ตอนที่ 18 พ่อของเธอหล่อมาก

ตอนที่ 18 พ่อของเธอหล่อมาก โชคดีที่เจียงอี้เชินได้ดื่มลงไปแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นคงจะต้องบ้วนออกมาแน่นอน แต่ว่าเขาก็ยังไอออกมาสองที หยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะขึ้นมาเช็ดปาก อารมณ์บนใบหน้าจะเดายากหน่อย คุณแม่เจียงพูดต่อไปอีกว่า: “นี่มันก็เพราะแม่อยากจะรีบๆได้อุ้มหลาน ลูกก็อายุไม่น้อยแล้ว ต้องพยายามรีบเร่งหน่อย หลานของเพื่อนบ้านที่ชื่อป้าจางเขาเรียกคุณย่าแล้ว” เจียงอี้เชินยื่นมือไปจับหน้าผาก: “เรื่องแบบนี้มันรีบร้อนไม่ได้” คุณแม่เจียงตบๆที่หลังของเขา: “ดื่มชาให้หมดก่อน แล้วรักษาโอกาสดีๆไว้” “.....” กู้เนี่ยนอาบน้ำเสร็จและใช้ผ้าโพกหัวไว้เดินออกมา ปกติอยู่บ้านเธอก็ปล่อยโล่ง วันนี้ไม่เหมือนอยู่บ้านตัวเอง ดังนั้นเธอยังใส่ชุดชั้นในอยู่เลย ที่นี่เป็นห้องนอนด้านข้าง เป็นห้องที่เจียงอี้เชินเคยพักมาก่อน ครั้งก่อนๆกู้เนี่ยนมาจะพักอีกห้องหนึ่ง ห้องของเจียงอี้เชินคือมาครั้งแรก ดังนั้นเธอรู้สึกทำอะไรไม่ค่อยถูก ไดร์ผมให้แห้ง แล้วเดินไปมาหน้าชั้นวางหนังสือ ในตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมแห่งแรกเจียงอี้เชินเป็นคนเด่นคนดังในโรงเรียน คาดว่าจะถูกส่งไปยังมหาลัยชื่อดัง มหาวิทยาลัยจีนดู แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่า พ่อเขาจะเกิดเรื่องในปีนั้น ทุกอย่างของเขาถูกระงับสิทธิ์หมด สุดท้ายก็ไม่ได้ร่วมสอบภาคเรียนสุดท้าย ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นเขาหายไปไหน จนตอนที่เขาแสดงตนต่อหน้าผู้คนนั้น ก็ได้กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง เป็นผู้บริหารบริษัทบริษัทเจียงเฉิง ในชั้นวางหนังสือเต็มไปด้วยหนังสือ มีเกี่ยวกับทุกๆด้าน หนังสือเรื่องกองทัพทหารและเศรษฐศาสตร์จะเยอะกว่า บนโต๊ะหนังสือวางเต็มไปด้วยถ้วยรางวัลต่างๆ ถ้วยรางวัลชนะเลิศวิ่งมาราธอนในเมืองA รางวัลชนะเลิศการแข่งขันวิชาคณิตศาสตร์ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย กู้เนี่ยนมองดูทีละอันทีละอันไปจนถึงสุดท้าย มองไปเห็นรูปถ่ายครอบครัวที่วางบนโต๊ะ กู้เนี่ยนหยิบขึ้นมาดู เป็นรูปที่เจียงอี้เชินถ่ายกับพ่อของเขา ในรูปนั้นรูปร่างของคุณพ่อเจียงสูงใหญ่และหน้าตาหล่อ ดูเรียบง่าย แววตาสดใส ดูแล้วมีความซื่อสัตย์มาก แต่เขากลับถูกคนกล่าวหาว่าเป็นคนทุจริต เป็นคนขี้ขลาดฆ่าตัวตายเพื่อหนีความผิด เจียงอี้เชินกับเขามีความคล้ายๆกันหน่อย แต่ว่ายังเหมือนจุดเด่นของคุณแม่เจียงมากกว่า ดังนั้นโครงหน้ายิ่งดูหล่อและแหลมคม ในรูปถ่ายนั้นเจียงอี้เชินน่าจะแค่อายุประมาณ12-13ปี ทรงผมเกรียน เสื้อคลุมนักเรียนสีขาวฟ้า ยิ้มปากกว้าง เห็นฟันขาวๆออกมาเต็มปาก สดใสร่าเริง หลังจากนั้น เขาก็ไม่เคยยิ้มแบบนั้นอีกเลย “คาชา” เสียงประตูดันเข้ามา ได้ยินเสียงนั้น กู้เนี่ยนรีบร้อนจะวางกรอบรูปนั้นลง แต่รีบร้อนเกินไปจนทำหล่นลงไปที่พื้น เธอรีบนั่งลงไปเก็บ และลุกขึ้นมา “ปัง.....” หัวของเธอชนโดนมุมโต๊ะ วินาทีนั้น กู้เนี่ยนรู้สึกว่าตรงหน้ามืดมิดไปหมด โลกหมุนติ้วๆ จากนั้นรู้สึกเจ็บมาก ขอบตาของเธอร้อนขึ้นมาทันที เจียงอี้เชินตะลึงอยู่ตรงประตูพักหนึ่ง คิ้วก็เต้นไปด้วยหนึ่งครั้ง เขารีบเดินเข้ามา นั่งลงไปจับมือเธอไว้ อยากจะช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมา กู้เนี่ยนสะบัดมือออก แล้วหลับตาเขย่าหัวสองสามที แล้วลืมตา จับโต๊ะไว้ข้างหนึ่งแล้วค่อยๆลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆโต๊ะ หลับตาและหายใจลึกๆ เธอเจ็บจนพูดไม่ออกสักคำ สายตาของเจียงอี้เชินมองไปที่กรอบรูปนั้น และเก็บมันขึ้นมา มองด้วยความลึกซึ้ง แล้ววางกลับไปที่เดิมอย่างดี เขาขมวดคิ้วอย่างเข้มขรึม สีหน้าหม่นหมอง กู้เนี่ยนหายใจหนึ่งที: “ไม่.....ไม่แตกใช่ไหม!” เธอมองดูสีหน้าของเขาด้วยความระมัดระวัง และอธิบาย: “ฉันก็แค่แปลกใจ ดูสักทีหนึ่ง” เห็นสีหน้าของเจียงอี้เชินก็ยังไม่ค่อยดี เธอจึงแกล้งทำเป็นหัวเราะเซ่อๆ: “พ่อของคุณหน้าตาหล่อจังเลยนะ คุณเหมือนท่านมาก”