บทที่10 ปฏิเสธ

บทที่10 ปฏิเสธ ฉันหยุดมองดูผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าฉัน ช่างมันเถอะ รถฟรีใครจะไม่อยากนั่ง “ห้ะ อ่อ” ฉันรีบเดินไล่เขาให้ทัน เขาขับรถSUVสีดำ ฉันเปิดประตูไปนั่งที่ข้างคนขับ แล้วก็บอกที่อยู่ให้เขา และดูเหมือนว่าเขาไม่รู้ว่าฉันพักอยู่ที่ไหน หลังจากที่รถแล่นออกไป ฉันก็เลื่อนกระจกลงจนหมด แล้วยื่นหน้าออกไปให้ลมเป่าหน้า “ทำไม ยังคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่หรอ” ฉันยื่นหน้ากลับมา แล้วเอื้อมมือไปจับตุ๊กตาผ้าที่อยู่หน้ารถ ฉันเอ่ยถามเขาทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “นี่คงเป็นของเสี่ยวหว่านสินะ ดูเหมือนคุณจะตามใจเธอมากเหมือนกันนะ” เขาตอบกลับ “ฉันไม่รู้จักการเข้ากับเด็ก เสี่ยวหว่านอยู่กับคุณย่ามาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ และส่วนใหญ่มันคงเป็นความผิดของฉัน” ฉันเหมือนจะเดาได้บ้างว่าที่โรงพักเกิดอะไรขึ้น “แม่....แม่ของแกล่ะ” “ตายแล้ว” ฉันนึกไม่ถึงว่าเขาจะตอบคำนี้ออกมา ตอนเขาพูดเห็นได้ชัดว่าแววตาของเขารู้สึกเศร้าๆ ฉันเลยไม่ได้ถามต่อ แต่เปลี่ยนเรื่องคุย “เพราะฉะนั้นคุณก็เลยอยากแต่งงานกับฉันเพราะอยากหาคนไปดูแลเสี่ยวหว่านใช่มั้ย” เขาหันมามองหน้าฉันครั้งหนึ่ง และบรรยากาศในรถก็เริ่มเปลี่ยนเป็นตึงเครียด เขายิ้มแล้วพยักหน้าตอบฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ดี “คุณมั่นใจได้ยังไงว่าฉันจะดูแลเสี่ยวหว่านได้ เด็กดื้ออย่างนั้นคุณเองก็ยังปราบไม่ได้ แล้วฉันจะไปทำอะไรเธอได้” เขาไม่ได้พูดอะไร และฉันเองก็ถึงบ้านพอดี ฉันเปิดประตูรถ ก่อนลงฉันก็ต่อว่าเขา “ฉันว่าสิ่งที่คุณขาดไม่ใช่ภรรยา ฉันว่าคุณควรไปหาพี่เลี้ยงให้เธอมากกว่า” พูดจบ ฉันไม่ได้รอให้เขาได้ตอบกลับ ฉันก็ลงจากรถแล้วปิดประตูรถใส่เขา แล้วเดินเข้าซอยไป .......... ฉันโทรให้คนมาเปิดประตูบ้านให้ ในบ้านสกปรกเลอะเถอะไปหมด บนพื้นยังมีร่องรอยของการสู้กันวันนั้น ฉันยกขาไปถีบกล่องเค้กที่อยู่ตรงพื้น แล้วเกินเข้าไปหยิบผ้าในห้องครัวออกมาถูทำความสะอาด ฉันทำความสาดอยู่นาน หลังจากทำเสร็จ ฉันก็เห็นมีของที่ต้องทิ้งอีกมาก เพราะวันนั้นเขารีบแกไป ก็เลยไม่ได้เก็บเอาของใช้ของเขาไปด้วย ฉันเลยเอาถุงขยะสีดำมาเก็บทุกอย่างของเขาทิ้ง แล้วยกออกไปวางไว้ที่หน้าบ้าน แล้วกดเบอร์โทรหาเขา “ฮัลโหล” เสียงของเขาดูเหนื่อยล้ามาก ตอนนี้เขาคงยังไม่เลิกงาน ฉันเอ่ยถามเขา “ของคุณจะเอาอยู่มั้ย ฉันเอาออกไปวางไว้ให้ที่หน้าประตู” “เสี่ยวซี หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่มีโอกาสได้บอกเธอ ถึงแม้วันนี้เธอจะพูดแบบนั้นกับฉัน ฉันก็ยังรักเธออยู่ ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ การที่ฉันคบกับหานซิน มันไม่ได้เป็นเพราะฉันอยากคบ การที่เราคบกันมานานขนาดนี้ ทุกเทศกาลฉันก็ซื้อของขวัญให้เธอ และราคามันก็ไม่ได้ถูกๆ และค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟมีอย่างไหนมั้ยที่ฉันไม่จ่าย แล้วเธอเคยสนใจความเครียดในงานของฉันบ้างมั้ย ถ้าฉันยังไม่รีบหาโอกาสให้ตัวเองได้เลื่อนขั้น ชาตินี้เราคงไม่มีทางได้แต่งงานกัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ฉันรู้ว่าเขาคงแอบคุยกับฉันสินะ “ส้งหมิงเฉิง ทำไม ตอนนี้คุณจะมาทวงมันคืนจากฉันหรอ” “ไม่ใช่ เสี่ยวซี เธอเข้าใจฉันผิดแล้ว” “อ๋อ งั้นหรอ แต่ฟังจากที่คุณพูดแล้วเหมือนคุณจะบอกว่าทำเพื่อฉันมากมายขนาดนี้ ฉันควรจะรอให้คุณกลับมาหาฉันเงียบๆ หรือฉันต้องเปิดบ้านเพื่อที่คุณจะอยากกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้งั้นหรอ” ฉันหัวเราะเยาะ “ส้งหมิงเฉิง คุณนี่มันเจ้าเล่ห์มากเลยนะ ถ้าฉันรับปากมันก็หมายความว่าคุณจะได้ทั้งงานและความรักที่ต้องการงั้นซิ”