บทที่11 ของปลอม

บทที่11 ของปลอม หลังจากฉันพูดจบ น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป “เสี่ยวซี เธออย่ามาลามปาม เธอรู้มั้ยว่าลุงเขยของหานซินเป็นใคร เขาเป็นถึงเจ้าของของโรงแรมเฉินกวาง มีเธอ ฉันก็จะได้เลื่อนขั้นไปเรื่อยๆ แล้วอีกอย่างที่ฉันยอมคบกับเธอกับเพราะเรื่องนี้ เธอไม่เข้าใจหรอ ขอแค่เธอรอฉันสองปี..” “ใส่หัวไปไกลๆ ฉันไม่ต้องการ” ไม่รอให้เขาได้พูดอะไร ฉันก็วางสายทิ้ง หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมา ฉันไม่รอให้ผมแห่ง ฉันก็หิ้วถุงดำขึ้นไปบนดาดฟ้า หลังจากจุดไปได้ ฉันก็โยนทุกอย่างลงไปในถัง จัดการเผาทุกอย่าง และไฟก็ลุกอย่างรวดเร็ว มือที่ยกถึงไว้ทุกคนจับเอาไว้ ฉันหันหลังไปมอง “จินหาน คุณมาได้ยังไง” เขาไม่ตอบฉัน แต่เอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าLV ของฉันไป เขามองดูรอบๆ แล้วโยนมันเข้าไปในกองไฟ “ของปลอม” ฉันตกใจ แล้วเอ่ยถามเขา “คุณว่าไงนะ ของปลอมงั้นหรอ” ตอนคบอยู่กับเขา ทุกๆ เทศกาลเขาจะซื้อกระเป๋าให้ฉัน ส่วนใหญ่เป็นรุ่นลิมิเตด ถึงฉันจะไม่ค่อยอะไรกับกระเป๋า แต่ทุกครั้งที่เขาให้ฉัน ฉันก็อดไม่ที่จะใช้มัน และเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี และตอนนี้ เขากลับบอกว่ามันเป็นของปลอม ฉันเหล่มองถุงดำที่อยู่ตรงพื้น แล้วไปหยิบกระเป๋าใบอื่นๆ ที่เหลือออกมา “แล้วพวกนี้ล่ะ เป็นของปลอมเหมือนกันหรอ” เขารับมันไป แล้วพูดแซวฉัน “ตื่นเต้นขนาดนี้ คนที่ให้คงจะเป็นคนสำคัญมากซินะ” ฉันใจร้อน “คุณไม่จำเป็นต้องรู้ รีบบอกมา ว่าใช่รึเปล่า” “เป็นงานก๊อปเกรดเอ ไม่มีใบไหนเป็นของจริง” หลังจากเขาพูดจบ แววตาเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย ฉันเริ่มรู้สึกคันจมูก เลยหันหน้าหนีไปอีกทาง คนที่มั่นใจในตัวเองมากอย่างฉัน ตอนนี้หลับต้องมาอับอายต่อหน้าผู้ชายแปลกหน้าสองครั้งติดในวันเดียว ฉันไม่เข้าใจคนที่ขายเสื้อผ้าอย่างเขาทำไมถึงเก่งเรื่องกระเป๋าขนาดนี้ และฉันเองก็ไม่อยากรู้ด้วย ฉันรู้แค่ว่า ตอนนี้เวลานี้ ฟางเส้นสุดท้ายที่ฉันมีต่อส้งหมิงเฉิงก็ขาดเรียบร้อย ตอนนี้เหลือเพียงความโกรธ ฉันหันหลังกลับไปหาเขา แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ “คนสำคัญอะไรที่ไหนกันหละ กระเป๋าพวกนี้ฉันเป็นคนซื้อเอง ฉันซวยเองแหละที่ถูกหลอก” พูดจบฉันก็ไม่สนใจเขา ฉันก็หันหลังเดินกลับไป ตอนนี้อากาศไม่ได้หนาวมาก แต่ฉันกลับรู้สึกหนาว จนตอนนี้ปากเริ่มสั่นๆ เขาโยนกระเป๋าทิ้งแล้วเดินตามหลังฉันมา แล้วเอ่ยพูดขึ้น “จากเงินเดือนที่เธอได้ คงแม้แต่ของก็อปแบบนี้คงไม่มีทางซื้อได้หรอกมั้ง” ฉันหันหลังกลับไปมองเขา ถึงมันจะมืดจนมองไม่เห็นอะไร แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขาคงมองฉันด้วยสายตาจับผิดอยู่แน่นอน ฉันรู้ว่าในใจเขาคงงงมากกับการที่ผู้ช่วยน้อยๆ อย่างฉันจะกล้าเผากระเป๋าแพงๆ พวกนั้น แต่ของแพงที่ว่านั้น มันเป็นตัวบ่งบอกว่าฉันตาบอดแค่ไหนที่ไปหลงรักผู้ชายคนนั้นได้ ฉันไม่ได้เป็นคนที่จะเสียดายเงิน แต่กลับกันฉันเป็นคนที่รักเงินมาก ฉันเคยสัญญากับตัวเองถ้าฉันมีเงินสิ่งแรกที่ฉันจะทำก็คือซื้อแบรนด์เสื้อ-GYที่เคยเป็นของคุณตากลับมา แล้วหลังจากนั้นก็พาคุณหยาวหนีให้พ้นจากเฉียวปิ่งเหลียน แต่ฉันจากบ้านมาสามปีนี้ อย่าว่าแต่รวยเลย แม้แต่เงินที่หาเลี้ยงตัวเองก็ลำบากมากพออยู่แล้ว ของพวกนี้มีความทรงจำมากมายระหว่างฉันกับส้งหมิงเฉิง ไม่ว่าฉันจะขาดแคลนมากแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาได้มีหรือได้ใช้ชีวิตที่ดีแบบนั้นแน่นอน “คุณจิน คุณคงดูSherlock Holmesมากเกินไปใช่มั้ย ตอนนี้ก็เลยมาถามฉันเหมือนฉันเป็นนักโทษของคน” ฉันเปิดไฟในบ้าน แล้วยืนมองหน้าเขาอยู่ตรงหน้าประตู