บทที่5 ไม่ให้ความร่วมมือ

บทที่5 ไม่ให้ความร่วมมือ ฉันรู้ตัวเองดี จึงเอ่ยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ฉัน...ฉันไม่ได้ต้องการจะมาเอาเงินจากคุณ แต่....” “อ้ะ แต่นี่มันห้องฉันนะ อื้อ” ฉันพูดไม่ทันจบ ก็ถูกปากของเขาปิดด้วยจูบของเขา.... เสื้อของฉันถูกดึงออกขาดเป็นสองชิ้น ดีนะที่ฉันไม่ได้เสื้อตัวที่คุณผู้หญิงหยาวซื้อให้ฉัน ไม่งั้นฉันคงจะรู้สึกเสียดายตายแน่ๆ ฉันเหมือนปลาที่ถูกน้ำทะเลพัดอยู่ตรงชายหาด หายใจติดขาด แต่ก็ต้องพยายามทำเพื่อให้ตัวเองรอด คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานมาก ยาวนานกว่าคืนที่ฉันเห็นเด็กคนอื่นเรียกเฉียวปิ่งเหลียนว่าพ่อสักอีก ฉันจะไปแสดงความคิดเห็นใต้โพสต์ของพี่ปั่งในเวย์ปั๋ว เธอพูดถูก อย่างน้อยฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเธอ ที่เธอบอกว่าผู้ชายที่หน้านิ่งเย็นชาแต่ภายในจะบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก ........ แสงแดดตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ฉันยกมือไปบังแสงแดดที่ส่องตา คนข้างๆ ยังคงนอนหลับสนิทไม่รู้ตัว ฉันไม่กล้าทำเขาตื่น ฉันจึงลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ แล้วเดินเข้าในห้องน้ำ แปรงฟันล้างหน้า แล้วรีบเอื้อมไปหยิบมือถือ พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนถูกทำอะไรบ้าง ทำให้ฉันอยากเอาคืนเขาใจจะขาด ฉันเอื้อมมือไปหยิบเหรียญที่ถอนมาจากของที่ซื้อในห้างเมื่อวานวางไว้บนหัวเตียง และไปดึงผ้าห่มของเขาออก แล้วเดินออกจากห้องพร้อมปิดประตูห้องให้เขาอย่างดี ฉันเดินลงไปถามพนักงานเมื่อคืนที่ตอนนี้กำลังเช็ดแก้วอยู่ตรงเคาน์เตอร์ เมื่อคืนฉันเข้าห้องผิดจริงๆ แล้วยังไงล่ะ เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ให้มานั่งร้องไห้เสียใจก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา ออกจากบาร์ ฉันก็โบกแท็กซี่คันหนึ่งตรงไปที่บริษัท ออกไปได้ครึ่งทาง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ฮัลโหล บอส คุณอยู่ไหนคะ อีก15นาทีจะเริ่มประชุมกันแล้วนะคะ......” ฉันตกใจกับเสียงผู้หญิงที่ดังขึ้น ฉันยกออกมาดูเพิ่งเห็นว่าฉันหยิบมาผิด เพราะใส่เคสสีดำเหมือนกัน ฉันไม่ได้มองดีๆ คนที่โทรมาเป็นเกาหุ้ยหัวหน้างานฉันเอง เป็นเลขาผู้หญิงที่ไม่ตั้งใจทำงาน วันๆ เอาแต่นินทาเรื่องของคนอื่น และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงอ่อนโยนของเธอ ฉันกลัวว่าเขาจะเอาไปนินทาก็เลยไม่ได้ตอบกลับ รีบกดวางสาย แล้วบอกให้คนขับเลี้ยวรถขับกลับไปที่บาร์ ไม่ว่าฉันจะเร่งรีบแค่ไหนก็สายไปอยู่ดี เพราะจินหานออกไปแล้ว มันคงเป็นเพราะฟ้าตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ ฉันจึงทำได้แค่กลับไปที่บริษัทตามเดิม