บทที่21 เป็นคู่หมั้นกับฉัน

บทที่21 เป็นคู่หมั้นกับฉัน ฉันไม่รู้เลยว่าตัวฉันเองที่พึ่งรู้จักหลี่หยุนเฟยและพึ่งเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งเป็นใครมาจากไหน ถึงเขาจะเป็นเทวดาที่อยู่บนสวรรค์ ในสายตาฉันเขาเป็นคนที่ทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายไปหมด ฉันไม่มีวันที่จะแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน คุณผู้หญิงหยาวว่าฉันดื้อรั้น แต่ความดื้อรั้นนี้จะติดตัวฉันอีกสี่สิบปีเลยทีเดียว เงินของเฉียวปิ่งเหลียนไม่ได้มาง่ายๆ ฉันกำลังคิดวิธีที่จะทำให้เขายอมรับข้อเสนอของฉันและยอมที่จะแต่งงานกับฉัน ฉันมุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม นึกถึงตอนนี้ที่ตัวเองรีบร้อนที่จะแต่งงานแล้วรู้สึกเศร้า แต่ยังดีที่เขายังไม่รู้ “ห้องนี้ใช่มั้ย? ขอบคุณค่ะ”  ตอนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ ฉันได้ยินคำพูดประโยคหนึ่ง เสียงที่ดูคุ้นเคย เหมือนเสียงของจินหานฉันลืมตา และเขาได้ยื่นอยู่ตรงหน้าฉันจริงๆ “นาย นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ฉันได้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และไปโดนแผลของตัวเอง เจ็บจนกัดฟันตัวดอง “ทำปากเหมือนลิง น่าเกลียดมาก” แววตาจินหานที่แฝงไปด้วยความรังเกียจ เขาได้เอาผ้าห่มออกและถามไปว่า “นี่ถูกชนหรอ?” แววตาที่โหดเหี้ยมได้จ้องไปที่เขา เมื่อก่อนฉันคิดว่าปากของตัวเองร้ายแล้วนะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอผู้ชายแบบนี้ ปากร้ายยิ่งกว่างูพิษอีก เขาพยายามที่จะทำให้ฉันโกรธ ต่อหน้าเขาฉันไม่สามารถใจเย็นได้เลย “ถ้านายมาที่นี่เพื่อที่จะมาหัวเราะเยาะเย้ยฉัน ฉันก็ไม่รู้จะเอาคำไหนมาด่านายแล้ว”  “จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้ เมื่อกี้ฉันได้ยินในโทรศัพท์เหมือนมีคนตกใจ ฉันคิดว่าคุณจะตายแล้วซะอีก อย่างไรก็ตามผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณ ก็ควรมาเจอคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ” จินหานเอาเก้าอี้เล็กมานั่งตรงหน้าฉันและพูดด้วยความเฉยชา “ตอนนี้คุณยังมีอารมณ์ที่จะทะเลาะกับคุณ คุณคงไม่เป็นอะไรหรอก ก็ยังดี ก็ยังดี” ฉันสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ปากร้ายมาตั้งแต่เด็กหรือเปล่า คำพูดที่ดูเหมือนเป็นห่วงแต่คำพูดของเขาไม่เคยทำให้ใครสบายใจเลย แต่ฉันไม่คิดว่าที่เขานั่งเครื่องบินมาที่นี่เกือบหนึ่งชั่วโมงเพราะเป็นห่วงฉัน “ยังดีอะไร?” ฉันขมวดคิ้ว ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกที่พูดไม่ถูก “ดีที่คุณยังมีชีวิตอยู่ ฉันยังเป็นคู่หมั้นของผมได้”  “……”  คนที่หน้าไม่อายที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจินหานแล้วสายตา ฉันได้มองไปที่เขา หน้าตาเขาก็ไม่ได้แย่ ผู้หญิงคงเข้ามาหาเขาไม่ขาดสาย ทำไมเขาถึงยังไม่ยอมปล่อยฉันไป ฉันคิดไม่ออกจริงๆ และเตรียมที่จะปล่อยวางและเดินออกไป เพราะไม่ว่าอะไรที่ทำให้เขาอยากที่จะแต่งงานกับฉัน ฉันมีอำนาจอยู่ในมืออยู่แล้ว ตอนนี้สิ่งที่ฉันควรจะทำคือการหลอกเขา เพื่อใช้เงินของเขาถ่ายตัวฉันออกมาจากน้ำมือของเฉียวปิ่งเหลียน แต่จะชำระแค้นครั้งนี้อย่างไงนั้น ค่อยคิดวิธีต่อไปก็แล้วกัน “ฉันจะแต่งงานกับนายก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า”  “ผมจะแต่งงานกับเธอ เธอยังมีข้อตกลงอีกหรอ?”  ฉันคิดว่าเขาจะถามว่าคิดจะแต่งงานกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ซะอีก เพราะตอนแรกที่ฉันดูถูกเขา และยังไม่ยอมแต่งงาน แต่ตอนนี้เขาถามฉันแบบนี้ คำตอบที่อยู่ในใจฉัน ฉันพูดมันไม่ออก ฉันนิ่งไปสักพัก คิดไปคิดมาแล้ว คนที่เอาตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้คงคิดว่าฉันยอมเขาแล้วสินะ ฉันได้ตอบไปว่า “ใช่แล้ว และข้อตกลงของฉันอาจจะดูมากเกินไปหน่อยนะ แต่มันเป็นแค่ชั่วคราว ฉันจะตอบแทนคุณภายหลังเอง”  “เธอจะมายืมเงินกับผมหรอ?”  “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้จะขอเงินนาย” นายก็ถือว่าเอาเงินนั้นมาเป็นค่าสินสอดสิ ฉันถอนหายใจ “บาดแผลที่อยู่บนร่างกายของฉันเป็นเพราะพ่อทำร้ายฉัน เขาบังคับให้ฉันแต่งงาน ฝ่ายผู้ชายจะให้ค่าสินสอดสิบล้าน พ่อฉันก็เลยตอบตกลง ตอนนี้ฉันจะแต่งงานกับนายได้หรือไม่ได้มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันแล้ว ฉันไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้แล้ว”  จินหานที่ได้ยินแบบนี้ เขาได้พูดว่า. “เฉียวซีเธอแน่ใจนะ ว่าไม่ได้หลอกผม?” ฉันที่กำลังหรอกจินหาน แต่การโกหกคนที่ดีที่สุดคือคำพูดสิบคำก้าวคำเป็นความจริงและอีกหนึ่งคำโกหก ฉันพูดหรอกๆ ไปว่า “ถ้านายไม่เชื่อฉันไปตรวจสอบด้วยตัวเองก็ได้นะ ฉันคงไม่ทำให้ตัวเองต้องลำบากใจแบบนี้หรอก”  “พ่อของฉันเป็นถึงประจำจังหวัดของเมืองกวง เขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการร่วมมือกับบริษัทที่ใหญ่สุดในเมือง แต่ฉันยังไม่เคยเจอหน้าเขามาก่อนเลย เขาหน้าตาดีหรือไม่ดี ร่างกายจะแข็งแรงหรือพิการ จะเป็นคนที่ชอบทำร้ายภรรยามั้ย ฉันไม่รู้แม้แต่น้อยเลย ถ้าให้ฉันแต่งงานกับคนที่ฉันยังไม่เคยเจอหน้ามาก่อนแบบนั้น ฉันเลือกที่จะแต่งงานกับนายดีกว่า”