ตอนที่ 10 พึ่งตนเอง เธอยังมีหน้าพูด

ตอนที่ 10 พึ่งตนเอง เธอยังมีหน้าพูด กลับไปถึงที่รถ เจียงอี้เชินเห็นกู้เนี่ยนตัวสั่น จึงสั่งคนขับรถปิดแอร์ กู้เนี่ยนเอามืออุดจมูกและจามหนึ่งครั้ง ถามด้วยเสียงเบาๆ: “มีผ้าขนหนูแห้งไหม ผมของฉันเปียกหมดแล้ว!” ผ้าขนหนูแห้งผืนหนึ่งโยนมาที่หน้าอกของเธอ กู้เนี่ยนหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดผมและได้ยินชายที่นั่งข้างๆถามด้วยน้ำเสียงที่ปกติ: “เป็นอะไรหรือเปล่า?” กู้เนี่ยนเช็ดหน้าจนสะอาด ตอบด้วยหน้าที่ท้อใจ: “ไม่เป็นอะไร” “แล้วทำไมนั่งร้องไห้ข้างทางอย่างกับคนบ้า?” คนบ้า? กู้เนี่ยนรู้สึกในใจเหมือนโดนมีดทิ่ม บ่นอยู่ในใจว่า: คุณนั่นแหละคนบ้า! เจียงอี้เชินยกมือขึ้นมาจับที่คางของเธอ จ้องมองหน้าเธออย่างสงสัย: “โดนรังแกเหรอ?” กู้เนี่ยนไม่ใช่คนที่ชอบร้องไห้ นอกจากครั้งนั้นที่นานมาแล้ว เขาเห็นเธอร้องไห้แค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นที่เจอเธออีกก็ไม่เคยเห็นเธอหลั่งน้ำตาร้องไห้อีกเลย ฉะนั้นเจียงอี้เชินรู้สึกแปลกใจหน่อย เขาใช้มือลูบๆคางที่เล็กๆน่ารักของกู้เนี่ยน: “บอกผมสิ ผมช่วยจัดการให้ หึม?” กู้เนี่ยนถูกมองด้วยสายตาของเขาและรู้สึกกลัว ตาคู่นั้นมันลึกลับดึงดูดคน มองนานๆทำให้หลงใหลได้ คนทั่วไปไม่กล้าจ้องตากับเจียงอี้เชิน เธอหันหน้าไปอย่างเงียบๆ: “สัมภาษณ์งานถูกปฏิเสธ รู้สึกเสียใจหน่อย” “เพราะเรื่องนี้?” เจียงอี้เชินหัวเราะ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ก็ไม่เค้นถามต่อ สายตาหันไปบนตัวของกู้เนี่ยนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว มันบางจนมองเห็นส่วนโค้งของด้านในเสื้อ กู้เนี่ยนรู้สึกถึงความร้อนรุ่มในตาของเขา รีบเอามือบังที่ตัว เจียงอี้เชินปล่อยมือออกจากคางของเธอ ไม่สนใจอะไรและพูดเบาๆ: “ถูกปฏิเสธก็ปฏิเสธไปสิ พรุ่งนี้ผมช่วยคุณดูว่าบริษัทเจียงเฉิงมีงานตำแหน่งไหนที่เหมาะกับคุณบ้าง” ไอยะ พระอาทิตย์จะเปลี่ยนมาขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว เจียงอี้เชินจะช่วยเธอหางาน คงคิดจะวางแผนอะไรอีกหรือเปล่า！ “หา ไม่ต้องหรอก” กู้เนี่ยนรีบปฏิเสธ สายตาที่ลึกลับของเจียงอี้เชินหรี่ลงเล็กๆ น้ำเสียงต่ำๆเหมือนแฝงความกดดันด้วย: “หืม?” กู้เนี่ยนโบกมืออธิบายว่า: “ฉันไม่อยากเข้าทางประตูหลัง ฉันอยากพึ่งพาตัวเอง” คำนี้ก็เป็นคำพูดที่ปกติดี อย่างน้อยก็เป็นความในใจของ กู้เนี่ยน แต่สีหน้าของเจียงอี้เชินเปลี่ยนไปกะทันหัน แล้วก็หัวเราะ: “พึ่งตนเอง คุณยังมีหน้ามาพูดนะ?” กู้เนี่ยนกลั้นลมหายใจไปสักพัก คำพูดถูกอุดไว้ข้างในลำคอจนหมด คิดไปคิดมาเธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจ จึงพูดทีละคำช้าๆว่า: “คุณเจียง วันข้างหน้าฉันจะค่อยๆหาเงินคืนคุณแน่นอน!” “ฮา!” เจียงอี้เชินหัวเราะแบบเย็นชา ยื่นมือไปตบเบาๆที่หน้าของเธอ และยังแถมให้สองคำอย่างไม่ไยดี: “ใสซื่อ!” บรรยากาศกลายเป็นติดลบทันที อากาศรอบด้านเหมือนกลายเป็นน้ำแข็ง กู้เนี่ยนรู้สึกเหมือนมีลมหนาวพัดผ่านบนตัวเป็นพักๆ ถูกว่าเป็นชุดแล้วยังไม่กล้าพูดจา นั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ ก้มหน้ามองแต่นิ้วมือตัวเอง รถวิ่งไปจนใกล้จะขึ้นทางด่วน คนขับรถหันกลับมาถาม: “คุณเจียง ไปโรงแรมหมิงจิ้งถายไหมครับ?” “ไม่ไป กลับบ้าน” สีหน้าของเจียงอี้เชินเหมือนจะทนไม่ไหว หันมามองหน้ากู้เนี่ยน: “กลับไปรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วก็ เอาที่รองเบาะกลับไปซักด้วย” สีหน้าของกู้เนี่ยนมีความไม่พอใจนิดๆ: “ที่รองเบาะ?” “ถูกคุณนั่งซะจนเป็นแบบนี้ไม่ล้างได้ไง?” กู้เนี่ยนเปียกไปทั้งตัว ทำให้ที่รองนั่งอันแพงๆสุดหรูบนรถของเขาสกปรกจริง แต่เจียงอี้เชินจะขี้เหนียวถึงขนาดนี้เลยหรือ ที่รองนั่งบนเบาะรถ มีร้านที่ล้างรถโดยเฉพาะช่วยล้างไม่ใช่เหรอ? คนขับรถช่วยถอดที่รองนั่งออกมาให้ กู้เนี่ยนมือหนึ่งถือที่รองเบาะ อีกมือหนึ่งกางร่ม ทั้งซมซานและรู้สึกอับอาย หลังจากกู้เนี่ยนกลับไปถึงบ้าน ก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เจียงอี้เชินนั่งบนโซฟาที่ห้องรับแขก ปิดปากเบาๆ สายตาลึกลับ ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ โทรศัพท์บนโต๊ะน้ำชาดังขึ้น เขามองดูหน้าจอ แล้วเลื่อนรับ ทางโน้นมีเสียงของคุณแม่เจียงส่งเสียงออกมา: “ลูก กลับประเทศมารึยัง เมื่อไหร่จะพา เนี่ยนเนี่ยนมาหาแม่?”