บทที่20 เขามาที่นี่ได้ยังไง

บทที่20 เขามาที่นี่ได้ยังไง “ไม่ใช่มั้ง จะบ้าหรอ แกจะลางานนานขนาดนั้นบริษัทคงได้ไล่แกออกนะสิ ไหนแกบอกว่าแกจะทุ่มเทให้กับงานด้วยชีวิตให้ถึงที่สุดไม่ใช่หรอ” “มันไม่เว่อร์ขนาดนั้น ฉันบอกหัวหน้าแล้ว บริษัทไม่มีฉันก็ไม่ได้กระทบอะไร แล้วเธอเองก็อนุญาตแล้วด้วย” “อ่อ งั้นแกก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ต่อก็ดี ฉันจะได้อยู่เป็นเพื่อนว๊างห้าวได้เต็มที่” พอพูดถึงว๊างห้าวฉันก็นึกเรื่องที่เธอไปทำแท้งเพราะว๊างห้าวอีกครั้ง ว๊างห้าวเป็นคนที่เกเรตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขา หยวนหลิงหวนก็คงจะไม่แท้งในวันกีฬาสีแบบไม่รู้ตัวแบบนั้น และก็คงไม่ต้องถูกไล่ออก ยิ่งไปกว่านั้นก็คงไม่ต้องแม้แต่มัธยมปลายก็เรียนไม่จบและต้องมาตัดขาดกับครอบครัวแบบนี้ “ไอ่บ้านั้นจะขอแกแต่งงานเมื่อไหร่ หยวนหลิงหวนเรื่องอื่นแกก็ฉลาดนะ สอนฉันอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ทำไมพอเป็นเรื่องนี้แกถึงไม่ฉลาดหรือคิดได้สักทีล่ะ” “เห้อ แค่นี้ก่อนนะแก เขาเรียกฉัน ฉันต้องไปแล้ว บาย” พูดจบไม่รอให้ฉันได้พูดอะไรต่อ เธอก็ตัดสายทิ้งไป เหลือเพียงเสียงวางสาย ฉันขมวดคิ้ว แล้วยกมือไปดึงสายน้ำเกลือออกกำลังจะลงจากเตียง และแล้วเสียงมือถือก็ดังขึ้นอีกรอบ ฉันจึงกดรับสายโดยที่ไม่ดูชื่อ ฉันต่อว่าเธอ “ฉันว่าแกคงอยากตายใช่มั้ย ถึงกล้าวางสายฉันไปแบบนั้น” “ฉันเอง” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนทำให้ฉันตกใจ ยกมือถือขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นจินหาน เขาโทรหาฉันทำไมเวลาแบบนี้ หรือโทรมาถามเรื่องที่ทำไมฉันถึงไม่ไปทำงานงั้นหรอ มันก็คงจะไม่มีเหตุผลเพราะเมื่อวานฉันลางานกับเกาหุ้ยแล้ว เขาคงไม่จำเป็นต้องโทรมาถามด้วยตัวเองแบบนี้หรอก “แค่กๆ มีธุระอะไรรึเปล่า” ฉันแกล้งกระแอมด้วยความอับอาย พยายามแก้เขิน แต่เขากลับเอ่ยถามฉัน “เธอไม่สบายหรอ” ฉันเผลอส่ายหน้าอย่างลืมตัว ลืมไปว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงหน้าฉัน และเขาก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ฉันเหมือนจะนึกภาพใบหน้าที่ขมวดคิ้วแน่นของเขา “ฉันอยู่หน้าบ้านเธอ เปิดประตูสิ” ดูเหมือนว่าเกาหุ้ยไม่ได้บอกว่าฉันลาไปไหน มันก็จริง เขาที่เป็นถึงท่านประธานจะมาถามหาผู้ช่วยอย่างฉันทำไมล่ะ ฉันตอบกลับ “ฉันกลับมาบ้าน” ฉันพูดเสริมขึ้น “แม่ฉันไม่สบาย ฉันก็เลยกลับมาเยี่ยมแม่ที่เมืองกวง และคงต้องใช้เวลาสักพักถึงจะกลับไปทำงานต่อได้” “ซีซี หนูดึงสายน้ำเกลือออกทำไม” จู่ๆ ก็มีเสียงคนพูดขึ้น ฉันเงยหน้ามองก็พบว่าเป็นคุณหยาว และในมือเธอก็ถือกระติกเก็บความร้อนเอาไว้ ดูเหมือนว่าเธอจะกลับบ้านไปทำอาหารเช้าให้ฉัน ฉันหันไปเอ่ยบอกกับเขาต่อ “คุณกลับไปเถอะ แค่นี้นะคะ” คุณหยาวเดินเข้ามาหาฉันแล้วต่อว่าฉัน “ดูสิเด็กคนนี้ เลือดออกแล้วเนี่ย เดี๋ยวแม่ไปตามพยาบาลมาให้” ฉันดึงเธอไว้ แล้วพยักหน้า “น้ำเกลือเติมจนหมดแล้ว หนูเอาสำลีเช็ดแป๊บเดียว เดี๋ยวเลือดก็หยุดไหลแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด และจู่ๆ เธอก็ร้องไห้ “เป็นความผิดของแม่เอง ขอโทษนะที่หนูต้องมาเจ็บตัวเพราะแม่” ถ้าพูดถึงความทุกข์ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างของฉันปวดมาก ร้อนเหมือนปลาที่ถูกปิ้ง ทั้งแสบทั้งเจ็บ แต่มันก็เป็นแค่แผลภายนอก ฉันกัดฟันอดทนเอาไว้ ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย “เฉียวปิ่งเหลียนโอนเงินให้แม่รึยัง” “อืม โอนมาแล้ว เมื่อเช้าโอนมาหนึ่งล้านห้าแสน” เธอยกมือไปเช็ดน้ำตาตัวเอง เวลาเร่งรีบแบบนี้หาทางออกเจอ ฉันสถานการณ์แบบนี้ฉันไม่มีอารมณ์ไปปลอบใจเธอ ฉันก็เลยพยักหน้ารับ “ดูเหมือนเขาจะเป็นคนรักษาคำพูดอยู่เหมือนกัน” “ตอนแรกเขาบอกว่า เขาแค่อยากให้หนูไปเจอ ไปทำความรู้จักกับหลี่หยุนเฟย ไม่ได้บอกว่าลูกต้องแต่งกับเขา ถ้าแม่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ก็คงไม่ให้หนูกลับมาที่นี่หรอก” เธอพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ซีซี แม่รู้ว่าลูกคงจะโทษแม่ แต่มันก็ไม่มีทางออกอื่นนอกจากหนูต้องแต่งงานตามที่เขาต้องการ ถึงแม้พ่อของลูกจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดี แต่แม่ได้ยินมาว่าหลี่หยุนเฟยเป็นคนดี ถ้าหนูแต่งงานกับเขาไปลูกก็คงไม่ต้องลำบาก ลูกอย่าดื้อด้านอีกเลยนะ แม่ไม่อยากให้ลูกโดนเขาทำร้ายอีก ครั้งนี้ลูกช่วยทำตามที่เขาบอกเถอะนะ แม่ขอร้อง” ฉันกำลังจะพยายามบอกให้คุณหยาวรับหย่ากับเขา แต่ฉันก็ต้องกลืนคำพูดลงคอ “แม่ หนูรู้แล้ว แม่กลับบ้านไปก่อนไป หนูอยากนอนพักอีกสักหน่อย” เธอพยักหน้าตอบตกลง “ก็ได้ๆ เดี๋ยวลูกอย่าลืมตื่นมากินยาที่แม่ต้มมาให้ล่ะ แม่ออกไปก่อน ไม่กวนแล้ว ลูกจะได้พักต่อ”