已经是第一章了
บทที่16 ไปโรงพยาบาล
บทที่16 ไปโรงพยาบาล
ตอนนั้นเธอจะคอยเล่าเรื่องที่เฉียวปิ่งเหลียนตามจีบเธอยังไง เรื่องโง่ๆ ที่เคยเกิดขึ้น ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มความสุข ตอนนั้นใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความสุข แต่จนกระทั่งบริษัทของคุณตาล้มละลาย ไม่มีแบรนด์เสื้อผ้าGYอีกต่อไป จนกระทั่งคุณตาช่วยดันจนเฉียวปิ่งเหลียนได้ขึ้นเป็นนายกประจำจังหวัด
ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ผู้หญิงคนนี้ชินกับการที่อยู่บ้านเชื่อฟังพ่อ พอแต่งงานก็เชื่อฟังสามี ชินกับการต้องทนเก็บทุกอย่างไว้ เพื่อจะได้เป็นลูกรักและภรรยาที่ดี ตอนแรกฉันเกลียดผู้หญิงแบบนี้มากที่สุด แต่เธอต่างจากคนอื่น ฉันต้องช่วยและคอยอยู่ข้างเธอ
เครื่องลงตอนตีสอง ฉันเดินออกมาข้างนอก ท้องถนนยังมีเต็มไปด้วยแสงสว่างของไฟ โบกรถแล้วตรงกลับไปที่บ้าน
ในบ้านยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม ตอนเวลานี้ป้าว๊างคงยังไม่ตื่นมาทำอาหารเช้า ฉันจึงลากกระเป๋าเดินเข้าห้องนอนของฉันไป ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิมเหมือนตอนที่ฉันย้ายออก แค่เพียงแต่บนโต๊ะสะอาดมาก น่าจะมีคนมาทำความสะอาดตลอด
ฉันกำลังจะเปิดกระเป๋าเดินทางออก แต่ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องตรงข้าม
“ซีซี ทำไมลูกกลับมาเวลานี้ล่ะ”
คุณหยาวใส่ชุดนอนกระโปรง และเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงงัวเงียอ่อนล้า น่าจะเป็นเพราะยังไม่ตื่นเต็มที่ ฉันเดินเข้าไปหาเธอได้เพียงก้าวเดียว และกลับต้องยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ฉันเอ่ยเรียกเธอ “แม่”
“หนูกลับมาหาแม่ เห็นหยวนหลิงหวนบอกว่าแม่ไม่สบาย เป็นมะเร็งกระเพาะ ทำไมแม่ไม่บอกหนู หรือต้องรอให้ไปนอนอยู่โรงพยาบาล นอนนิ่งอยู่ที่เตียงขยับไม่ได้ถึงคิดจะบอกหนู” ตอนอยู่บนเครื่องฉันตั้งใจจะใช้คำพูดที่ดีๆ แต่พออ้าปากพูดทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
และฉันรู้ตัวดีคนที่ไม่มีสิทธิ์ต่อว่าเธอมากที่สุดก็คือฉัน เพราะตอนนั้นฉันไม่ฟังคำเตือนของเธอ ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างออกไปแบบนั้น ตอนนี้ยังมีหน้ามาโทษเธอแบบนี้
“เห้อ ลูกอย่าไปฟังที่หยวนหลิงหวนพูด แม่สบายดี หมอเองก็บอกว่าแม่ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ลูกไม่ต้องร้อง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร บอกลูกไปก็ทำให้ลูกเสียงานเปล่าๆ ” เธอเดินเข้ามาลูบหัวฉัน เหมือนเคย ฉันเริ่มรู้สึกคันจมูก ฉันจึงยกมือไปกอดเธอ
“เดี๋ยวหนูจะพาแม่ไปโรงพยาบาลอีกรอบ หนูจะไปฟังจากปากหมอเอง”
“ได้ๆ ลูกเดินทางมาเหนื่อย รับไปพักก่อนเถอะ รอให้ป้าว๊างมา เดี๋ยวแม่จะให้เธอเตรียมโจ๊กให้”
พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ทำให้ฉันรู้สึกดีมากขึ้น ฉันเดินเข้าไปคล้องแขนเธอแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ้อน “หนูจะนอนกับแม่”
เช้าวันต่อมา ฉันก็พาคุณหยาวไปโรงพยาบาล พอได้ยินจากปากหมอว่าอาการของแม่ไม่ได้หนัก กินยาก็สามารถหยุดอาการได้ ไม่น่ามีปัญหาอะไรเพิ่มขึ้น ฉันก็รู้สึกโล่งใจขึ้น
ตอนกลับบ้าน คุณหยาวก็เอ่ยบอกฉันเรื่องนัดบอด
“ซีซี ก็แค่ไปกินข้าว เหมือนเขาจะอยากพบหนูมากเลยนะ ถึงหนูจะไม่ชอบเขาแต่ก็ควรให้เกียรติไป ไม่งั้นพ่อคงไปเจอหน้าใครไม่ได้ถ้าหนูทำแบบนี้”
ฉันไม่สนใจเรื่องที่เธอพูด แต่เปลี่ยนเรื่องคุย “เขารู้มั้ยว่าแม่ไม่สบาย”
แม่รู้ว่าเขาที่ฉันหมายถึงคือใคร เธอส่ายหน้า “แม่ไม่ได้บอกเขา แต่แม่ว่าเขาคงรู้อยู่แล้ว”
ฉันเอ่ยถามต่อ “แล้วเขาเคยกลับมาเยี่ยมแม่บ้างมั้ย”
“ซีซี แม่รู้ว่าหนูต้องการอะไร แต่....” เธอหลบหน้าไปทางอื่น แล้วเอ่ยพูดต่อ “อันที่จริงแม่ชินกับการที่ไม่มีเขาตั้งนานแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อย่างน้อยเขาก็ยังเลี้ยงดูเราสองแม่ลูกอยู่”
“หนูไม่ต้องการ” และนี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่พอใจมากที่สุด ฉันเป็นเหมือนตัวอะไรไม่รู้ ทั้งชีวิตต้องคอยอ้อนวอนขอเขากินไปตลอด
“คุณหยาว ตั้งสติได้แล้ว ที่ผ่านมาถ้าไม่ได้เป็นเพราะเงินเดือนของหนูและเงินสินสอดที่แม่ได้ แม่คิดว่าแม่เงินที่เขาให้แม่ยังพอที่จะให้แม่จ้างแม่บ้าน หรือไปซื้อของตามห้างได้หรอ”
ฉันบอกออกไปตามตรง จนเธอเงียบไป เธอทำได้แค่พาฉันเดินต่อเงียบๆ จนถึงกลางคืน กลับบ้านไปก็เจอแขกที่ไม่รับเชิญนั่งอยู่ในบ้าน
已经是最新一章了
加载中
