บทที่8 งูพิษ

บทที่8 งูพิษ ฉันยังคงงงๆอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นมือใครบางคนจับมือเธอเอาไว้ ต่างกับคนเมื่อเช้าที่ฉันรู้จัก เขายกยิ้มพร้อมกับเอ่ยบอกเธอ “คุณผู้หญิงท่านนี้ ฉันไม่รู้นะว่าคุณกับเธอเคยมีปัญหาอะไรกันมาก่อน แต่การที่หมาจะกัดคนก็ต้องดูสถานที่ด้วย ถึงแม้ว่าเจ้าของของเธอจะห้ามเธอไหวไม่ได้ แต่ฉันก็คงไม่มีทางปล่อยให้เธอมากัดคนของฉันหรอก ถูกมั้ย” พู่...ฉันหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คำพูดของเขาเจ็บแสบมาก พูดครั้งเดียวก็สามารถกระทบโดนทั้งสองคน มันก็กระทบต่อฉันด้วย แต่ช่างเถอะ สีหน้าตอนนี้ของทั้งสองก็ทำให้ฉันรู้สึกสะใจมาก เขาจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น ถึงใบหน้าเขาจะยิ้ม แต่แววตาดูยังไงก็รู้ว่าไม่พอใจอยู่ “แกเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย” เธอดึงมือกลับ ขมวดคิ้วแล้วยกมืออีกข้างมานวดข้อมือของตัวเอง เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูด ฉันเองก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง” เขาหันมามองหน้าฉัน แล้วยกมือมาโอบไหล่ฉันเหมือนการแสดงความเป็นเจ้าของ “ก็บอกแล้วไงให้รอฉันคุยธุระเสร็จแล้วกลับพร้อมกัน ออกมาก่อนทำไม หิวขนาดนั้นเลยหรอ เป็นไงมาเห็นสิ่งสกปรกแบบนี้แล้วเดี๋ยวเธอจะกินอะไรลงได้ยังไง” โห วันนี้ปากเขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงร้ายขนาดนี้ ปกติไม่เห็นว่าเขาจะชอบพูดอะไรที่มันไม่ดีแบบนี้หนิ สีหน้าของทั้งคู่เสียหนักกว่าเดิม ส้งหมิงเฉิงเหมือนทนไม่ไหว เขาจึงเอ่ยถามฉัน “เสี่ยวซี เขาเป็นใคร” “คนที่จะมาเป็นแฟนใหม่” ฉันพยายามทำหน้าให้ปกติ เขาอึ้งไปสักพัก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “นี่มันเพิ่งผ่านมาได้กี่วัน เสี่ยวซี ไหนเธอบอกว่ารักฉัน นี่หรอรักที่เธอหมายถึง” “เหอะ” ฉันหัวเราะเยาะ “ส้งหมิงเฉิง ตอนนี้มันศตวรรษที่21แล้ว ใช่ ฉันเคยรักคุณ แต่ฟังไว้ให้ดี ก็แค่เคย ตั้งแต่นี้ไปคุณกับฉันเดินกันคนละเส้นและจะไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีก” ก่อนจากไป ฉันชะงักเท้า แล้วหันไปเรียกชื่อเขา แล้วเขาก็หันกลับมา ฉันจึงเอ่ยพูด “ส้งหมิงเฉิง ฉันขอให้คุณหลบอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงไปตลอดชีวิต ขอให้ไม่มีวันเงยหัวหรือพ้นขึ้นมาได้” พูดจบ ฉันก็ไม่รอให้เขาได้พูดอะไรกลับ ฉันก็เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อจินหานให้เดินตามฉันออกมา ตลอดทางเขาไม่พูด ตนเองก็เงียบ พอหลังจากนั้นที่เราเดินมาถึงที่ที่ไม่ค่อยมีคน และฉันเองก็ฝืนเดินต่อไม่ไหว เหมือนเขาจะรู้สึกได้ว่าฉันเดินช้าลง เขาจึงเปลี่ยนมาเป็นจับมือฉันแล้วจูงฉันไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ยาวข้างทาง เขามองฉันแต่ก็ไม่ได้สนใจหน้าฉันที่ตอนนี้เครื่องสำอางคงเลอะเต็มหน้าเพราะน้ำตา เขาคุกเข่าลง แล้วเอื้อมมือไปทอดรองเท้าส้นสูงของฉันออก “รอฉันอยู่ตรงนี้” เชอะ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะฉันเจ็บเท้า ฉันไม่มีทางทำตามและมานั่งรอคุณแบบนี้แน่นอน ฉันก้มลงไปหยิบกระจกขึ้นมาส่อง และแล้วก็เป็นอย่างที่คิด หน้าฉันทั้งแดงทั้งบวม ถ้าเกิดเดินไปไหนคนคงได้มองแน่นอน พอคิดย้อนกลับไป ทำไมเขาต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ของฉันด้วยเนี่ย หน้าอายที่สุด “คิดอะไรอยู่ ยังด่ากลับไม่สะใจหรอ” พอได้ยินดังนั้น ฉันก็เงยหน้าขึ้นมอง จินหานเดินเข้ามาทางฉัน ในมือเขาก็หิ้วถุงบางอย่างไว้ เขาค้นอยู่สักพัก หยิบยาออกมา แล้วยื่นถุงที่เหลือให้ฉัน “ข้างในมีของกิน หยิบกินเอง” ฉันรับมาค้นหาดู และก็พบว่ามันเป็นโดนัท งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ พูดจบ เขาก็คุกเข่าลงไปใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบๆ แผลให้ฉัน “ซีด” ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบ