已经是第一章了
ตอนที่ 16 ชื่นชมตัวเองเก่งจริงๆ
ตอนที่ 16 ชื่นชมตัวเองเก่งจริงๆ
นี่เขากำลังเป็นห่วงฉันเหรอ?
กู้เนี่ยนรู้สึกตกตะลึงที่เขาเป็นห่วงอย่างคาดคิดไม่ถึง สมองหมุนไปหลายรอบ ลิ้นก็เหมือนจะขยับไม่ออก ผ่านไปหลายวินาที: “ยังไม่ได้งานเลย กำลังหา”
เธอยิ้มหวานๆและกล่าว: “คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก มหาวิทยาลัยและสาขาวิชาที่เรียนก็ดี หางานเดี๋ยวก็หาได้แล้ว”
“ชื่นชมตัวเองเก่งจริงๆ”
วันนี้กู้เนี่ยนอารมณ์ดีมาก นึกอะไรได้ทันที: “ครั้งก่อนคุณป้าถามฉันว่าคุณทำไมไม่กลับบ้านตั้งสามเดือน ฉันบอกเขาว่าคุณไปธุระเรื่องงาน อีกประเดี๋ยวถามขึ้นมา คุณก็ต้องพูดแบบนี้นะ!”
เจียงอี้เชินหัวเราะ: “ถ้าผมไม่ใช่ไปทำงานจะไปเที่ยวเหรอ?”
กู้เนี่ยนได้แต่ทำตาขวางอยู่ในใจ: คุณไปพักผ่อนหย่อนใจกับดาราคนสวยมาไม่ใช่เหรอ?
แต่คำพูดนี้ก็ได้แต่พูดในใจ
อันเชียนฮุ่ยก็ยังพักอยู่ในบ้านที่เมื่อก่อนเคยอาศัยอยู่มีสามห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ก่อนหน้านั้นเพราะเรื่องที่เจียงชิงหยวนถูกจำคุก บ้านหลังนี้ถูกอายัดไว้ช่วงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ถูกปลดล็อค อันเชียนฮุ่ยจึงย้ายกลับมาอยู่เหมือนเดิม จนถึงตอนนี้ไม่ยอมย้ายไปไหน ท่านบอกว่าที่นี่มีกลิ่นไอของท่านเจียง เธอรู้สึกผูกพันกับที่นี่
กู้เนี่ยนเคยมาอยู่หลายครั้ง มาอยู่เป็นเพื่อนคุยกับอันเชียนฮุ่ย เธอชอบแม่สามีคนนี้ ทั้งสองคนคุยกันถูกคอดี
อันเชียนฮุ่ยเคยเป็นผู้ดีมีฐานะทั้งชีวิต เข้าครัวทำอาหารไม่เป็น พอดีแม่บ้านก็ลาหยุด ดังนั้นตอนที่เจียงอี้เชินและกู้เนี่ยนกลับมาถึงบ้าน เธอหน้าตาเคร่งเครียด: “ลูกจ๋า จะกลับมาก็ไม่โทรบอกก่อนล่วงหน้าหน่อย ป้าหลี่ลาหยุดกลับบ้านแล้ว แม่ไม่ได้ทำกับข้าว ทำไงดี ลูกออกไปซื้ออาหารสำเร็จกลับมาทานดีไหม!”
กู้เนี่ยนรีบพูดว่า: “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณป้า หนูทำกับข้าวได้ ในบ้านมีอะไรไหมคะ?”
“ไอยะ เนี่ยนเนี่ยน จะให้หนูทำเองได้อย่างไร เกรงใจแย่เลย”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไรค่ะ”
“อย่างนั้นก็ได้ ฉันไปดูว่ายังมีผักอะไรบ้าง”
ขณะที่พูดก็ดึงตัวกู้เนี่ยนไปที่ห้องครัว ทิ้งให้เจียงอี้เชินที่ยังหน้างงๆอยู่คนเดียว
พอเจอหน้ากันก็ดีใจจนลืมเขาเลย?
ประธานเจียงใหญ่เปลี่ยนรองเท้าเสร็จ นั่งอยู่บนโซฟาเงียบๆ เหงาหงอยอยู่คนเดียว จึงหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาแคะกินเล่นๆ
ขณะที่กู้เนี่ยนกำลังยุ่งๆอยู่ในห้องครัว คุณแม่เจียงถือผ้าพันคอที่ซื้อมาใหม่เดินมาตรงหน้าของเขา: “ลูกจ๋า สวยไหม?”
“สวยๆ ดูเหมือนสาวๆเลย”
“คนหนุ่มคนสาวก็สายตาดีแบบนี้แหละ ใจดี ให้เธอเสียเงินอีก”
เจียงอี้เชินหัวเราะอย่างเย็นชาในใจ นั่นมันเงินของผม
อันเชียนฮุ่ยชื่นชมลูกสะใภ้ตนเองไม่หยุด เธอวางผ้าพันคอลง มองดูห้องครัว แล้วหันมาพูดเสียงต่ำ: “ลูกแต่งงานกับเธอแล้ว ต้องดีต่อเขาหน่อย เนี่ยนเนี่ยนเป็นคนน่าสงสาร ไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก ตอนนี้แม่ก็มาเป็นแบบนี้อีก” และเธอก็ชี้ไม่ทางห้องครัว: “ลูกไปช่วยเขาสิ!”
เจียงอี้เชินเบะปาก ทำไมรู้สึกว่าเขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านไม่มีสิทธิ์พูดเหมือนคนนอก? เขาปฏิเสธ: “ไม่ไป!”
อันเชียนฮุ่ยถีบเขาทีหนึ่ง: “รีบไป เร็วๆสิ”
ในห้องครัว กู้เนี่ยนกำลังทำต้มจืดผักกาด คุณแม่เจียงทานอาหารรสจืด ดังนั้นเธอทำอาหารเฉพาะที่มีรสชาติจืดๆ
เจียงอี้เชินเปิดประตูเข้าไป ใบหน้าไม่แสดงอาการใดๆ: “ให้ช่วยอะไรไหม?”
เขาถูกบีบบังคับ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ออกคำสั่งเขาจะไม่มาแน่นอน
กู้เนี่ยนกะจะบอกว่าไม่ต้อง แต่คิดไปคิดมา นี่คือโอกาสยากที่จะได้ใช้งานเจียงอี้เชินสักหน่อย เธอปิดฝาหม้อ แล้วก็ตบๆมือ: “ล้างกุ้งให้สะอาด แล้วแกะเปลือกหมักเกลือไว้!”
เจียงอี้เชินตะลึงไปสักพักและขยับปากพูด: “ชิ ช่วยส่องแสงสว่างให้คุณกลับดีใจซะงั้น?”
มุมปากของกู้เนี่ยนแอบยิ้มนิดๆ มีคุณแม่เจียงหนุนหลัง เธอเหมือนจะไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ สายตาเหลือบไปมองข้างนอก: “ประธานเจียง แสดงละครก็ต้องแสดงให้ครบชุดไม่ใช่เหรอ อีกอย่างนี่คือความคิดของแม่ ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”
จริงๆแล้วในใจเธอแอบหัวเราะดีใจ สามารถสั่งงานบอสใหญ่อย่างคุณประธานเจียง รู้สึกดีที่สุดเลย
“ใส่เกลือเท่าไหร่?” เจียงอี้เชินแกะกุ้งด้วยหน้าตาบึ้งๆเสร็จแล้ว หันมาถามเธอ
“คุณใส่ ฉันคอยดูอยู่”
เจียงอี้เชินใช้ช้อนตักเกลือขึ้นมาหนึ่งช้อน และใส่ลงไปในกุ้งที่แกะแล้วอย่างระมัดระวัง
โครงหน้าด้านข้างของเขาดูเพอร์เฟคมาก กำลังตั้งใจทำ หล่อจนพูดไม่ออก กู้เนี่ยนมองจนเผลอลืมตัว จนเจียงอี้เชินถามไปสามรอบว่าพอหรือยัง เธอถึงจะได้สติกลับมา
已经是最新一章了
加载中
