ตอนที่ 17 คุณพี่ทานกุ้งสิ

ตอนที่ 17 คุณพี่ทานกุ้งสิ กู้เนี่ยนรีบเก็บสายตากลับมา: “พอ.....พอแล้วค่ะ” เธอหน้าแดงมาก หน้าร้อนวูบๆจากติ่งหูลงไปถึงคอ โชคดีที่ความสนใจของเจียงอี้เชินอยู่ที่จานกุ้งสดนั้น: “แล้วยังไงต่อ?” “คุณวางไว้เถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง” กู้เนี่ยนเอาผมหนีบไปที่หู พูดเสียงเบาๆและรู้สึกเกร็งๆนิดๆ เจียงอี้เชินมองๆดูแล้ว คิดว่าตนเองยังออกไปไม่ได้ หยิบของขึ้นมา: “นี่ต้องหั่นไหม?” กู้เนี่ยนเห็นเขาท่าทางตั้งใจมาก ก็เลยบอกไปว่า: “ต้องหั่น และหั่นกระเทียมด้วยเลยนะ” หลังจากพูดจบเธอเหมือนจะไม่แน่ใจ: “คุณหั่นเป็นไหม?” “พอจะได้หน่อย” กู้เนี่ยนตักต้มจืดผักกาดใส่ชาม และมองไปดูเจียงอี้เชินหันขิง คิดอะไรต่างๆนานาจนเผลอ นี่คือคนที่เธอแอบชอบในใจมานาน วันนี้ก็สมหวังดั่งใจคิดว่าจะเป็นคู่รักที่เข้าครัวทำน้ำแกงพร้อมกัน แต่ทำไม เธอก็ยังมีความรู้สึกเศร้าใจ? บนโต๊ะทานข้าว กู้เนี่ยนวางจานและช้อนส้อมไว้เรียบร้อย แล้วเรียกคุณแม่เจียงและเจียงอี้เชินมาทานข้าว คุณแม่เจียงตักมันชิ้นหนึ่งเข้าปาก ชมว่า: “ยี่สิบกว่าปีก่อนฉันเคยกินแกงนี้ที่ภาคอีสาน รสชาติทำได้เดิมมาก” กู้เนี่ยนก้มหน้าและเขินนิดๆ คุณแม่เจียงยิ่งดูยิ่งพอใจมาก อีกทั้งยังรู้สึกว่าแต่งงานกับเธอ เป็นสิ่งที่เจียงอี้เชินตัดสินใจได้ถูกต้องที่สุด เธอตักน้ำแกงขึ้นมาหนึ่งช้อนอย่างอ่อนช้อย: “ลูกสะใภ้ของฉันทั้งสวย ยังทำอาหารเก่งด้วย อี้เชินได้เธอมาเป็นภรรยาเป็นเพราะบุญบารมีของชาติที่แล้วที่ทำมา!” หน้าผากของเจียงอี้เชินถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว กู้เนี่ยนยิ่งรู้สึกเขินอายมาก: “คุณป้า....อ่า คุณแม่อย่าชมหนูแบบนี้สิคะ” “พูดความจริง” คุณแม่เจียงมีความสุขและอารมณ์ดีมาก: “อี้เชิน แกะกุ้งให้เนี่ยนเนี่ยนสิลูก เขาทำกับข้าวทั้งโต๊ะคงเหนื่อยแย่แล้ว ลูกอย่ากินเองจนหมดล่ะ” เจียงอี้เชินตักกุ้งขึ้นมาเผลอคิดไปสักพัก นี่มันใช่แบบนี้เหรอ ให้เขามาแกะกุ้ง ปกติในละครต้องเป็นกู้เนี่ยนที่แกะกุ้งมาป้อนใส่ปาก และพูดหวานๆว่า: “คุณพี่ ทานกุ้งค่ะ น้องแกะเองนะ!” อย่างนี้ถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ? แต่ในความฝันกับในความเป็นจริงมันช่างต่างกันเหลือเกิน เขาไม่กล้าขัดคำสั่งของแม่ แกะกุ้งเสร็จแล้วตักใส่จานของกู้เนี่ยน พูดอย่างออกเสียงไม่ถูก: “กินกุ้ง!” กู้เนี่ยนอมยิ้ม: “ขอบคุณ!” เพิ่งทานข้าวเสร็จไม่นาน กู้เนี่ยนถามเจียงอี้เชินด้วยเสียงเบาๆ: “เราจะกลับกันเมื่อไหร่เหรอคะ!” คุณแม่เจียงหูดี แป๊บเดียวก็ได้ยินแล้ว: “กลับไปทำอะไร นอนค้างที่นี่ดีแล้ว ห้องรับแขกก็เก็บกวาดทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว รอพวกเจ้ากลับมานั่นล่ะ ชุดนอนของเนี่ยนเนี่ยนที่ใส่ครั้งที่แล้วยังอยู่อยู่เลย!” กู้เนี่ยนเข้าใจความคิดของคุณแม่เจียงทันที นี่ก็คือจะให้เธอนอนค้างห้องเดียวกับเจียงอี้เชิน เธอกำลังจะพูด คุณแม่เจียงก็พูดต่อว่า: “เนี่ยนเนี่ยน เธอทำกับข้าวจนเหงื่อออกเต็มตัวแล้ว แม่ไปหยิบเสื้อผ้าให้ ไปอาบน้ำให้สบายตัวนะ” “ไม่ต้องไม่ต้องค่ะ หนูไปหยิบเองได้ค่ะ” ไม่มีทางเลือกกู้เนี่ยนได้แต่ลุกขึ้นเดินตามคุณแม่เจียงไปที่ห้องนอนข้างๆ เพราะว่ายังมีงานของบริษัทต้องทำนิดหน่อย เจียงอี้เชินจึงไปห้องหนังสือจัดการทำธุระ เขาเปิดคอมขึ้นมาเห็นมีข้อความอีเมลเข้ามา ห้องหนังสือก็ถูกเปิดออก อันเชียนฮุ่ยถือแก้วน้ำชาเดินเข้ามา: “ลูก แม่ต้มน้ำชามาให้แก้วหนึ่ง” เจียงอี้เชินรีบยื่นมือไปรับมา: “แม่ อย่าทำอะไรให้เหนื่อยอีกเลย รีบไปพักผ่อนนะครับ ผมยังต้องทำงานอีกหน่อยเดียว” อันเชียนฮุ่ยปล่อยมือลง: “ได้ ลูกดื่มน้ำชานี้ก่อน” เจียงอี้เชินดื่มไปหนึ่งคำ ขมวดคิ้ว: “ทำไมรสชาติแปลกนิดๆ นี่คือชาอะไร?” “น้ำชากุยช่าย!” “แม่ไปเอาของแปลกๆมาจากไหนอีก?” “ไอยะ นี่มันจะเป็นของแปลกยังไงกัน” อันเชียนฮุ่ยตบๆที่ไหล่ของลูกชายตนเอง: “รู้หรือเปล่าว่ามันดียังไง?” เจียงอี้เชินทำหน้ามึนงง: “ดียังไง?” “ยาบำรุงสำหรับผู้ชายและบำรุงไต!”