ตอนที่ 15 ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอบคุณคุณไหม

ตอนที่ 15 ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอบคุณคุณไหม ชายหนุ่มหยุดก้าวเท้า กู้เนี่ยนปิดปากเบาๆ ชี้ไปที่เขาทีนึง น้ำเสียงอ่อนโยน: “อย่าลืมทายาที่มือด้วยนะ!” “แล้วก็ เดินทางปลอดภัยนะ” เจียงอี้เชินทำหน้าเย็นชาเหมือนเดิมไม่สนใจเธอ พอปิดประตู ทันใดนั้นรู้สึกว่าหัวใจของเขาหวั่นไหว เพราะความห่วงใยของผู้หญิงคนนี้หรือ? เธอละโมบโลภมาก อยากได้ทรัพย์สินเงินทอง เหมือนเป็นคนละคนที่เคยรู้จักตั้งแต่แรก ห่วงใยและอ่อนโยนก็เพื่อต้องการให้ช่วยค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสนใจไยดี ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดสนิทกู้เนี่ยนนอนลงกับหมอนที่นุ่มนวล ถอนหายใจเบาๆ หน้าที่สำคัญที่เธอต้องทำตอนนี้คือ เอาใจเจ้าหนี้อย่างเจียงอี้เชินให้ดีๆ แล้วตั้งใจพยายามหาเงิน หากวันหนึ่งเจียงอี้เชินเบื่อกับเกมส์รักครั้งนี้แล้ว เธอก็ต้องคิดถึงอนาคตของตนเองบ้าง ผ่านไปสักพัก มือถือที่วางข้างๆหมอนดังขึ้น เธอมองไปดูและเห็นเป็นสายของโจวเสี่ยวเป่ยโทรเข้ามา “พี่กู้เนี่ยน ช่วงนี้พี่ขาดเงินไหม?” กู้เนี่ยนตอบเสียงเบาๆ: “ฉันมีตอนไหนที่ไม่ขาดเงินบ้างล่ะ?” “งั้นดีเลย ที่กองถ่ายของเรากำลังรับสมัครนักแสดง พี่จะมาลองดูหน่อยไหม ค่าแรงคุยกันได้” โจวเสี่ยวเป่ยเป็นเพื่อนที่เธอเชื่อใจได้ อายุน้อยกว่าเธอ3ปี ตอนอายุ15เพราะครอบครัวมีปัญหาจึงหยุดเรียนและออกไปทำงาน ตอนนี้งานที่ทำอยู่กองถ่ายละครก็ถือเป็นแค่งานพาร์ทไทม์ กู้เนี่ยนคิดดูสักพัก นี่ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่เธอไม่ได้ทำงาน จึงถามกลับไปว่า: “ได้สิ ให้ไปเมื่อไหร่?” “อาทิตย์หน้า เวลายังไม่แน่นอน รอชัดเจนแล้วจะบอกพี่นะ!” “ได้ ไม่มีปัญหา แล้วติดต่อไปหาเธอนะ” ถึงวันศุกร์แล้วกู้เนี่ยนไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเอง กลับบ้านทำความสะอาดและแต่งตัวสักพัก ตอนที่เดินผ่านห้างสรรพสินค้ายังเข้าไปเลือกซื้อผ้าพันคอพื้นเมืองให้คุณแม่เจียงผืนหนึ่ง คุณแม่เจียงชื่อว่าอันเชียนฮุ่ย ปกติก็ชอบเก็บสะสมสิ่งของที่เป็นงานฝีมือ โดยเฉพาะเสื้อผ้าพื้นเมืองที่มีความโดดเด่นเป็นพิเศษ สมัยยังสาวๆเธอก็เป็นถึงทายาทตระกูลผู้ดีมีชื่อเสียง ถูกสั่งสอนมาอย่างดี ไม่เคยลำบาก ช่วงชีวิตที่ลำบากและทุกข์ที่สุดก็คือ เจียงชิงหยวนเข้าคุกและฆ่าตัวตาย เพียงแค่ข้ามคืนเดียวผมของเธอขาวหงอกหมดเลย สติไม่เป็นปกติ ยังดีที่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ ตอนนี้ความหวังของคุณแม่เจียงก็เกือบสำเร็จทุกอย่าง ลูกชายแต่งงานมีเมียแล้ว ขาดแต่ไม่มีหลานตัวน้อยๆให้อุ้ม ถึงเวลาค่ำๆ เจียงอี้เชินกลับมารับกู้เนี่ยน เพราะว่าต้องพบเจอผู้ใหญ่ กู้เนี่ยนตั้งใจแต่งตัวให้สวยๆ เสื้อเชิ้ตมีปักลายสีฟ้าอ่อนๆ กระโปรงสั้นเป็นสีฟ้าสลับสีเหลือง ผิวของเธอเนียนขาว ไม่มีที่ติ แต่งหน้าอ่อนๆก็สวยมีเสน่ห์มากแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาตรฐาน นอกจากใบหน้าสวยแล้ว รูปร่างยังหุ่นดี อารมณ์ดี มีมารยาทงาม ถือได้ว่า ควงออกไปข้างนอกไม่อายคนแน่นอน ใบหน้าเธอเล็กๆน่ารัก มองแล้วสบายตา เป็นคนที่ผู้ใหญ่ชื่นชอบ สายตาของเจียงอี้เชินเห็นหน้าเธอแล้ว ตะลึงไปสี่ห้าวิ ทำเสียงฮึ่มเบาๆและถามว่า: “ครั้งที่แล้วผมพูดอะไรไว้บ้างจำได้นะ!” กู้เนี่ยนเอียงหัวย้อนนึกดู แล้วก็พูดอย่างฉะฉานว่า: “เข้าใจแล้ว สิ่งที่ไม่ควรพูดฉันจะไม่พูดสักคำ จริงสิ ฉันยังซื้อของขวัญให้แม่ด้วยนะ” วันนี้เธอเหมือนอารมณ์ดีมาก น้ำเสียงก็สดใสดี เจียงอี้เชินแต่งงานกับเธอเพื่อที่จะทำให้แม่ดีใจ ฉะนั้นเธอพูดจาต้องคอยระวัง เลือกที่จะพูดสิ่งที่ควรพูด สิ่งที่ไม่ควรพูดก็ต้องห้ามพูดเด็ดขาด ได้ยินชายหนุ่มหัวเราะอย่างเย็นชาคำเดียว: “วันๆนั่งคิดแต่จะเอาใจโน่น เอาใจนี่ เหนื่อยบ้างไหม?” กู้เนี่ยนไม่สนใจคำประชดประชันของเขา พูดอย่างตรงไปตรงมา: “นี่คือความกตัญญู คุณไม่มีเวลาดูแลแม่ เขาอยู่คนเดียวมันโดดเดี่ยวเดียวดาย ฉะนั้นฉันจึงไปอยู่เป็นเพื่อนท่านให้มากๆ ซื้อของขวัญให้ท่านบ้าง ให้ท่านดีใจหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอบคุณคุณไหม?” คำพูดที่กู้เนี่ยนตอบในใจคือมันก็ต้องอย่างนั้นแหละ แต่ปากพูดด้วยความเกรงใจ: “ไม่ต้องไม่ต้อง นี่มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ” ชายหนุ่มทำเสียงฮึ่มแสดงความไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้พูดจาฉะฉาน พูดได้เป็นชุดเป็นชุด สักวันเขาจะต้องอุดปากเธออย่างแน่นอน พอขึ้นรถ เจียงอี้เชินคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วถามว่า: “เรื่องงานหาได้หรือยัง?”