บทที่1 เข้าโรงพักครั้งแรก

บทที่1 เข้าโรงพักครั้งแรก เข้าโรงพักครั้งแรก ฉันเงยหน้ามองตำรวจต่างก็อยู่ในเครื่องแบบ แต่ละคนเหมือนหน้านิ่ง เคร่งขรึมฉันเลยรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เธอไม่อยากสบตากับพวกเขา ฉันก็เลยก้มหน้ามองเท้าตัวเอง มีเศษดินดำติดอยู่ในเล็บเท้าของฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าก้มลงไปแคะเพราะความเขินอาย วันนี้ไม่ค่อยราบรื่น เพราะอากาศไม่ดีและเรื่องปัญหาเกิดขึ้นพร้อมกัน ชุดพนักงานที่ซื้อมาใหม่เมื่อวานก็ถูกฉันเอามาบังฝน ตอนนี้ร่างกายของฉันเปียกปอนไปทั้งตัว ลมหนาวกับน้ำฝนทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหนาว ฤดูใบไม้ผลิของเมืองDมักจะมาพร้อมกับฝน ฝนตกพรำลงมาไม่หยุดหย่อน ทำให้คนรู้สึกค่อนข้างเบื่อหน่าย ตอนแรกฉันที่กำลังยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้าย แล้วจู่ๆ ก็เห็นคนท้องคนหนึ่งคุกเข่าลงพื้น แล้วเธอก็เอื้อมมือไปดึงกระโปรงของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ไว้แน่น แล้วเธอก็เอ่ยพูดขึ้น “ฉันขอร้อง เธอเลิกยุ่งกับสามีฉันเถอะนะ ฉันท้องได้เก้าเดือน และกำลังจะคลอดแล้วด้วย เด็กจะไม่มีพ่อไม่ได้” “แต่สามีเธอรักฉัน พวกฉันต่างหากที่เป็นคู่กัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้พวกฉันเลิกกัน” และฉันเห็นเมียหลวงเป็นคนดีเกินไป ฉันจึงรู้สึกทนดูไม่ได้ กำลังจะหันไปมองทางอื่น แต่ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเอื้อมมือไปโอบไหล่ของผู้หญิงที่เป็นชู้แล้วเขาก็เอ่ยพูดขึ้น “ไปกันเถอะ ที่รัก อย่าไปฟังหรือสนใจเธอเลย เดี๋ยวผมพาคุณไปซื้อกระเป๋าแก้เบื่อดีกว่า” เธอท้องและกำลังจะคลอดลูกของเขา แต่เขากลับบอกว่าอย่าไปสนใจงั้นหรอ ในหัวฉันมีภาพใบหน้าของส้งหมิงเฉิงลอยเข้ามา ทำให้ฉันทนดูต่อไปไม่ได้ ฉันจึงยกมือรวบผมแล้วใช้หนังยางมัดรวบขึ้น เดินเข้าไปฟาดเขาด้วยส้นสูงแปดเซ็นต์ของฉัน และแล้วก็ทำให้ฉันถูกส่งตัวไปที่โรงพัก ผ่านไปนานสักพักแล้ว ฉันก็ยังจามไม่ออก และตอนนี้ฉันนั่งอยู่ตรงหน้าของผู้ชายที่ถูกฉันฟาดที่หัวจนหัวของเขาแตก ฉันเลยเอ่ยพูดขึ้น “ช่วงนี้ของแพง คนอย่างแกปล่อยให้เลือดไหลต่อไปยิ่งดี จะได้ไม่เปลืองทรัพยากร” เขาก็กำหมัดลุกขึ้นด้วยความโมโห และแล้วก็มีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาห้าม แล้วเขาก็เอ่ยขู่ฉัน “ที่นี่มันโรงพัก ทำอะไรหรือพูดอะไรก็ระวังๆ หน่อย” ฉันจึงเงียบ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตำรวจคนนั้น และทำให้เราสองคนสบตาเข้ากันพอดี แววตาของเขาค่อนข้างใสสะอาด และเขากำลังขมวดคิ้วมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ผิวของเขาขาวค่อนข้างสะอาดตา ฉันชะงักไปสักพัก แล้วรีบหันกลับไปมองอีกทาง กลับเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังพาผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากห้องสอบสวน ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะอายุแค่ประมาณ14 15 แต่เธอกลับมีผมเป็นสีรุ้ง และหูข้างซ้ายของเธอใสต่างหูเรียงกับเป็นแถว และการแต่งกายก็....ค่อนข้างสุดยอด ข้างบนเป็นเสื้อกล้ามสีขาว ส่วนข้างล่างใส่กางเกงยีนขาดๆ “พวกเขาเป็นคนรังแกฉันก่อน พวกเขาด่าฉันว่าแม่ไม่สั่งสอน คุณจะไม่สนใจหน่อยหรอ ไม่ว่ายังไง มันก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน” “หุบปาก” ผู้ชายคนนั้นสูงประมาณ182เซ็นต์ สวมชุดสูทสีดำ สายตาที่เขามองมาค่อนข้างเยือกเย็น ฉันที่มองอยู่ไกลๆ แบบนี้ยังรู้สึกถึงมันได้เลย แต่พอเขาค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ ฉันเพิ่งดูออก แม่เจ้านี่มันจินหานเจ้านายฉันหนิ ทำงานอยู่ที่บริษัทเหจ่นซีกรุ๊ปมาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเข้าใกล้ๆ แบบนี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาหาที่ติไม่ได้ และไม่รู้เป็นเพราะว่าตอนนี้เขากำลังโกรธอยู่รึเปล่า เขาจึงมีใบหน้าเคร่งเครียดและดุร้าย