已经是第一章了
บทที่6 สร้างความแตกต่าง
บทที่6 สร้างความแตกต่าง
ตอนแรกฉันกะจะอ้อมไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เกาหุ้ยเห็น แต่สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือเธอกำลังอยู่ในห้องทำงานของเขาอยู่พอดีตอนฉันปิดประตูเข้าไป
พอเขาเห็นฉันเข้ามา เขาก็เอ่ยบอกเกาหุ้ย “พอแค่นี้ก่อน เธอกลับไปบอกให้ช่างภาพถ่ายให้เสร็จเร็วๆ ฉันรอดูรูปอยู่”
“ค่ะ บอส”
เกาหุ้ยเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างฉัน แล้วมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ฉันยกยิ้มให้เธอ วันนี้ฉันคงโดนเล่นแน่นอน
“มาจ่ายเงินเพิ่มหรอ” หลังจากที่เกาหุ้ยออกไป เขาก็เอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ
ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา ไม่ตอบคำถามของเขา แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา แล้วก้มหน้าก้มตาเอ่ยบอกเขา “เมื่อเช้ารีบมากจนหยิบมือถือผิดไป และเมื่อตอนมาเลขาเกาโทรมาเตือนคุณเรื่องไปประชุมด้วยค่ะ”
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมาหยิบมือถือไปหมุนเล่น แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่มองหน้าฉัน แล้วขมวดคิ้ว เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงมือถือที่เคาะกับโต๊ะ จนฉันเริ่มทนกับมันไม่ได้ จึงอยากจะเอ่ยถามเขาว่ามันหมายความว่ายังไง แต่เขากลับเป็นคนเอ่ยพูดขึ้นก่อน “ฉันนึกว่าคุณเฉียวเพิ่งรู้ตัวได้สติ หลังจากที่นอนกับผมแล้ว ผมมีค่าแค่นี้ คงเป็นผมเองซินะที่หลงตัวเองไปเอง ใช่มั้ย”
ฉันมองไปตามมือของเขา เห็นเขาก้มลงไปหยิบเหรียญนั่นขึ้นมา ฉันอายหน้าแดง “น้อยไปหรอคะ ไว้เงินเดือนฉันออกแล้วฉันจะเอามาชดให้ แต่คุณฝันไปเถอะว่าจะเอาเรื่องนี้มาขู่ฉัน”
พูดจบ ฉันก็ใจหายวูบ รอคำตอบของเขา เขาคงรู้แหละว่าฉันหมายความว่ายังไง ฉันไม่อยากออกจากเหจ่นซี
ผ่านไปสักพัก เขาก็ก้มลงไปหยิบมือถือฉันแล้วยื่นมันคืนมาให้ฉัน แล้วเอ่ยพูดขึ้นนิ่งๆ “เมื่อกี้แม่เธอโทรมา เสาร์ อาทิตย์นี้บอกให้เธอกลับบ้านไปนัดบอด แต่ฉันปฏิเสธแทนเธอไปแล้ว”
เขาพูดออกมานิ่ง แต่ฉันกลับรู้สึกไม่พอใจ และเริ่มโมโห จึงเอ่ยพูดขึ้น “คุณหมายความว่ายังไงที่คุณปฏิเสธแทนฉันไปแล้ว ฉันจำไม่ได้ว่าคุณไปเป็นผู้ช่วยส่วนตัวฉันตอนไหน”
พอได้ยินดังนั้น เหมือนเขาเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน เขาเดินเข้ามายืนอยู่หน้าฉัน แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “นอนไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบสิ”
ในที่สุดฉันก็ทนต่อไม่ไหว “ประธานจิน ฉันไม่รู้ว่าคุณมีปัญหาหรือต้องการอะไรกันแน่ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ฉันบอกคุณไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบว่าขอให้เราลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ต่างคนต่างใช้ชีวิตเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น มันเป็นทางออกที่ดีกับทั้งสองฝ่าย ฉันเพียงแค่ต้องการทำงานเลี้ยงดูตัวเอง ไม่ว่าคุณจะขอหรือเสนออะไรก็ตามฉันไม่สน และที่คุณบอกจะรับผิดชอบ ขอโทษนะคะฉันไม่ใช่เด็กมอปลาย ที่จะมาร้องไห้โวยวายต้องมาให้คุณรับผิดชอบฉัน”
พูดจบ ฉันก็เอื้อมมือไปดึงมือถือของฉันที่อยู่ในมือเขา แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
และอาจเป็นเพราะฉันเสียงดังมากเกินไป ตอนฉันออกมาทุกคนต่างมองมาที่ฉัน ฉันโมโหมากจนไม่มีอารมณ์ทำงานต่อ ก็เลยลางานกลับบ้าน
ฉันไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ฉันสงสัยว่าเขาต้องการจะเอาคืนฉันเรื่องที่ฉันทำกับเขาทั้งเมื่อคืนกับเมื่อเช้าอย่างนั้นหรอ
“เชอะ ผู้ชายบ้าไร ทำไมเจ้าคิดเจ้าแค้นจังเลยล่ะ” จากนั้นฉันก็เดินเข้าไปร้านขายยา
已经是最新一章了
加载中
