ตอนที่ 14 ใจอยากแต่แสร้งทำเป็นไม่สน เล่นกันแบบนี้เหรอ?

ตอนที่ 14 ใจอยากแต่แสร้งทำเป็นไม่สน เล่นกันแบบนี้เหรอ? กู้เนี่ยนยังจมอยู่กับอารมณ์ของตนเอง ไม่ทันสังเกตเห็นว่าเจียงอี้เชินเข้ามา ในข่าวท่านผู้ว่าราชการจังหวัดกำลังให้คำแถลงการณ์ จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม เจียงอี้เชินมองด้วยสายตาเยือกเย็น อยู่เงียบๆไม่ออกเสียง นักประกาศข่าวในทีวียังรายงานและชื่นชมนายกเทศมนตรีลู่อย่างไม่หยุดยั้ง ชายหนุ่มขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ยื่นมือไปปิดทีวีเสียเลย รู้สึกทนไม่ไหวจนพูดออกมาว่า: “ไม่รู้สึกหนวกหูเหรอ?” กู้เนี่ยนมองชายหนุ่มที่เข้ามากะทันหัน รู้สึกประหลาดใจ เธอลืมตาโตๆและพูดอย่างจริงจังว่า: “ไม่นิ” “แต่ผมหนวกหู!” ในเวลานี้ กู้เนี่ยนถึงจะซื่อๆแต่ก็รู้ว่าเจียงอี้เชินกำลังโกรธแล้ว ถึงเธอจะไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ นิสัยของเจียงอี้เชินเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายไม่แน่นอน วิธีที่ปลอดภัยที่สุดก็คือไม่พูดจา ในเวลานี้เป็นเวลาประมาณหกโมงเย็น ท้องของกู้เนี่ยนร้องโจ๊กๆมาสักพักแล้ว ตอนเที่ยงเธอดื่มโจ๊กไปหนึ่งถ้วย ตอนนี้หิวอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเจียงอี้เชินเอาปิ่นโตมาจากไหนหนึ่งกล่อง วางอยู่บนโต๊ะ เสียงออกเย็นชา อารมณ์ปกติธรรมดา: “ทานข้าว!” กู้เนี่ยนเงยหน้ามองเขา: “คุณทานแล้วหรือยัง?” “อืม!” พูดจบแล้วเขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก ตอนที่หันตัวไปกู้เนี่ยนเห็นบนมือของเขามีรอยแดงๆ เหมือนจะเพิ่งมี เธอรีบร้อนถามไถ่: “มือของคุณเป็นอะไร?” เจียงอี้เชินยกมือขึ้นมาดู พูดออกมาตามอารมณ์เฉยๆ: “เป็นแผลเล็กน้อย ไม่เป็นไร” เมื่อคืนเขาส่งกู้เนี่ยนมาที่โรงพยาบาล ตอนที่จอดรถไม่ระวังไปชนโดนอะไรที่แหลมคมสักอย่าง แต่ตอนนั้นเขาอุ้มเธออยู่ ฉะนั้นไม่ได้สนใจ พอถึงด้านในโรงพยาบาลแล้ว เพิ่งจะรู้สึกว่าแผลลึกมาก เลือดไหลออกมาไม่น้อย “ทายาหรือยัง ปล่อยให้มีรอยแผลไม่ได้น้า!” มือของเจียงอี้เชินเรียบยาวเนียนขาว ข้อมือมองเห็นชัดเจน มีรอยแผลแล้วจะทำให้ดูโดยรวมแล้วไม่งาม “คุณพูดมากจังเลยนะ!” น้ำเสียงของเจียงอี้เชินก็ยังแข็งกระด้างเหมือนเดิม แต่ว่าถ้าฟังอย่างละเอียดฟังดีๆแล้ว สามารถรู้สึกถึงความอ่อนโยนลึกๆข้างในของเขาได้ เขานั่งลงบนโซฟา แล้วก็ตอบข้อความ กู้เนี่ยนเปิดกล่องอาหารออกมาดู พูดโดยไม่ทันคิด: “ดูจืดชืดจังเลย?” คำพูดเพิ่งออกจากปากเธอก็รู้สึกว่าเมื่อกี้ไม่ควรพูดเลย เจียงอี้เชินมาส่งข้าวให้ถึงที่ เขาให้เกียรติขนาดไหนแล้ว เธอยังเลือกโน่นเลือกนี่อีก ต้องควบคุมปากดีๆซะแล้ว “ไม่สบายก็กินอะไรที่จืดๆหน่อย คุณอยากกินอะไร?” ประโยคสุดท้ายเสียงสูงหน่อย เจียงอี้เชินยักคิ้วถามกลับ “ไม่มีไม่มี กินอันนี้ก็ดีแล้ว” กู้เนี่ยนยิ้มๆอย่างเกรงใจ สักพักเดียวเสียงโทรศัพท์ของเจียงอี้เชินก็ดังขึ้น สายที่โทรเข้าแสดงชื่อเซี่ยหวั่นหวั่นบนหน้าจออย่างชัดเจน เขาก็ไม่ได้หลบเลี่ยง รีบรับสายทันที กู้เนี่ยนใช้หางตามองเจียงอี้เชิน สายตาของเขาดูสงบ มุมปากยิ้มนิดๆ กิริยาท่าทางดูอ่อนโยนมาก เธอเดาว่าต้องใช่เซี่ยหวั่นหวั่นเป็นคนโทรหาเขาแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นไม่มีทางอ่อนโยนเช่นนี้ รอเขาวางสายแล้ว กู้เนี่ยนเงยหน้าขึ้นมา และยิ้มใส่อย่างอ่อนหวาน: “คุณมีธุระก็ไปก่อนเถอะ เรื่องออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวฉันจัดการเองได้” เธอดูเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลขนาดนี้ เจียงอี้เชินก็ไม่ได้ดีใจเท่าไหร่ มือที่เรียวยาวของเขากำลังเลื่อนดูจอโทรศัพท์ น้ำเสียงเย็นชานิดๆ: “ส่งข้อความเพื่อเตือนผมให้มาหา นี่ผมมาได้ไม่กี่นาทีก็จะไล่ให้ผมไปละ ใจอยากแต่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เขาเล่นแบบนี้เหรอ?” กู้เนี่ยนได้ยินแล้วนี่คือการเข้าใจผิดใหญ่เลย รีบร้อนตอบกลับว่า: “ไม่ใช่ไม่ใช่ ฉันเห็นว่าคุณมีธุระ กลัวจะทำให้คุณเสียงาน” คำพูดพวกนี้ไม่ได้ทำให้เจียงอี้เชินพอใจเลยสักนิด แต่เขาก็ไม่พูดอะไรอีก ลุกขึ้นยืนและพูดว่า: “มีอะไรก็โทรหาผม” “ค่ะ!” เจียงอี้เชินก้าวขาเดินไปถึงประตูด้านนอกแล้ว กู้เนี่ยนเรียกเขากะทันหัน: “เดี๋ยวรอก่อน!”