ตอนที่ 13 ดื้ออีกผมจะโยนคุณออกไป

ตอนที่ 13 ดื้ออีกผมจะโยนคุณออกไป ปกติร่างกายก็กลัวที่จะต้องไปโรงพยาบาลอยู่แล้ว กู้เนี่ยนหยิบยาสีฟ้าๆที่เพิ่งหาเจอและลุกขึ้นยืน: “ฉันกินยาเดี๋ยวก็หาย ไม่รบกวนคุณแล้ว” เธอเดินกลับไปที่ห้องด้วยความมึนๆ กินยาแล้วเอาผ้าห่มคุมตัวไว้ทั้งตัว เหงื่อไหลออกมาไม่หยุด ทั้งตัวเปียกจนเหมือนเพิ่งขึ้นจากสระน้ำ และเจียงอี้เชินที่อยู่ข้างๆก็นอนไม่หลับเช่นกัน เขาและกู้เนี่ยนแต่งงานกันก็เพราะมีข้อแลกเปลี่ยน เขาถูกแม่เร่งรัดให้แต่งงาน และก็บังเอิญเกิดเรื่องผิดพลาดไปนอนกับกู้เนี่ยน แต่เธอก็ไม่เอาเงินสักบาทคิดจะแต่งงานกับเขาท่าเดียว เอาเงินได้แค่ผลประโยชน์ชั่วคราว แต่งกับเขาก็เสมือนได้ตั๋วกินข้าวฟรีไปนานๆ ในใจของเขาเข้าใจดี แต่ก็ยอมแต่ง ไม่ใช่เพราะแม่ชอบเธออย่างเดียว แต่เพราะเขาอยากจะคอยดูว่าเธอคิดจะเล่นตลกอะไรอีก ห้องข้างๆได้ยินเสียงไอ แต่ก็พยายามอดทนไว้ไม่ให้ไอออกมาดังๆ เขารีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อคลุมและเดินออกไป กู้เนี่ยนรู้สึกมึนๆเหมือนมีคนเดินเข้ามา มือคู่หนึ่งที่เย็นจับหน้าของเธอไว้ และมีเสียงผู้ชายที่ต่ำๆเย็นชาดังขึ้นมา: “ไปโรงพยาบาล” “ไม่.....” พูดได้คำเดียว ก็ถูกจับคางไว้ กู้เนี่ยนลืมตาขึ้นมามองเขา หน้าตาที่เย็นชาของเขาเยือกเย็นจนเธอพูดไม่ออก: “อย่าพูดกับผมว่าไม่ไปโรงพยาบาล ร่างกายเป็นของคุณ คุณไม่สนใจดูแลก็อย่าหวังให้คนอื่นมาดูแล!” “ฉัน.....” เจียงอี้เชินทนไม่ไหวจนพูดออกมาว่า: “ดื้ออีกผมจะโยนคุณออกไปข้างนอก” เธอรู้สึกน้อยใจ: “ฉันปวดหัว ลงจากเตียงไม่ได้” ในขณะที่รู้สึกมึนมัวมีมือคู่หนึ่งอุ้มเธอขึ้นมา เธอถูกอุ้มอยู่บนอ้อมอกที่เรียบและมีความแข็งแรง รู้สึกว่าเจียงอี้เชินกำลังอุ้มเธออยู่ กู้เนี่ยนนึกว่าตัวเองกำลังฝัน จึงยื่นมือไปกอดเอวของเจียงอี้เชิน กลัวว่าเขาจะปล่อยมือ ดีจัง ยากที่เจียงอี้เชินจะอ่อนโยนแบบนี้ แต่ก็เป็นได้แค่ความฝัน พอตื่นมาอีกทีกู้เนี่ยนมองดูผนังห้องที่ขาวๆ ถึงนึกได้ว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาล เธอจ้องดูนางพยาบาลที่มาเปลี่ยนขวดน้ำเกลือ เสียงแหบ: “ฉันมาอยู่นี่ได้ไง?” “คุณลืมแล้วเหรอ เมื่อคืนสามีของคุณพามาส่งไง!” เจียงอี้เชิน? หรือเมื่อคืนเขาจะอุ้มเธอมาจริงๆ? “แล้วเขาไปไหนล่ะ?” พยาบาลสีหน้าไม่ค่อยดี กู้เนี่ยนปิดปากเงียบ และพอจะเดาออก คงจะไปประชุมงานอะไรอีกแล้ว เขายุ่งกับงานทุกวันจนไม่มีเวลาเลย เธอก็รู้ตัวดี ไม่กล้าคาดหวังอะไร หมอได้ให้น้ำเกลือกับเธอ จนถึงช่วงเย็นไข้ก็ลดลง ส่งข้อความให้เจียงอี้เชิน บอกเขาว่าวันศุกร์อย่าลืมไปหาแม่ที่บ้าน และกำมือถือไว้กำลังคิดว่าจะเพิ่มข้อความอีกคำ เกี่ยวกับอาการป่วยของตัวเอง อยากให้เขามาเยี่ยมสักหน่อย ความคิดนี้ถูกหยุดอย่างรวดเร็ว ถ้าเจียงอี้เชินมาจริงๆน่าจะพูดสองสามประโยคก็ประชดประชันเธอ ไม่จำเป็นต้องแส่หาเรื่องให้ตัวเองอีก กู้เนี่ยนดูนาฬิกาแล้วยังเช้าอยู่ จึงนอนดูทีวีสักพัก พอเปิดทีวีก็เห็นข่าวท้องถิ่น เสียงที่อ่อนหวานของผู้ประกาศข่าวดังขึ้น: “วันนี้อุทยานนวัตกรรมและเทคโนโลยีในเมืองตะวันตกได้สร้างสำเร็จเรียบร้อยอย่างเป็นทางการ ท่านลู่หมิงชึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดได้มาร่วมยินดีด้วย” ลู่หมิงชึ่งที่อยู่หน้ากล้องดูใจดีและใจกว้าง เหมือนเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ที่มีความมั่นคงซื่อสัตย์ กู้เนี่ยนนึกถึงลู่จ้านขึ้นมาทันที รู้สึกเศร้าใจมากถึงมากที่สุด ลู่หมิงชึ่งเป็นพ่อของลู่จ้าน ลู่จ้านเป็นทายาทรุ่นที่สองของข้าราชการชั้นผู้ดี แต่ว่าในเวลาที่เขาทำงานก็ยังถ่อมตนไม่โอ้อวดเหมือนเดิมเสมอ เหมือนคนธรรมดาทั่วไป มีวันหนึ่งในตอนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่3กู้เนี่ยนและลู่จ้านกำลังกินลูกชิ้นไม้เสียบ และคุยเล่นกันข้างถนน จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าของพวกเขา ตอนที่กระจกรถเปิดออกนั้น ลู่จ้านมองเห็นหน้าพ่อของตนเอง ตกใจจนกลืนลูกชิ้นลงไปทั้งลูก หลังจากนั้นกู้เนี่ยนเพิ่งรู้ว่าลู่จ้านเป็นลูกชายของท่านผู้ว่าราชการจังหวัด คุณปู่ก็เป็นข้าราชการที่เป็นผู้บริหารระดับสูงในส่วนกลาง นึกถึงเรื่องในอดีต กู้เนี่ยนรู้สึกเศร้าใจไปสักพัก เพื่อนของเธอไม่ค่อยเยอะ ลู่จ้านเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่สามารถคุยกันถูกคอ เสียดาย..... ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก ในทีวียังกำลังประกาศข่าวที่เกี่ยวกับท่านผู้ว่าอยู่ สายตาของเจียงอี้เชินมองไปที่เตียงคนป่วย เธอยังทำหน้าเหม่อลอยและเศร้าเสียใจ ทันใดนั้นในใจเหมือนจะรู้สึกโกรธขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว