已经是第一章了
บทที่9 อีกมุมที่คนอื่นไม่รู้
บทที่9 อีกมุมที่คนอื่นไม่รู้
เขาชะงักมือไปสักพัก ไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันรู้สึกได้ว่าหลังจากนี้เขาก็เบามือลงมาก
ฉันนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ยาวมองดูการกระทำของเขา คิดในใจเขาไม่พูดก็ดูไม่ได้แย่ขนาดนั้นเหมือนกันหนิ
“ตัวใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยังดูแลตัวเองไม่ได้อีก ทำตัวเหมือนเด็กไปได้” เขาเอ่ยพูดขึ้นหลังจากที่ติดแผลให้ฉันเสร็จ แล้วเขาก็กลับมาหยิบโดนัทชิ้นที่เหลือไปกิน
ฉันตกใจตาค้าง โดนัทที่เขาหยิบเป็นรสสตรอว์เบอร์รีแล้วมันก็เป็นอันที่หวานที่สุด ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะไม่ชอบกินอะไรหวานๆ ไม่ใช่หรอ
“ทำไม เธอกินได้คนเดียวหรอ ฉันกินไม่ได้รึไง” อาจเป็นเพราะฉันแสดงออกมากเกินไป เขาเลยกินไปด้วยอธิบายไปด้วย “เพราะเสี่ยวหว่าน เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับแก ทุกครั้งที่ฉันเลิกงานก็เลยต้องซื้อโดนัทกลับไปเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ก็เด็กนี่เนอะ คงจะชอบกินขนมหวาน เมื่อกี้ฉันเห็นเธอร้องไห้ ก็เลยลองทำแบบนี้ดูเผื่อว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ดูเหมือนจะได้ผลเหมือนกัน”
ฉันที่กำลังจะแซวเขา ก็ต้องกลืนคำพูดตัวเอง “ไม่คิดว่าคุณจะง้อเด็กเป็นด้วย”
เขาหยิบทิชชูมาเช็ดปาก แล้วยกยิ้ม “สถานการณ์มันบังคับ ไม่มีทางเลือก”
ฉันกลัวว่าเขาจะวกกลับไปที่เรื่องเดิมเหมือนเมื่อเช้า ฉันจึงเอ่ยบอกเขา “วันนี้ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้ คุณรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวปล่อยเสี่ยวหว่านรอนานๆ เดี๋ยวแกก็ไม่พอใจอีกหรอก”
ได้ยินดังนั้น เขาก็หันหน้ากลับมามองฉัน แล้วเอ่ยพูดขึ้น “คุณเฉียว เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนใจบุญ วันนี้ที่ฉันช่วยเธอ ไม่ได้เป็นเพราะว่าทนดูไม่ได้ ถ้าเป็นคนอื่นฉันไม่มีทางเข้าไปยุ่ง และการที่ฉันเข้าไปช่วยเธอก็เพราะฉันจริงจัง ฉันจะบอกเธออีกรอบเรื่องที่ฉันต้องการจะรับผิดชอบ ฉันพูดจริงๆ เพื่อหนีการนัดบอดที่ไม่จำเป็น และเพื่อให้พ่อแม่เธอสบายใจ เธอกับฉันเรามาทำข้อตกลงกันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเธอ”
เขาพูดด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง
ตอนฉันมาที่นี่แรกๆ เป็นเพราะงานด้านอาคารไม่ค่อยมั่นคง และทำให้สถาปนิกมากมายหันไปทำงานอย่างอื่น และฉันที่ยังเป็นมือใหม่ก็ต้องหางานอื่นทำ เลยได้ไปทำงานตำแหน่งเลขาที่เหจ่นซี ถึงแม้จะเป็นแค่ผู้ช่วย แต่เกาหุ้ยก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี สามปีมานี้ เงินและค่าใช้จ่ายทุกอย่างของฉันก็มาจากงานนี้
แต่ที่ไม่เหมือนเมื่อก่อนก็คือ ฉันกับส้งหมิงเฉิงเราตัดขาดกันแล้ว หลังจากนี้ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่ากินฉันต้องเป็นคนออกเองทั้งหมด ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีปัญญานี้มั้ย แต่สิ่งที่เขาพูดมันก็ถูก ถ้าฉันอยากจะหลุดพ้นจากเฉียวปิ่งเหลียน ฉันต้องแต่งงานกับเขา และฉันก็ไม่มีทางเลือกที่สองให้เลือก
แต่การที่จะให้ฉันแต่งงานกับคนที่ฉันเพิ่งรู้จักได้ไม้นานแบบนี้ และเขาก็เป็นบอสของฉัน.....
“คุณเองก็ต้องให้เวลาฉันได้คิดบ้างสิ และระหว่างนี้ก็ห้ามหยุดงานฉันด้วย”
สายตาที่เขามองฉันก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมากขึ้น “งั้นเธอคงต้องบอกระยะเวลาให้ชัดเจนสิ งานแต่งก็ต้องใช้เวลาในการเตรียมมากอยู่เหมือนกัน”
ฉันตกใจ นี่มันกดดันกันชัดๆ
ฉันไม่ได้ตอบกลับเขา
เขาพาฉันมาส่งที่โรงพยาบาล อาจเป็นเพราะเขาไม่มั่นใจในฝีมือการทำแผลของตัวเอง
หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันกำลังคิดว่าคืนนี้กลับไปจะบอกเรื่องนี้กับคุณหยาวยังไง แล้วก็ได้ยินเสียงเขาถามขัดขึ้น “คิดอะไรอยู่ ฉันจะกลับไปทำงานต่อที่บริษัท เดี๋ยวจะได้แวะไปส่งเธอที่บ้านด้วยเลยทีเดียว”
แวะไปส่งหรอ เขารู้หรอว่าบ้านฉันอยู่ไหน
已经是最新一章了
加载中
