บทที่17 คัดค้าน

บทที่17 คัดค้าน “คุณมาทำไม” ฉันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเฉยชา เฉียวปิ่งเหลียนพับหนังสือพิมพ์ลงแล้วเงยหน้าขมวดคิ้วมองฉันแล้วเอ่ยถามขึ้น “ยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีมารยาท ไม่กลับบ้านนานขนาดนี้ แม้แต่มารยาททักทายก็ไม่รู้จักแล้วหรอ” ฉันเหมือนได้ยินเรื่องเล่าตลก หัวเราะเยาะเขา “เหอะ กลับบ้านงั้นหรอ คุณจะให้ฉันกลับบ้านไหน คุณเคยเห็นที่นี่เป็นบ้านด้วยหรอ” “แก เฉียวซี ฉันจะบอกให้ แกอย่ามาลามปามฉัน ไม่ว่ายังไงฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของแก” มันกี่ปีแล้วที่ฉันไม่เรียกเขาว่าพ่อ นานจนฉันจำไม่ได้ และฉันก็ไม่อยากจำได้ กลับมาครั้งนี้ฉันไม่เคยคาดว่าจะได้เจอเขา ฉันไม่ได้ตอบเขา แต่เดินอ้อมตรงเข้าไปที่ห้องครัว ฉันเห็นคุณหยาวพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่พูดอะไรฉันเองก็ฟังไม่ถนัด สักพักเฉียวปิ่งเหลียนก็เดินเข้ามานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว “ซีซี หนูไปอยู่เมืองDมานานขนาดนี้ สบายดีมั้ย แม่กับพ่อไม่ได้ไปเยี่ยมหนูเลย ถ้ามีอะไรที่พ่อกับแม่ช่วยได้หนูต้องบอกนะ เพราะไม่ว่ายังไงหนูก็เป็นลูกสาวของพ่อกับแม่” เธอพูดเสร็จ แล้วก็ยื่นไปคีบปลามาให้ฉัน ฉันก้มหน้าตอบกลับ “หนูสบายดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วง” ฉันรู้ว่าคำพูดพวกนี้เธอตั้งใจพูดให้เขาฟัง แต่ความเย่อหยิ่งและความรู้สึกสงสารในตัวฉัน ทำให้ฉันไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ หลังจากที่เลิกกับส้งหมิงเฉิงบนพื้นที่ทุกตารางนิ้วนั่น หรือฉันไม่แม้แต่จะมีบ้านพักที่เป็นรูหนูเล็กๆ ในสายตาของจินหานก็ไม่มีปัญญาจะจ่ายแล้ว ฉันเองก็แอบเกลียดตัวเองเหมือนกันที่อวดเก่ง และไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ แบบนี้ เหมือนเฉียวปิ่งเหลียนจะรู้ว่าแม่ต้องการจะสื่ออะไร ฉันเห็นเขาก้มลงไปหยิบบัตรเครดิตแล้วยื่นมันให้คุณแป๊บ “ในนี้มีสองแสน แกเอาไปใช้ไป” พูดจบ เขาก็หันมาพูดกับฉัน “บอกให้แกหางานใกล้นี้ แกก็ไม่ฟัง ดื้อดึงจะไปอยู่ที่เมืองไกลๆ แบบนั้น ไหนๆ แกก็กลับมาแล้วก็แต่งงานอยู่ที่นี่กับเขาไปเลย ไว้ฉันจะฝากงานให้ หรือแกอยากสร้างธุรกิจของตัวเองก็ได้ แต่ว่าผู้หญิง....” ฉันวางตะเกียบลง แล้วพูดขัดขึ้น “ฉันว่าคุณคงคิดมากไปเอง กลับมาครั้งนี้เพียงแค่มาเยี่ยมแม่เฉยๆ ไม่ได้จะอยู่นาน และผู้ชายหลี่หยุนเฟย ที่คุณพูดถึง ฉันไม่มีทางแต่งงานกับเขาแน่นอน” “ซีซี” คุณหยาวเรียกห้ามฉัน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นหมาป่าที่โดดเดี่ยว ไม่มีที่ให้พึ่งพา ถ้าจะให้บอกว่าไม่น้อยใจก็คงไม่จริง ถ้าเกิดฉันตอบตกลงเขาไป นายกประจำจังหวัดและบริษัทตระกูลหลี่แต่งงานกัน คนหนึ่งมีอำนาจ อีกคนมีเงิน ทั้งชีวิตนี้ฉันก็คงไม่ต้องคิดว่าจะหนีไปไหนได้ และคุณหยาวกลับแค่เพียงเพราะเงินสองแสนและเพราะเธอเป็นภรรยาของเขา เธอกลับไม่กล้าพูดอะไรเลย เธอคงจะคิดว่าการที่ฉันจะได้แต่งงานกับครอบครัวรวยแบบนี้ มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของฉัน เขาเริ่มโมโห ดวงตาลุกเป็นไฟ หายใจแรง จึงลุกขึ้นตบโต๊ะ ทำตัวเหมือนเขาใหญ่ที่สุด แล้วพูดขู่ฉัน “แกไม่แต่งกับเขาแล้วจะไปแต่งกับใคร ฉันปล่อยให้แกทำตามใจชอบมาสามปีแล้ว ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหลี่หยุนเฟย บ้านนี้ฉันใหญ่ ถ้าแกกล้าหนี....” “ถ้าฉันหนี แล้วคุณจะทำไม” ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกล้าหาญมาก ถ้าอยู่ในสมัยที่มีสงครามกัน ฉันคงเป็นคนที่สองที่เสียสละเพื่อบ้านเพื่อเมืองอย่างหลิวหูหลาน