已经是第一章了
ตอนที่ 12 ฉันกินยาไม่ไปโรงพยาบาล
ตอนที่ 12 ฉันกินยาไม่ไปโรงพยาบาล
กู้เนี่ยนเหม่อลอยสักพัก และพยักหน้า: “มีสิ”
เธอสัมภาษณ์งานน่าจะไม่ผ่านแล้ว และไม่อยากมีความเกี่ยวพันธ์อะไรกับมู่เทียนเฉียว ถ้าอย่างนั้นก็ยอมปล่อยผ่านไปก่อน
“ดี สุดสัปดาห์นี้กลับบ้านกับผมหน่อย แม่อยากเจอคุณ”
ช่วงที่เจียงอี้เชินไม่อยู่ในประเทศ กู้เนี่ยนมีเวลาก็จะไปดูแลคุณแม่เจียง เธอปากหวาน คุณแม่เจียงเห็นเธอครั้งแรกก็ชื่นชอบเธอมาก นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาสองคนได้แต่งงานกัน แต่ทุกครั้งที่ไปก็ต้องเจอกับคำถามบางอย่างที่ตอบยาก อีกทั้งเจียงอี้เชินก็ไม่อยู่ด้วย เธอตอบโต้คนเดียว บางทีก็รู้สึกเหนื่อยใจ
“อืม ได้” กู้เนี่ยนพยักหน้าอีกครั้ง “ต้องเตรียมอะไรไหม?”
“ไม่ต้อง!” เจียงอี้เชินหันไปมองเธอทีหนึ่ง และพูดอย่างนิ่งๆว่า: “อะไรที่ควรพูด อะไรที่ไม่ควรพูด ไม่ต้องให้ผมสอนแล้วล่ะมั้ง!”
กู้เนี่ยนรู้ดีอยู่แล้ว เขาและดาราหญิงคนนั้นไปเที่ยวด้วยกันอย่างเปิดเผย อีกทั้งยังถูกนักข่าวแอบถ่ายภาพไว้ได้ เรื่องนี้ยิ่งบอกคุณแม่เจียงไม่ได้ และต่อหน้ายังต้องแกล้งทำเป็นรักกันมาก
แต่ว่าเจียงอี้เชินพูดจาไม่น่าฟังขนาดนั้น กู้เนี่ยนก็ต้องไม่ไว้หน้าเขา เธอแกล้งทำเป็นโง่: “ต้องการให้พูดอะไรต่อหน้าแม่อีกไหม?”
สายตาของเจียงอี้เชินเปลี่ยนไปกะทันหัน แววตาแหลมคมและแปลกใจนิดๆ สักพักหนึ่งเขาลุกขึ้น: “วันศุกร์ผมกลับมารับคุณ” พูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนโดยไม่มองเธออีกเลย
น่าจะเป็นเพราะตากฝน ก่อนนอนกู้เนี่ยนรู้สึกมึนหัวและปวดหัวรุนแรงมาก แต่เธอก็ไม่สนใจอะไรมาก ปิดไฟแล้วก็เข้านอนเลย เจียงอี้เชินยังทำงานอยู่ห้องหนังสือ เวลาของเขาน้อยจนนับเป็นวินาทีได้เลย นั่งก้มหัวหมกมุ่นอยู่กับงานทุกวันเหมือนลูกข่างอย่างนั้นแหละ
กู้เนี่ยนตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาตีสามกว่าๆแล้ว เธอรู้สึกเหมือนในลำคอมีสำลีอุดไว้อย่างนั้น ทั้งเจ็บทั้งแห้ง คัดจมูกหายใจไม่ออก ปวดหัวมาก เธอน่าจะเป็นหวัดแล้ว
บนตัวกู้เนี่ยนเหงื่อออกเป็นพักๆ เธอเอามือลองแตะที่หน้าผากรู้สึกร้อนจี๋ พยายามจะลุกขึ้น คนที่เก็บกล่องยาคือแม่บ้านหรง น่าจะเก็บไว้ห้องข้างๆในห้องเก็บของ
หัวของกู้เนี่ยนมึนมาก เธอก็ไม่กล้าเปิดไฟ กลัวจะรบกวนเจียงอี้เชิน เขาเป็นคนที่หลับไม่ลึก แค่มีเสียงอะไรนิดๆก็จะตื่นง่าย กู้เนี่ยนเดินไปถึงห้องแรกที่อยู่หน้าบันไดอย่างมืดๆ ดันประตูและยังไม่ทันเปิดไฟ ก็ได้ยินมีคนตะโกนถาม: “ใคร?”
ตามด้วยไฟในห้องก็เปิดสว่างขึ้นมา เจียงอี้เชินลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ท่าทางเหมือนจะระวังตัวและมองไปที่ประตู เห็นเป็นกู้เนี่ยน สายตาจึงค่อยๆวางใจลง แต่เปลี่ยนหน้าเป็นหน้าตาที่แปลกใจ
กู้เนี่ยนคิดไม่ถึงว่าตนเองจะเดินมาถึงห้องนี้ด้วยอาการที่มึนๆ เธอเสียงแหบและรีบร้อนจะอธิบาย: “ฉันเป็นไข้หวัด มาหายา”
เธอปวดหัวอย่างมาก แต่ยังมีสติที่ชัดเจนรู้ตัวว่าตนเองเดินผิดที่ รีบร้อนพูดว่า: “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันเดินผิดทางแล้ว คุณนอนเถอะ ไม่มีอะไร” พูดจบแล้วเธอก็รีบปิดประตูเดินหนี
เจียงอี้เชินได้ยินเธอเสียงแหบๆ คิ้วขมวดขึ้นนิดๆและลุกขึ้นจากที่นอน มองไปเห็นห้องเก็บของไฟเปิดสว่างอยู่ จึงเดินไปดู เห็นกู้เนี่ยนกำลังค้นตู้เก็บของเพื่อหายา
กู้เนี่ยนใส่ชุดนอนที่บางๆตัวเดียว ปล่อยผมสีดำๆยาวๆ เธอหาอยู่ตั้งนานแต่หายาไม่เจอ เงยหน้าขึ้นเห็นเงาของผู้ชายยืนอยู่ เธอตกใจมาก
เจียงอี้เชินเดินเข้ามาใกล้ๆ เห็นหน้าเธอแดงๆ ทั้งตัวดูเหมือนเป็นไข้สูง เขาก็ไม่พูดอะไรมาก: “เปลี่ยนเสื้อผ้าไปโรงพยาบาล”
ได้ยินโรงพยาบาลคำเดียว กู้เนี่ยนรีบปฏิเสธไม่ยอมไป เธอเดินถอยไปสองสามก้าว พูดอย่างดื้อรั้น: “ฉันจะกินยา ไม่ไปโรงพยาบาล”
เจียงอี้เชินทำหน้าบึ้ง
กู้เนี่ยนปวดหัวจนจะระเบิดแล้ว แต่เธอไม่ชอบโรงพยาบาลเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนกำลังพูดเองเออเองว่า: “กินยาเข้าไปก็หายแล้ว จริงๆ”
เจียงอี้เชินยื่นมือไปจับหน้าผากของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก: “ร้อนขนาดนี้แล้วยังไม่ไปโรงพยาบาลอีก คุณอยากกลายเป็นเทวดารึไง?”
ฝ่ามือของผู้ชายเย็นๆหน่อย กู้เนี่ยนตัวเกร็งขึ้นมาทันที
已经是最新一章了
加载中
