บทที่15 กลับเมืองกวง

บทที่15 กลับเมืองกวง หลังจากนั้นก็มีเสียงคนมากมายปรบมือ และตอนแรกพวกที่ไม่ดูถูกฉันตอนนี้ต่างก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ ฉันเองก็เริ่มโล่งใจ การที่เราต้องหานางแบบใหม่ ทางแผนกเลขาอย่างเราก็คงจะถูกหักเงินไปมากแน่นอนเดือนนี้ “ครั้งนี้หัวข้อและงานทุกอย่างเธอเป็นคนรับผิดชอบก็แล้วกัน อย่าให้เกิดปัญหาอีก” เขาหันมาบอกฉันเสร็จ แล้วเขาก็เดินตรงออกจากห้องประชุมไป เมื่อก่อนฉันคิดว่าผู้ช่วยอย่างฉันคงไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น แต่ครั้งนี้ฉันรวบรวมความกล้า และเหมือนมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไรมาก ฉันยกแก้วชาขึ้น แต่กลับถูกเกาหุ้ยขัดไว้ก่อน “ผู้มีพระคุณของฉัน เธอไปคิดหัวข้อแล้วทำงานที่เหลือให้เสร็จเถอะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง” ฉันไม่สนใจ ยกยิ้มให้เธอแล้วก้มเก็บเอกสารในมือต่อ หลังจากที่ฉันยุ่งมาทั้งวัน จนในที่สุดฉันก็คิดหัวข้องานได้ และการบรรยายก็ไม่ใช่งานถนัดของฉัน และสุดท้ายก็ต้องเป็นเกาหุ้ยที่ช่วยดูและแก้ให้ เหจ่นซีเป็นแบรนด์เสื้อที่ใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่ได้ด้วยการขายปลีก แต่มันอยู่ได้เพราะขายและทำให้ยี่ห้อดัง ทำให้ยี่ห้อนี้ดัง แล้วทำหน้าที่ตีตลาดขาย หลังที่ผ่านฤดูใบไม้ร่วงนี้ไป บริษัทคงมีเวลาพักมากขึ้น ฉันยกมือบีบไหล่ของตัวเอง พอถึงบ้านมือถือฉันก็สั่น ฉันจึงหยิบมันขึ้นมากกดรับและพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “เฉียวซี แกอยากตายหรอ ทำไมพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเบื่อโลกแบบนั้น” หยวนหลิงหวนเอ่ยด่าฉัน ฉันล้มตัวลงไปนั่งลงบนโซฟา “แกมีอะไร” หยวนหลิงหวนเป็นเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่เด็ก และมันก็ทำให้คุณหยาวสงสัยว่าทำไมฉันถึงมีนิสัยต่างจากเธอมากขนาดนี้ และส่วนมากมันก็เป็นเพราะหยวนหลิงหวน “ข่าวดีหนึ่งกับข่าวร้ายหนึ่ง แกอยากฟังอันไหนก่อน” “แล้วแต่แก” ฉันเปิดลำโพงแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด “ว๊างห้าวจะไปดูงานที่เมืองD ฉันก็เลยว่าจะไปกับเขา แล้วจะได้แวะไปหาแกด้วย” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เรื่องแบบนี้ถ้าฉันไปเจอเธอตอนนี้คงต้องถูกเธอต่อว่าแน่ๆ ฉันนอนอยู่บนเตียง ยกมือไปนวดขมับของตัวเอง แล้วเอ่ยโกหกเธอ “ฉันไม่มีเวลา งานมีปัญหานิดหน่อย คงไม่มีเวลาพาแกไปเที่ยว” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปหาแหเอง เออ ใช่ แกยังเช่าอยู่กับแฟนอยู่ที่เดิมรึเปล่า เขาได้เลื่อนขั้นรึยัง” ฉันได้ยินดังนี้ เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ จึงเอ่ยพูดขัดขึ้น “พอได้แล้ว แกไม่ต้องเป็นห่วง แกมีข่าวร้ายอีกเรื่องไม่ใช่หรอ แล้วข่าวร้ายที่ว่าหละคืออะไร” เธอเงียบไปสักพัก “ข่าวร้ายหรอ ข่าวร้ายก็คือ....” “มีอะไรก็รีบๆ พูดมา อย่าลีลา” ฉันขี้เกียจทำอาหารเย็น จึงนอนดิ้นขาเล่นอยู่บนเตียง “ซีซี แม่แกเป็นมะเร็ง” “เป็นไปไม่ได้ แกเมารึเปล่า พูดอะไรแบบนี้” ฉันรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรง ถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ “วันนี้ฉันเพิ่งคุยโทรศัพท์กับแม่ เธอดูแข็งแรงมาก ยังมีแรงต่อว่าฉันอยู่เลย จะเป็นมะเร็งได้ยังไง” “ซีซี......” เธอเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง ฉันใจหาย ครั้งล่าสุดที่ได้ยินเธอเรียกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบนี้ตอนที่เธอทะเลาะและจะเลิกกับว๊างห้าว ฉันกำมือไว้แน่น “บอกมาดีๆ เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่” “วันก่อนว๊างห้าวไปโรงพยาบาลและไปทำแท้งเป็นเพื่อนฉัน แล้วฉันก็เห็นคุณน้าเดินออกมาจากแผนกมะเร็ง แต่แกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไปถามมาแล้ว แม่แกก็บอกฉันว่าท่านเป็นมะเร็งกระเพาะ และเพราะตรวจเจอก่อนก็เลยไม่มีปัญหาอะไรมาก คุณน้าขอไม่ให้ฉันบอกแก แต่ฉันรู้ว่าคนอย่างแกถ้ารู้ว่าฉันรู้แล้วไม่บอกแก แกคงเอาฉันตายแน่” ในหัวฉันเต็มไปด้วยมะเร็งกระเพาะ และไม่มีเวลาถามเธอว่าทำไมถึงไปทำแท้งอีก ฉันรีบทำการจองตั๋วเครื่องบินบนออนไลน์ แล้วลุกขึ้นไปเก็บกระเป๋า นั่งอยู่บนเครื่องบิน ฉันนั่งเงียบ ในหัวเต็มไปด้วยภาพใบหน้าที่สวยงามยิ้มแย้มมีความสุขของเธอ ที่จริงก่อนหน้านั้นเธอเคยมีชีวิตที่ดีและมีความสุขมาก