บทที่ 14 เข้าใจผิดไปเอง

เพราะความกล้าหาญชาญชัยที่ไปตบเพื่อนของคุณชายเมื่อสามวันก่อน ทำให้ช่วงหลังสิบเจ็ดนาฬิกาที่กำลังจะมาถึง เป็นช่วงเวลาที่น่าหวาดหวั่นของปรารถนา พักหลังนี้ คุณชายไม่มีกำหนดเข้าร้านที่แน่นอน จากที่เคยมาแค่ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ วันธรรมดาก็เริ่มมาบ่อยขึ้น สามวันที่แล้ว เธอหายใจได้สะดวกหน่อย เพราะคุณผู้ช่วย บอกว่าเขาไปทำธุระสำคัญที่ต่างจังหวัด และจะเข้ามาที่ร้านในช่วงวันหยุด ซึ่งก็คือวันนี้ เธอนอนไม่หลับมาสองคืนติดๆ กัน เพราะมัวแต่คิดถึงวินาทีที่ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของติณณ์ โดยที่อีกฝ่ายได้แต่อึ้งตะลึงตาค้าง เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ในร้านอาหาร เหมือนละครที่นางเอกตบพระเอก ทว่า ในชีวิตจริง คนๆ นั้นคือสัตว์ร้าย เธอไม่เคยขาดสติถึงเพียงนั้น แม้ที่ผ่านมาจะถูกล้อเลียนเหยียดหยาม ถูกบูลลี่แค่ไหนก็ตาม แล้วนี่ก็ต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำของตัวเองทีหลัง ไม่รู้ป่านนี้เรื่องจะถึงหูผู้จัดการหรือยัง “เป็นอะไรปลั๊ก? ถอนหายใจเฮือกๆ” เธอเหลือบมองยศสินี แล้วก็ถอนหายใจอีกเฮือก มือก็ล้างผักใส่ตะกร้าไม่หยุด “ฉันไปทำเรื่องไม่ดีเข้าน่ะสิ” “ว้าย!” ยศสินีเอามือทาบอก “อย่าบอกนะว่าท้อง!” “เธอนี่!” ปรารถนาหลับตาค้อนเพื่อน “จะให้ท้องกับผักหรือไง” “ล้อเล่น ถ้าเธอท้องฉันก็ลูกสามล่ะ อิอิ แล้วกลุ้มเรื่องอะไร?” “ฉัน...ทำร้ายร่างกาย” เธอกระซิบ “ห๊ะ ทำร้าย...ไหน...เธอถูกทำร้ายตรงไหน เมื่อไหร่ แจ้งความหรือยัง?” ยศสินีถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อได้ยินคำว่า แจ้งความ ปรารถนาก็หูผึ่ง แล้วก็ตกอยู่ในอาการที่เรียกว่าตกใจสุดขีด ตายจริง! เธอลืมไปเลยว่าติณณ์อาจจะไปแจ้งความจับเธอข้อหาทำร้ายร่างกาย แล้ววันนั้นก็มีพยานอยู่เต็มร้าน! “สินี ข้อหาทำร้ายร่างกายนี่โดนค่าปรับเท่าไหร่นะ?” “ห้าร้อยมั้ง จะเอาแค่นั้นเหรอ ฟ้องเลยสิ เรียกเงินล้านเป็นค่าทำขวัญ คดีอาญาเลยนะ” เงินล้าน ค่าทำขวัญ คดีอาญา! มือของเธอตกลงข้างตัวอย่างหมดแรง นึกถึงตัวเลขในบัญชีที่มีแค่หลักหมื่น กับการต้องเป็นนักโทษคดีอาญาแล้วใจหาย “...เธอคิดว่าเธอเป็นใคร พวกฉันเป็นใคร ลมหายใจของพวกฉันคือธุรกิจร้อยล้านพันล้าน...” คำพูดของติณณ์ดังขึ้นในใจ รู้ซึ้งในวินาทีนี้เองว่า นั่นคือความแตกต่างที่เขาพูดถึง เขาไม่ได้ต้องการเงินล้านเป็นค่าทำขวัญหรือทำแผล แต่เหตุการณ์ในวันนั้น กระทบต่อภาพลักษณ์ของเขา ภาพลักษณ์ของคนที่เป็นตัวแทนขององค์กร หากมีข่าวไม่ดีเกิดขึ้น แน่นอนว่า...เธอจะต้องถูกฟ้องอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้จัดการก็คงไม่จ้างคนที่มีประวัติไม่ดีไว้แน่ งานพิเศษเงินเดือนดีแบบนี้ หาไม่ได้ที่ไหน “ปลั๊กๆๆๆ” คุณผู้ช่วย ซึ่งเป็นหญิงร่างท้วมวัยเฉียดสี่สิบโผล่หน้าเข้ามาในห้องผัก “คะ? มีอะไรหรือคะพี่ปลา” “ผู้จัดการขอพบจ้ะ” “ผู้จัดการ!” ปรารถนาหน้าซีดเผือด “ปลั๊กไม่เห็นรถผู้จัดการเลยค่ะ” “คุณกรภัทรไม่ได้เอารถมาจ้ะ” “ค่ะ...ปลั๊กจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอรับคำกับคุณผู้ช่วย หรือ พี่ปลา แล้วหันไปหาเพื่อนสาว “สินี...ถ้าพรุ่งนี้ไม่เห็นฉันก็ไม่ต้องตกใจนะ” “อะไรของเธอเนี่ย? เพี้ยนไปแล้วหรือไง” ยศสินีซึ่งไม่รู้อะไรเลยบ่นตามหลัง ไม่รู้ทำไม ปรารถนาจึงรู้สึกว่า ระยะทางระหว่างห้องผักกับห้องของกรภัทร ถึงได้ย่นเข้ามาใกล้กันนัก ทั้งทางเดินก็มืดสลัวเหมือนไม่ได้เปิดไฟ เขาเป็นคนใจดี แต่การที่เธอทำร้ายร่างกายญาติและเพื่อนสนิทของเขา ก็คงจะทำให้เขาผิดหวังในตัวเธอไม่น้อย เธอเคาะประตูเสียงเบา ไม่ถึงอึดใจก็ได้ยินเสียงอนุญาตจากคนข้างในห้อง “เชิญครับ” หญิงสาวเปิดประตูเข้าไป แล้วปิดลงเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาเขาตัวลีบ กรภัทรหมุนตัวกลับมาจากเคาท์เตอร์ด้านหลัง สีหน้าเขาดูอึดอัดจนเธอนึกกลัว “นั่งสิปลั๊ก ผมมีเรื่องจะพูดกับปลั๊กยาวเลย” “ค่ะ” เธอเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะทำงาน แม้เขาจะพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้มกังวานเหมือนเคย แต่เนื้อความนั้นทำให้ขนคอของเธอตั้งชันอย่างช่วยไมได้ หมายความว่า...คุณชายรู้เรื่องนั้นแล้ว? “ก่อนอื่น...ผมต้องขอถามว่า ปลั๊กทำงานที่นี่มีความสุขหรือเปล่า?” “ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว สังหรณ์ไม่ดีขึ้นมารำไร “นั่นสินะ ปลั๊กทำที่นี่มาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง ถ้าเป็นผมก็คงจะถึงจุดอิ่มตัวแล้ว สำหรับงานพิเศษ” “ปลั๊ก” เธอก้มหน้า ไม่รู้จะตอบอย่างไร สำหรับเธอ...หากเป็นงาน ไม่มีคำว่าอิ่ม ไม่มีคำว่าพอ เธอต้องทำงานเพื่อตัวเอง เพื่อแม่ และความฝัน คุณชายอาจจะต้องการรักษาน้ำใจ จึงได้เกริ่นถามแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็คงทำงานที่นี่ไม่ได้อีก “ผมเดาว่าไม่เกินสัปดาห์หน้า ปลั๊กก็คงจะได้ทรานสคริปต์แล้ว” กรภัทรก้มลงเปิดลิ้นชัก แล้วดึงซองเอกสารสีขาวออกมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนมันไปไว้ตรงหน้าเธอ “ของปลั๊ก” “...” ปรารถนาน้ำตาคลอเบ้าพูดไม่ออก แขนขาของเธออ่อนแรงถึงขนาดที่ว่า หากเธอยืนอยู่ ก็คงจะล้มพับลงไปกองกับพื้น “ปลั๊ก เป็นอะไรหรือเปล่า?” กรภัทรขมวดคิ้ว ถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นดวงตาที่ชื้นฉ่ำหลุบต่ำลง “ปลั๊กต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่ทำให้ผู้จัดการผิดหวัง ปลั๊กไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ และต้องขอบคุณในความกรุณาที่ผู้จัดการมีให้ปลั๊กมาตลอด” “ปลั๊ก ร้องไห้ทำไมครับ?” ชายหนุ่มผวาขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อปรารถนาบ่อน้ำตาแตกร้องไห้สะอื้นโดยไม่มีสาเหตุ เขาไม่ได้ติดผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า หรืออาจจะติดมาแต่มือก็ไวกว่าอยู่ดี ดังนั้น...เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ เขาก็ลุกขึ้นแล้วชะโงกตัวเข้าไปหา แล้วดึงแว่นตาของเธอออกไป น้ำตาของเธอหยุดไหลกะทันหัน ดวงตาเบิกกว้างคล้ายตกอยู่ในมนต์สะกด เมื่อปลายนิ้วของคุณชาย ปาดน้ำตาบนแก้มให้อย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มจำต้องปล่อยมือจากใบหน้าเนียนนุ่ม เมื่อน้ำตาของเธอเหือดแห้ง ถอยหลังกลับมานั่งบนเก้าอี้ “มีเรื่องอะไรหรือ บอกผมสิ หรือว่าปลั๊กลำบากใจกับข้อเสนอของผมถึงกับร้องไห้” “ข้อเสนอ?” หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ “ผมอยากให้ปลั๊กเปิดอ่านก่อน แล้วค่อยให้คำตอบผมวันหลังก็ได้” ปรารถนาแกะซองเอกสารสีขาวที่ไม่ได้ปิดผนึก แล้วดึงกระดาษที่อยู่ข้างในออกมา ปรากฏว่ามันเป็นเอกสารที่เย็บติดกันหลายแผ่น และเมื่อคลี่ดู เธอก็เห็นว่ามันไม่ใช่หนังสือไล่ออกอย่างที่นึกกลัว “ใบสมัครที่ผมเคยเกริ่นไว้ อยากให้ปลั๊กเอาไปพิจารณา หากสนใจปลั๊กก็แนบหลักฐานแล้วเข้าไปสมัครที่ฝ่ายบุคคลได้เลย นับจากนี้อีกหนึ่งเดือน ผมคิดว่าปลั๊กก็คงจะได้ทรานสคริปต์แล้ว” หญิงสาวคลี่ออกอ่านคร่าวๆ แล้วกลืนน้ำลายด้วยความอายสุดขีดที่เผลอร้องไห้อย่างหน้าไม่อายต่อหน้าเขา “จะบอกได้หรือยัง ว่าร้องไห้ทำไม” “ปลั๊ก...เอ่อ...คือว่า...” “ไม่เป็นไร...เอาไว้สบายใจค่อยเล่าให้ผมฟังก็ได้ อ้อ...ก่อนกลับช่วยเข้ามาหาผมหน่อยนะ” “ค่ะ ปลั๊กขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” “เชิญครับ” ปรารถนารีบลุกขึ้นพร้อมซองเอกสาร กลัวเขาจะถามเรื่องน่าอายขึ้นมาอีก เธอเดินไปที่ตู้ล็อกเกอร์ กดรหัสปลดล็อคแล้วดึงกระเป๋าสะพายออกมา ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด เธอเก็บซองเอกสาร แล้วหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋าออกมา กดดูเบอร์เผื่อว่ามารดาจะมีธุระด่วน ตัวเลขที่ไม่ขึ้นชื่อ ทำให้เธอเกือบจะกดตัดสายเพราะไม่รู้จัก แต่สุดท้ายก็กดรับเพราะคนโทรมาอาจมีเรื่องสำคัญ “สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกรอกเสียงลงไป แล้วก็เกือบจะทำโทรศัพท์ตกพื้น เมื่อได้ยินเสียงปลายสายที่ตอบกลับมา “หึ...สวัสดี! นี่ฉันเอง” “ขะ...ใคร...ใครคะ” แม้จะค่อนข้างแน่ใจ แต่เธอก็ยังภาวนาว่าขอให้ไม่ใช่เขา “ใคร? หึๆๆๆๆ ก็คนที่เธอทำร้ายร่างกายวันนั้นยังไงล่ะ เตรียมตัวตายได้เลยยัยยาจก!”