บทที่19 เจรจาต่อรอง

บทที่19 เจรจาต่อรอง “หนึ่งล้าน โอนเข้ามาในบัญชีแม่ พรุ่งนี้ฉันจะไปกินข้างกับเขาทันที ไม่งั้นคุณก็ตีฉันให้ตายกันไปข้าง อย่าให้ฉันเป็นอิสระ ถ้าไม่งั้นบ้านเมียน้อยที่คุณซ่อนไว้ก็ต้องมีปัญหาเหมือนกัน พอถึงตอนนั้นหน้าที่การงานของคุณก็คงไม่มีทางราบรื่นเหมือนกัน” เขาตกใจตาโต ฉันนึกขึ้นได้ว่าตอนเด็กๆ ฉันรู้สึกดีใจมากที่มีดวงตากลมโตเหมือนพ่อ เรื่องทุกอย่างเหมือนเป็นแค่ความฝัน ฉันนึกไม่ออกแล้วว่าฉันที่คอยเรียกชื่อพ่ออยู่ตลอดทั้งวัน เด็กผู้หญิงคนนั้นหายไปไหนแล้ว “หนึ่งล้าน เฉียวซีแกคงไปอยู่ที่เมืองDนานจนบ้าไปแล้วใช่มั้ย หนึ่งล้านงั้นหรอ ทำไมฉันถึงให้กำเนิดลูกเลวแบบแกได้” เขาหันไปหาของที่อยู่รอบๆ เหมือนพยายามที่จะเอามาทุบตีฉันอีกครั้ง “หนึ่งล้านมันเกินไปตรงไหน อย่าคิดว่าฉันจะโง่จนไม่รู้ว่าคุณได้เงินมามากแค่ไหน” ฉันพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่สำเร็จ ก็เลยพยายามใช้น้ำเสียงสู้กับเขา บ้านหลังนี้เป็นเพราะไม่ได้การดูแลของเขา ในบ้านจึงเริ่มว่างเปล่า ตอนนี้คุณหยาวก็มาเป็นมะเร็งกระเพาะแบบนี้ คงต้องใช้เงินรักษาอยู่มากเหมือนกัน การที่ฉันขอเขาหนึ่งล้าน เงินแค่นี้เขาคงเอาไปซื้อนาฬิกา เงินแค่นี้ไม่มีทางเป็นเรื่องยากสำหรับเขา ถึงแม้เขาจะไม่ได้เงินจากตระกูลหลี่มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงของเขาแน่นอน ฉันไม่ได้ขอมากไปเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเงินเดือนของเขาจะไม่มากนัก แต่การที่เขาดำรงตำแหน่งมาหลายปีแบบนี้ ดูจากไขมันที่ท้องที่กลมโตขนาดนี้ ตีให้ตายฉันไม่เชื่อว่าแค่เงินล้านเขาจะไม่มีปัญญาจ่ายให้ฉัน บรรยากาศในห้องนี้ไม่เคยอ่อนหรือลดลง ฉันปิดปากแน่น เป็นเพราะขาเริ่มเจ็บมากขึ้นเป็นช่วงๆ เวลาค่อยๆ ผ่านไป หลังจากที่ทุกอย่างหยุดลง ในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เหมือนเมื่อกี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เสียงเข็มนาฬิกาเดินเรือนเก่าที่แขวนอยู่ตรงผนังดังขึ้น แผ่นหลังของฉันท่วมไปด้วยเหงื่อ “ก็ได้ นับว่าแกฉลาด ไม่แปลกที่เป็นลูกสาวของฉัน และดูเหมือนจะฉลาดกว่าแม่แกมาก” เขาพยักหน้าพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกจากบ้านไป หลังจากเขาออกจากบ้านไป ฉันก็หมดแรงเป็นลมหมดสติไป “ซีซี ซีซี ตื่นสิลูก” ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกฉัน ฉันพยายามจะลืมตาขึ้น แต่ก็ไม่มีแรงลืมตาหรือโต้ตอบกลับได้ หลังจากที่ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อในอากาศ ฉันขมวดคิ้ว ในห้องไม่มีใครอยู่ แล้วดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น ฉันเอื้อมมือไปหยิบมือถือในกระเป๋า คนโทรมาคือหยวนหลิงหวน “ฮัลโหล แกอยู่ไหน ฉันออกมาเดินเล่น เดี๋ยวแกช่วยส่งที่อยู่มาให้ฉันหน่อย ฉันจะได้แวะเข้าไปหา” แค่หนึ่งวันสั้นๆ นี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ฉันนิ่งเงียบมัวแต่ตกใจเรื่องที่ตัวเองกำลังจะแต่งงาน จนฉันลืมเธอไปเลย “หลิงหวน คือว่าฉันกลับบ้านแม่ฉันมาแล้วอ่ะ แกเที่ยวตามสบายไปเลยนะ ไม่ต้องสนใจฉัน” เธอนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกคงไม่อยู่นิ่งๆ เจอแม่แกแล้วใช่มั้ย ฉันไม่ได้อำแกเล่นใช่มั้ยล่ะ” “อืม ฉันไปถามหมอมาแล้ว รักษาต่ออีกหน่อยก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วและโอกาสที่จะหายกลับมาเป็นปกติก็มีสูงมาก” “แล้วแกจะกลับมาเมืองDเมื่อไหร่ล่ะ” ฉันเงียบไปสักพัก จะกลับไปเมื่อไหร่งั้นหรอ ถ้าเธอรู้ว่าฉันขายตัวเองเพื่อเงินหนึ่งล้านบาท เธอคงจะรีบตีตั๋วกลับมาด่าฉันที่นี่แน่นอน “ยังไม่แน่ใจเลย ฉันอยากอยู่กับแม่อีกหน่อย ฉันไม่อยากปล่อยให้แม่อยู่คนเดียว” ฉันโกหกไปแบบนั้น เพราะฉันในสายตาเธอเป็นคนที่ทุ่มเทกับการทำงานมาก และตามคาดเธอต่อว่าฉัน