已经是第一章了
บทที่18 โดนตี
บทที่18 โดนตี
“ฉันจะทำไมงั้นหรอ ฉันจะทำให้แกเห็นว่าฉันจะทำอะไร” เขายื่นมือไปผลักโต๊ะออก แล้วเดินเข้ามาหาฉัน เขาทั้งสูงทั้งอ้วน เงาดำของเขาบังไฟไว้มิด ฉันยังไม่ทันได้หายใจและตั้งตัว ก็ถูกเขาจิกหัวเอาไว้
“ถ้าแกกล้าหนี ฉันก็กล้าที่จะตีแกให้ขาหักเหมือน” คำพูดนี้เป็นเหมือนหินที่หนักหนึ่งตันทับอยู่บนหน้าอกของฉัน ฉันรู้ว่าเขากำลังจะโมโหแล้ว และฉันรู้ดีว่าเขาคงทนฉันมามากแล้ว
ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง และอาจเป็นเพราะว่าเขาก็ยกเก้าอี้ขึ้นฟาดลงตรงน่องของฉัน
“อ้า...” ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ฉันพยายามจะวิ่งหนี แต่ผมคงยาวเกินมาจนเขาแค่เอื้อมมือมาก็จับผมฉันไว้ได้ ฉันหนีไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ ฉันรู้สึกเกลียดผมที่ยาวสลวยของตัวเองมาก
“อย่า อย่าทำแบบนี้ ฉันขอร้อง” เหมือนคุณหยาวเพิ่งจะตั้งสติได้ เธอรีบวิ่งเข้ามาแล้วคุกเข่าขอร้องเขา
หลังจากที่ถูกตีที่ขาข้างขวาอีกรอบ ทำให้ฉันไม่มีแรงหนีไปไหนได้ เจ็บจนตาเริ่มมัว น้ำตาเริ่มไหลลงตรงพื้น ฉันเงยหน้าไปมองโคมไฟ ตอนความทรงจำเริ่มจะหายไป แล้วจู่ๆ ในหัวก็มีใบหน้าเยือกเย็นของจินหานผุดขึ้นมาในหัว
เหมือนเขามายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วกำลังเยาะเย้ยฉัน “เฉียวซี ถ้าเกิดเธอยอมแต่งงานกับฉันตั้งแต่แรกเธอก็คงไม่ต้องมาโดนแบบนี้หรอก ทีนี้เธอยังจะปฏิเสธฉันอยู่อีกมั้ย”
ดวงตาแดงของฉันมองหน้าเขานิ่ง ฉันใช้มือคลานหนีเล็กน้อย แล้วรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนบอก “ฉันจะไม่ปฏิเสธคุณอีก ฉันจะแต่งงานกับคุณ คุณช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่หน่อย ฉันขอร้อง”
ฉันไม่รู้ตัวว่าตัวเองพูดบ้าอะไรออกไป อาจเป็นเพราะฉันคิดว่ามันคงเป็นเพราะฉันคิดว่านี่คงความหวังสุดท้ายของฉัน ตอนนี้ฉันเพียงต้องการใครสักคน พาฉันออกไปจากนรกแห่งนี้
แต่มันก็เป็นเพียงภาพหลอนที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง จินหานไม่มีทางที่จะมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่มีเจ้าชายคนไหนที่จะสามารถมาช่วยฉันออกไปจากที่นี่ได้
ตอนนี้ฉันทำได้แค่ช่วยตัวเอง “หยุดตีได้แล้ว ถ้าเกิดฉันขาหักขึ้นมาจริงๆ หลี่หยุนเฟยคงไม่มีทางยอมแต่งงานกับฉันแน่ๆ ” ฉันกัดฟันบอกเขา และแล้วก็ได้ผลเขาหยุดค้างมือไว้กลางอากาศ
เขาหอบหายใจแล้ววางเก้าอี้ลง คุณหยาวคลานเข้ามาหาฉัน “ซีซี ลูกเป็นอะไรรึเปล่า ไปโรงพยาบาลกันเถอะ” เธอพยายามดึงกางเกงขึ้นเพื่อจะดูแผลให้ฉัน แต่เป็นเพราะฉันใส่กางเกงยีนส์ขาเดฟ ยิ่งเธอดึงฉันก็ยิ่งเจ็บ
“เหอะ ถ้ายอมตอบตกลงตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้หรอก” เขานั่งลงบนโซฟา แล้วตะโกนบอกป้าแม่บ้าน “ป้าว๊าง เอาน้ำชามาให้ฉันหน่อย”
คุณหยาวคงไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน นอกจากร้องไห้เธอก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็จริง ไม่ว่าจะเวลาไหนฉันก็ไม่สามารถหวังจะให้เธอช่วยอะไรฉันได้อยู่แล้ว
ฉันดันตัวเองแล้วพาตัวเองไปนั่งตรงโซฟา ความเจ็บทำให้ฉันเหงื่อแตก ฉันหอบหายใจ รอจนหัวเริ่มไม่เวียนหัวแล้ว ฉันจึงเอ่ยพูดขึ้น “จะให้ฉันแต่งงานกับหลี่หยุนเฟย แค่สองแสนคงไม่พอ”
เขาได้ยินดังนั้นก็เดินเข้ามาขู่ฉัน “ฉันไม่ได้ขายลูกสาวกิน เงินสองแสนนี้ฉันให้แม่แกเอาไปใช้จ่ายอย่างอื่น และฉันขอเตือนว่าแกอย่าปากพล่อยไปพูดเรื่องที่มันไม่เป็นเรื่อง”
ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขามีเมียน้อย คนพวกนั้นคงยังไม่รู้สินะ ฉันเองก็นับถือเขามาก เรื่องเก็บซ่อนเขาทำได้ดีมาก พอคิดไปคิดมา ก็เหมือนตอนนั้นถ้าไม่ได้เป็นเพราะคุณหยาวหลุดปากเรื่องนี้กับฉัน ชาตินี้ฉันเองก็คงไม่มีทางได้รู้เรื่องนี้แน่นอน
ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันเจ็บอยู่ ฉันคงขู่เขาเรื่องที่ฉันจะเอาข่าวไปเผยแพร่ให้โลกรู้เรื่องที่เขาแอบมีชู้ ความจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันคิดจะทำแบบนี้ และเป็นเพราะฉันไม่มีหลักฐาน ก็เลยทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหาทางเอาคืนเขาได้แล้ว
已经是最新一章了
加载中
