已经是第一章了
บทที่7 สู้กับชู้
บทที่7 สู้กับชู้
ตอนคิดเงิน กระเป๋าข้างขวาก็สั่น ฉันหยิบมือถือออกมาดูเป็นคุณหยาวโทรมา ฉันนิ่งไปสักพัก เพราะไม่รู้ว่าจินหานพูดอะไรออกไปบ้าง ฉันเลยกดรับ
“ฮัลโหลแม่ อย่าเพิ่งพูด ฟังหนูพูดก่อน เมื่อวานหนูหยิบมือถือสลับกับเพื่อน เมื่อกี้เพิ่งไปแลกคืนมา เพื่อนหนูคนนั้นเขาเป็นคนที่ชอบพูดเล่นแบบนั้นอยู่แล้ว ห้าๆ ....”
แม่ก็ถอนหายใจถาม “เสี่ยวซี แม่ไม่เคยถามลูกเลยว่าลูกทำงานอะไร และก็ไม่เคยไปเยี่ยมลูกเลย มันเป็นความผิดของแม่ แต่เรื่องมันก็ผ่านมาสามปีแล้ว ลูกเองก็ไม่เด็กแล้ว พ่อเขานัดไว้ให้หนูแล้ว เป็น.....”
“หนูหาเองได้ เขาไม่ต้องเป็นห่วง แม่เองก็ด้วยไม่ต้องไปบ้าตามเขา”
ตั้งแต่ที่เขานอกใจไปมีคนอื่น เขาก็ไม่ใช่พ่อของฉันอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้รังเกียจมากที่ฉันยังต้องมาใช้นามสกุลเดียวกับเขาอยู่
“เป็นความผิดของแม่เอง แต่ลูก...ก็รู้นิสัยพ่อดี ครั้งนี้เป็นลูกชายของประธานตระกูลหลี่ชื่อหลี่หยุนเฟย เมื่อก่อนเขาเคยมากินข้าวที่บ้านเรา ลูกเองก็เคยเห็น ที่สำคัญคือ.....”
“ที่สำคัญคือเขามีประโยชน์กับเฉียวปิ่งเหลียนใช่มั้ยคะ” ฉันหัวเราะเยาะ และโยนกล่องยาลงไปในถังขยะ
“เสี่ยวซี ลูกพูดแบบนี้ได้ยังไง เขาเป็นพ่อของลูกนะ ลูกเรียกชื่อเขาแบบนั้นมันไม่สมควร และหลายปีมานี้ลูกก็ไม่กลับบ้านเลย เขาเองก็บอกว่าเขาคิดถึงลูก และเรื่องการแต่งงานครั้งนี้แม่ก็เห็นด้วยเหมือนกัน”
“หนูเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูจะพาลูกเขยที่รวยกว่าผู้ชายคนนั้นสองเท่า ผู้ชายที่เขาหาให้หนูไม่ต้องการ”
พูดจบฉันก็กดวางสายไป ฉันเลยจะก้มไปหยิบบุหรี่ในกระเป๋าแต่ยังไม่ทันที่จะได้จุดไฟ ก็เห็นมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาทางฉัน
ส้งหมิงเฉิงเขาไม่ได้เป็นผู้ชายที่สูง ผู้หญิงข้างๆ ยังใส่ร้องเท่าส้นสูง เดินด้วยกัน มองยังไงก็ให้ความรู้สึกแปลกตา
เขาเหล่ตามองฉัน แล้วเอื้อมมือไปดึงผู้หญิงคนนั้นให้หันหลังกลับ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ยอม เธอขมวดคิ้วแล้วสะบัดมือเขาออก แล้วเดินเข้ามาหาฉัน
ฉันยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน ก้มไปจุดบุหรี่ แล้วยกบุหรี่ขึ้นมาดูด
เพี้ยะ หานซินเดินเข้ามาตบหน้าฉัน ฉันตั้งตัวไม่ทัน จึงถูกตบจนหน้าหัน บุหรี่ที่คีบไว้ก็ตกลงบนพื้น
คนที่เดินอยู่ข้างๆ ต่างก็หันมามองกัน และเธอไม่มีความรู้สึกอายใดๆ เหมือนกับว่าคนที่ผิดคือฉัน ฉันต่างหากที่เป็นชู้
เมื่อวานก่อนผู้หญิงที่ถูกฉันตีจนต้องหนีออกจากบ้านไป วันนี้เธอกลับมายืนตบหน้าฉัน
ฉันยกมือไปจับแก้มตัวเอง โดยไม่มองหน้าเธอ แต่ฉันหันไปมองหน้าส้งหมิงเฉิง
เขาสบตาเข้ากับฉัน แล้วจู่ๆ เขาก็เบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ฉันมองบน ทำไมฉันถึงไปหลงรักผู้ชายหน้าตัวเมียอย่างเขาได้นะ
“นางหน้าด้าน ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าหมิงเฉิงห้ามฉันไว้ละก็ ฉันหาคนไปจัดการเธอตั้งนานแล้ว”
“หานซินช่างมันเถอะ คนเยอะอย่ามีเรื่องกันเลย” เขาเดินขึ้นมาห้ามเธอ
“แหม มาเล่นละครกันหรอ แต่น่าเสียดายนะที่วันนี้เงินที่ฉันเอามาด้วยเอาให้คนอื่นไปหมดแล้ว เลยไม่เหลือเงินเลย งั้นไว้วันอื่นมั้ยมาเล่นใหม่ ฉันจะเตรียมเงินไว้รอพวกเธอสองคน”
พูดจบฉันก็ยกเท้าอีกข้างหนึ่งขึ้นสะบัดไปมา ตอนเช้ารีบเกินจนไม่ได้ติดปลาสเตอร์มาด้วย ตอนนี้เท้าเลยรู้สึกปวดร้อนมาก แต่ฉันก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น
“ว่าใครเป็นขอทาน ”
“เฉียวซีฉันขอเตือน แกขอโทษฉันมาดีๆ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” พูดยังไม่ทันจบ เธอก็ง้างมือขึ้นจะตบฉันอีกครั้ง
ฉันก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ และกลับถูกใครสักคนจับเอาไว้ และมือของเธอก็หยุดนิ่ง
已经是最新一章了
加载中
