ตอนที่ 11 แต่งงานแล้วควรจะหยุดเที่ยวได้แล้ว

ตอนที่ 11 แต่งงานแล้วควรจะหยุดเที่ยวได้แล้ว เสียงของเจียงอี้เชินฟังดูแล้วเหมือนขี้เซานิดๆ: “เพิ่งกลับครับ ช่วงนี้เรื่องเยอะ” บริษัทลูกที่อยู่ภายใต้บริษัทกำลังจะเข้าตลาดหลักทรัพย์ โครงการที่เพิ่งเริ่มสร้างมีเรื่องติดขัด ไม่ได้รับการอนุมัติสักที ช่วงนี้เรื่องที่ไม่ราบรื่นของเจียงอี้เชินเยอะมากเกิน คุณแม่เจียงทำเสียงฮึ่มอย่างไม่ค่อยพอใจ: “รู้ว่าลูกงานยุ่ง แม่จึงไม่โทรหาลูก แม่ฝากเพื่อนช่วยเอายาสูตรลับเฉพาะมาให้ เตรียมให้เนี่ยนเนี่ยนบำรุงร่างกาย ลูกมีเวลาว่างก็มาเอาไป” “ครับ” “จริงสิ ลูก เรื่องข่าวลูกกับดาราคนนั้น มันเป็นเรื่องจริงไหม?” น้ำเสียงของคุณแม่เจียงเบาลง “ไม่ใช่ นักข่าวเขียนไปเรื่อย” “ถ้าเป็นอย่างนั้น ค่อยดีหน่อย แม่จะบอกอะไรให้ ลูกแต่งงานแล้วก็ต้องหยุดเที่ยวได้แล้วรู้ไหม?” “รู้แล้วครับ!” เจียงอี้เชินตอบเบาๆ ชีวิตส่วนตัวของเขาเรียบง่าย ไม่ชอบออกสื่อ ข่าวที่เกี่ยวกับเซี่ยหวั่นหวั่นก็เป็นข่าวที่มีคนตั้งใจจะกุข่าวขึ้นมา ปกติเวลาทำงานจะไม่พออยู่แล้ว ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนั้น เจียงอี้เชินวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ดูนาฬิกาก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว งานเลี้ยงก็ไม่ต้องไปแล้ว กู้เนี่ยนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วลงมา รู้สึกท้องร้องโจ๊กๆ แม่บ้านหรงวันนี้หยุดพักกลับบ้านแล้ว ไม่นึกว่าเจียงอี้เชินจะกลับมา เธอลงมาชั้นล่าง ปล่อยผมยาวๆ มองดูชายที่นั่งดูนิตยสารการเงิน และค่อยๆเอ่ยปากถามว่า: “คุณทานข้าวเย็นหรือยัง?” “ผมดูแล้วเหมือนทานแล้วเหรอ?” เจียงอี้เชินยักคิ้ว แววตาเหมือนไม่ค่อยพอใจ กู้เนี่ยนชินกับน้ำเสียงเย็นชาของเขาแล้ว: “แล้วคุณอยากทานอะไร?” เจียงอี้เชินวางนิตยสารบนมือลง บีบนวดตรงหว่างคิ้ว: “กระเพาะไม่สบายหน่อย ไม่ค่อยอยากทานอะไร” กู้เนี่ยนก็ยังนิสัยดีเหมือนเดิมและพูดว่า: “ในตู้เย็นยังมีบะหมี่เหลือหน่อย ถ้าไม่ทานอะไร กลางคืนกระเพาะจะยิ่งไม่สบายนะ ถ้างั้น ต้มบะหมี่เอาไหม?” เจียงอี้เชินจ้องเธอ ดูท่าทางตั้งใจอยากจะเอาใจเขา ยิ้มนิดๆ: “แล้วแต่คุณ” กู้เนี่ยนโล่งใจไปที หยิบบะหมี่ออกมาจากตู้เย็นแล้วเดินไปห้องครัว คนอย่างเจียงอี้เชินที่จริงแล้วก็คบยากจริงๆ เขาเป็นคนเก็บกดไม่ค่อยแสดงอาการทุกข์หรือสุขออกมา นิสัยก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ชีวิตสิบแปดปีแรก เจียงอี้เชินเป็นหนุ่มวัยรุ่นที่เป็นลูกผู้ดีมีฐานะ ในตอนที่อายุสิบแปด พ่อของเขาถูกจำคุกและฆ่าตัวตายในคุก ครอบครัวได้รับผลกระทบและเปลี่ยนแปลงกะทันหัน หลังจากนั้นเขาหายตัวไปอยู่ไหนไม่มีใครรู้ สองสามปีนี้ เขากลับมามีชื่อเสียงในเมือง Aอย่างกะทันหัน และกลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่สำคัญคนหนึ่งในวงการธุรกิจ กู้เนี่ยนนึกไม่ออกว่าตัวเองชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือเป็นเพราะวันนั้น ที่เขายืมรถจักรยานโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ทำให้เธอคิดว่ารถจักรยานคันใหม่ของเธอหายไป และร้องไห้อย่างหนัก หลังจากนั้นเขาก็ขอโทษด้วยการซื้อไอศกรีมให้เธอ หรือเป็นเพราะวันนั้น ที่งานกีฬาโรงเรียน เธอไปสัมภาษณ์เขา แล้วเขายื่นรางวัลที่ได้นั้นให้เธอและบอกกับเธอว่า: ให้เธอ เธอเคยคิดอยากจะแต่งงานกับเขา แต่ไม่เคยคิดจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ผ่านไปสักพัก กู้เนี่ยนถือบะหมี่ที่ต้มเสร็จแล้ว เดินออกมาจากครัว เจียงอี้เชินหันไปดูหนึ่งครั้ง หน้าตาก็ธรรมดาๆ กู้เนี่ยนวางบะหมี่ลงบนโต๊ะ และลูบๆมือ: “ทานแบบนี้ไปก่อน ในบ้านไม่มีอาหารอะไรเลย” หลังจากเจียงอี้เชินเจอปัญหามากมายเมื่อช่วงเย็นจนถึงตอนนี้ ก็หิวมากแล้ว เขานั่งลงแล้วตักบะหมี่ขึ้นมาหน่อย เตรียมจะกินเข้าปาก ก็เห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงข้าม มองเขาด้วยความตื่นเต้น และแววตาเหมือนจะคอยดูอย่างตั้งใจ แน่นอนว่าหลังจากที่เขากินไปคำหนึ่ง เสียงที่นุ่มนวลของเธอก็ดังขึ้น: “รสชาติ.....พอได้ไหม!” กู้เนี่ยนรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ กลัวว่าท่านประธานผู้ทรงเกียรติจะรังเกลียดฝีมือของเธอ เจียงอี้เชินเงยหน้า มองสีหน้าที่แสดงออกของเธอทั้งตื่นเต้นและคาดหวัง อยากหัวเราะขึ้นมาทันที แต่สุดท้ายเขาก็พูดแค่ว่า: “ธรรมดา พอจะกลืนเข้าไปได้” กู้เนี่ยนถอนหายใจทีหนึ่ง ถือว่าเป็นการชมละกัน ก็ไม่ได้รังเกลียด เธอก้มหน้าลงและตั้งหน้าตั้งตาเขี่ยในถ้วยของตัวเอง เจียงอี้เชินย้ายสายตาออกจากตัวเธอ และใช้กระดาษทิชชู่เช็ดที่มุมปาก เหมือนว่ากำลังจะพูดอะไร: “สุดสัปดาห์นี้มีเวลาไหม?”