บทที่2 เจอจินหานโดยบังเอิญ

บทที่2 เจอจินหานโดยบังเอิญ ฉันนึกมาตลอดว่าคนที่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทเหจ่นซีกรุ๊ปจะเป็นลุงที่อายุ50 60 ผมขาวๆ แก่ๆ ไม่ว่ายังไงก็คาดไม่ถึงว่าจะวัยรุ่นขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนเธอเป็นผู้ช่วยของสถาปนิก เธอก็เคยได้ยินคนอื่นเอ่ยชมแบรนด์เสื้อของเขา จนฉันต้องตามไปดูที่ห้องเสื้อ แต่ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันแพงมากจนไม่สมเหตุสมผล แต่พอฉันเริ่มได้เข้าไปทำงานที่เหจ่นซีถึงรู้ว่า เหตุผลของมันทำไมมันถึงแพงและแพงเพราะอะไร เหจ่นซีไม่ได้เป็นแบรนด์เสื้อที่เก่าแก่นับร้อยปี มันเป็นแค่แบรนด์ที่ใช้เวลาสร้างเพียงไม่กี่10ปี และมาดังได้ขนาดนี้ ฉันเองก็ชื่นชมจากใจจริงเหมือนกัน และแล้วฉันก็อดใจไม่ได้ก็เลยเหล่มองเขาอีกครั้ง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาทำแค่ดึงเด็กผู้หญิงเดินออกไปทางประตู สีหน้าเย็นชาของเขา ฉันเห็นหน้าของเขาก็รู้สึกตกใจ จนกลืนน้ำลายลงคอ และเอื้อมมือไปหยิบบัตรพนักงานที่อยู่ตรงหน้าอกออกแล้วยัดใส่ในกระเป๋า และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเด็กผู้หญิงที่ชื่อจินเสี่ยวหว่านที่เดินมาอยู่ตรงหน้าฉันกลับสะบัดมือเขาออกด้วยความแรง จนเธอล้มเข้ามาทางฉัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ได้ จนหลังฉันชนเข้ากับเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ปัง และจินเสี่ยวหว่านที่ล้มอยู่บนตัวฉัน เธอเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน สุดท้ายเป็นจินหานเองที่เดินเข้ามาดึงเธอขึ้น “คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ” เขาเอ่ยถามอย่างมีมารยาท ฉันเอามือยันมือช่วยดันตัวเองให้ลุกขึ้น ฉันอึ้งไปสักพักแล้วตอบกลับ “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปดูเด็กคนนั้นก่อน เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” เหมือนเธอรู้ตัวว่าตัวเองทำผิด เธอจึงก้าวถอยหลัง น้ำตาคลอแล้วส่ายหัวให้ฉัน เขาเอ่ยถามฉันด้วยสายตางุนงง “เธอ....เธอเป็นพนักงานของเหจ่นซีหรอ” “ห้ะ” ฉันตกใจ สักพักเพิ่งจะรู้ตัวว่าฉันใส่ชุดพนักงานอยู่ ฉันจึงรีบตอบกลับ “ใช่ ใช่ค่ะ สวัสดียามดึกนะคะเจ้านาย เหอะ.....เหอะๆ ” เขามองหน้าฉันพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ แล้วหันไปดึงแขนเธอแล้วเดินจากไป ....... หลังจากที่ลงประจำวัน จ่ายค่ารักษาทุกอย่างเสร็จ ฉันถึงถูกปล่อยกลับบ้าน ไฟตรงทางเดินบันไดเสีย ฉันจึงจับราวบันไดเดินขึ้นช้าๆ ไปทีละขั้น พอถึงหน้าประตูฉันจับกระเป๋าเสื้อดูก็พบว่าตัวเองลืมกุญแจบ้าน ปังๆ “หมิงเฉิง เปิดประตู” ฉันรู้สึกหนาวเย็น แต่เพราะเคาะประตูอยู่นานแต่กลับไม่มีคนเปิด ฉันจึงเปลี่ยนเป็นตีประตู ตีจนเริ่มเจ็บมือ “เคาะบ้าอะไรนักหนา เมื่อวานแฟนแกพาผู้หญิงมานอน ถูกแกจับได้ขนาดนั้น ตอนนี้คงไม่มีใครกล้ามาเปิดประตูให้แกหรอก บ้ารึเปล่า” ฉันไม่สนใจเธอ เเล้วหันกลับมาเคาะประตูต่อ ตะโกนด่าเขาไปด้วยเหมือนคนบ้า สักพักฉันก็ล้มตัวลงไปนั่งที่พื้น หยิบไฟเเช็กในกระเป๋าออกมา บุหรี่ชื้นเพราะอากาศ ฉันจุดไปสักพักกว่ามันจุติด พอติดฉันก็ดูดมันเข้าไปลึกๆ หนึ่งครั้ง เมื่อวานเป็นวันเกิดของฉัน ฉันรีบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขพร้อมกับเค้กในมือ แต่พอเปิดประตูออก ฉันก็ได้เห็นภาพไม่ดี จนฉันต้องวิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ ส้งหมิงเฉิง ผู้ชายที่คบกับฉันมา1ปี ตอนนี้เขากลับมามีอะไรกับผู้หญิงอื่นบนโต๊ะอาหารกลางห้องรับแขก พอเห็นฉันเดินออกมา เขาก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่รู้สึกผิดใดๆ “เราเลิกกันเถอะ” แล้วเอื้อมมือไปดึงผู้หญิงคนนั้นจะออกจากบ้านไป ผู้หญิงคนนั้นฉันรู้จัก เธอชื่อหานซิน เป็นหัวหน้าของเขา เขาบอกว่าเขาไม่อยากใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ตั้งแต่คบกับฉันเขาก็ไม่เคยได้เลื่อนขั้นหรือได้เพิ่มเงินเดือนเลย และหานซินเป็นคนที่จะช่วยเขาได้มากกว่า ที่จริงมันเป็นเรื่องปกติ ทุกคนต่างก็รักเงิน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ตอนนั้นฉันไม่ควรไปตีเขา และไม่ควรไปร้องไห้โวยวายแบบนั้นให้เขาเห็น แต่เพราะฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ส้งหมิงเฉิง เป็นรองผู้จัดการของโรงแรม หนึ่งปีที่แล้วฉันทำเรื่องจองโรงแรมให้เจ้านายเลยได้รู้จักกับเขา เราคบกันมาหนึ่งปี ก็ต้องมีความผูกพันกันเป็นธรรมดา มันคงถึงทางตันแล้ว ฉันจึงโยนบุหรี่ทิ้ง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันไดไป