีภรรยาดีเด่น ที่ครองรักกันอย่างลึกซึ้งได้อย่างไร ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบริษัท ในใจของกู้เนี่ยนรู้สึกเกลียดชังขึ้นมาทันที ถ้าในตอนนั้นมู่เทียนเฉียวยอมยืมเงินให้เธอ แม่ของเธอก็จะไม่เสียเวลารักษา เพราะทำการรักษาไม่ทันทำให้สมองขาดออกซิเจนกลายเป็นคนอัมพาต ไม่เช่นนั้นเธอก็ไม่ต้องทำงานพาร์ทไทม์ในโรงแรมและเสียตัวเสียศักดิ์ศรี หน้าด้านกอดขาเจียงอี้เชินไว้แน่นๆ แล้วมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อย่างทรมาน ถูกคนมองด้วยสายตาที่เยือกเย็น ในช่วงชีวิตยี่สิบปีนั้น เธอมีแม่อยู่ข้างๆ แม้ว่าจะอยู่อย่างคนธรรมดาไม่รวยมาก แต่ถ้าเธอต้องการอะไร แม่มักจะพยายามทำให้เสมอ ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เป็นแค่ของเล่นและสัตว์เลี้ยงของเจียงอี้เชินเท่านั้น วันของเดือนกรกฎาคม คิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน ฝนตกรุนแรงอย่างเฉียบพลัน กวาดไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว กู้เนี่ยนไม่ได้นำร่มมาด้วย แต่ก็ยังเดินเข้าไปในสายฝนอย่างไม่สนใจอะไร อย่างที่เขาว่ากันว่า วันฝนตกฟ้าร้องเป็นเวลาที่เหมาะสมกับการร้องไห้เสียใจจริงๆ ดังนั้นตอนนี้เธอสามารถร้องไห้เสียน้ำตาได้อย่างไม่ต้องกลัวใครเห็น เดินไปร้องไป ไม่สนใจสายตาคนมองข้างถนนเลยสักนิด น้ำฝนปนน้ำตาไหลลงมาอย่างเยือกเย็น สุดท้ายเธอเดินจนเหนื่อยและนั่งลงกับเก้าอี้ยาวบนทางเดินเท้าข้างถนน บนรถเบนซ์สีดำที่แอร์เย็นฉ่ำ เจียงอี้เชินนั่งไขว่ห้าง นิ้วมือโค้งเล็กน้อย สั่งให้คนขับรถที่นั่งหน้า: “เดี๋ยวส่งผมไปที่โรงแรมหมิงจิ้งถาย กลางคืนผมมีงานเลี้ยงธุรกิจงานหนึ่ง พรุ่งนี้เช้าไปรอผมที่นั่น” คนขับพยักหน้า: “ได้ครับ คุณเจียง” เจียงอี้เชินมองออกไปนอกรถ สายฝนตกลงมาซาๆ ทั่วท้องฟ้าดูหม่นหมองท่ามกลางสายฝนและเมฆ เพียงแค่แป๊บเดียวที่ไม่ตั้งใจมอง เขาเห็นกู้เนี่ยนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวและตัวเปียกจนเหมือนหมาตกน้ำ ตอนแรกก็ดูไม่ค่อยออก แต่ว่ากู้เนี่ยนยกมือขึ้นมาขยี้ตาและสะอึกสะอื้น เจียงอี้เชินขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ แววตาเหม่อลอยไปสักพัก นึกถึงภาพเหมือนอดีตที่นานมากแล้ว ช่วงบ่ายวันหนึ่งของฤดูร้อน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใต้ต้นเมเปิลในโรงเรียน ตะโกนร้องไห้อย่างดังโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ กู้เนี่ยนเช็ดน้ำฝนที่อยู่บนหน้า เตรียมลุกขึ้นหาที่หลบสักพัก ทันใดนั้นตรงหน้าก็มีรองเท้าสีดำคู่หนึ่งที่เงาวับไม่มีแม้แต่เม็ดฝุ่น จู่ๆฝนที่กำลังเทลงมากลับหายไป เธอเงยหน้าขึ้นมาดูอย่างตกใจ มีชายหนุ่มหน้าตาหล่ออยู่ใต้ร่มสีดำคันใหญ่ สีหน้าเย็นชามาก