บทที่13 ประชุมงานด่วน

บทที่13 ประชุมงานด่วน สีหน้าของจินหานค่อยๆ เฉยชาลง เห็นได้ชัดว่าเขาคงไม่คิดว่าฉันจะตัดสินใจได้เร็วขนาดนี้ ในสายตาของเขาเหมือนเขามีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา และฉันเองก็ไม่ได้อยากรู้ในสิ่งที่เขาจะพูด และทันใดนั้นอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟพอดี อาหารหน้าตาสวยงามมากมายถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ หลังจากกินเสร็จ อาหารทุกจานส่วนใหญ่ลงท้องฉัน เขาไม่แม้แต่จะคีบอาหารกิน หลังจากที่ขับรถมาส่งฉัน ก่อนกลับ เขาก็เอ่ยพูดขึ้น “เฉียวซี ฉันเวลาเธอมากสุดได้แค่อีกหนึ่งเดอน ฉันไม่ได้มีเวลามากพอขนาดที่จะมานั่งทนกับการตั้งใจปฏิเสธของเธอได้” ฉันตกใจกับคำขู่ของเขา ยืนนิ่งไปสักพัก “ทนกับการตั้งใจปฏิเสธของฉันงั้นหรอ” ฉันขมวดคิ้ว ...... ฉันปลอบใจตัวเองด้วยการบอกกับตัวเองเอาเป็นว่าฉันมีโอกาสที่จะเก็บเงินได้เพิ่มอีกหนึ่งเดือนก็แล้วกัน เช้าวันต่อมา ฉันก็ไปทำงานตามปกติ และพอถึงบริษัทฉันก็เห็นเกาหุ้ยหอบแฟ้มงานมากมายและกำลังเดินมาหาฉัน “พี่หุ้ย วันนี้ก็มีประชุมหรอคะ” เกาหุ้ยบอกฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เธอรีบไปจัดเตรียมห้องประชุมหน่อยไป” “ค่ะ” ฉันรีบเดินไปทำตามที่เธอสั่ง บริษัทใหญ่โตขนาดนี้ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีการประชุมบ่อย พี่หุ้ยส่งแฟ้มงานมาให้ฉัน แล้วเธอก็ยกมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก “เดี๋ยวตั้งใจหน่อย ประชุมวันนี้ค่อนข้างสำคัญ” ฉันขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจ “พี่หุ้ย มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ” เธอเปิดน้ำ แล้วยกขึ้นดื่ม แล้วเอ่ยบ่นกับฉัน “รูปที่ถ่ายไปเมื่อวาน บอสไม่โอเคเลย วันนี้ตั้งแต่เช้าเขาโทรมาบอกฉันว่าให้จัดประชุม เราคงต้องโดนบ่นอีกแน่ๆ ” ฉันนึกขึ้นได้ ที่ห้องทำงานฉันได้ยินที่เขาขอดูรูปก่อน ใช้ไม่ได้สักรูปงั้นหรอ ฉันเอ่ยถามเกาหุ้ยอย่างระมัดระวัง “มันยากตรงไหนคะ เราก็แค่ทำการถ่ายใหม่ เมื่อก่อนก็เคยมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นไม่ใช่หรอคะ ทำไมครั้งนี้ต้องโมโหขนาดนี้ด้วยล่ะคะ” “แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกันน่ะสิ ครั้งนี้เราใช้คอลเลคชั่นที่ใหม่ที่สุดของฤดูหนาวนี้ ส่วนเวลาเราก็ประกาศออกไปให้สื่อรู้แล้ว เราจะมาผิดคำพูดหรือไม่รักษาสัญญาไม่ได้ และนางแบบของงาน หลังจากที่เธอถ่ายเสร็จ เธอก็บินไปต่างประเทศแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหมดหวัง และคนมากมายก็เดินเข้าห้องประชุมขัดขึ้น ฉันเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ จินหานเดินอยู่หน้าสุด ฉันก้าวถอยหลังให้เขา และเขาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉัน แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ “ทั้งเซตนี้ไม่มีอันไหนที่ใช้ได้ พวกเธอไปหาวิธีแก้มา ฉันให้เวลาถึงเที่ยงคืนวันนี้” เขาเอามือประสานกัน นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ด้วยใบหน้านิ่งๆ ไม่ได้ด่าหรือโวยวายอะไร ที่จริงฉันก็ไม่เคยเห็นเขาด่าใครหรือเสียสติอาละวาด เกาหุ้ยเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะบอส ทั้งหมดเป็นความผิดของดิฉันเอง ฉันจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้เอง” ฉันเงยหน้าขึ้นจากคอม แล้วแหงนหน้าไปมองหน้าเขานิ่งๆ เขายังคงทำสีหน้านิ่งเฉย แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ถ้าพูดถึงเรื่องความรับผิดชอบ แผนกเธอก็คงต้องทำการรับผิดชอบทั้งหมด นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาหาคนผิด แต่เป็นเวลาที่ทุกคนต้องหาวิธีแก้” ทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ต่างพากันเงียบ บางคนยิ้มเยาะ บางตนกลัวว่าจะต้องโดนรับผิดไปด้วย ก็เลยไม่มีใครกล้าพูดอะไร นางแบบที่ค่อนข้างดัง ทุกคนต่างมีแพลนของตัวเอง ตอนนี้ถ้าอยากได้ตัวALIEกลับมาก็คงไม่มีทาง และตอนนี้ก็คงไปหาทีมงานไม่ทัน ไม่มีวิธีไหนที่ใช้ได้เลย