บทที่ 16 ข้อแลกเปลี่ยน

“ก็ดี! เพราะฉันเองก็ไม่อยากให้เล็กเขารู้เรื่องนี้ เธอเองก็เหมือนกันใช่ไหม?” ติณณ์พูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า “ค่ะ” “ฉันนัดเธอมาวันนี้ ก็เพราะอยากให้เธอรู้ว่าฉันไม่ได้ล้อเล่น ดูนี่ซะ!” ติณณ์กดปุ่มเพลย์วีดีโอในสมาร์ทโฟน ก่อนจะวางมันพิงกับเมนูอาหาร ให้ปรารถนาเห็นภาพเคลื่อนไหวที่แม้จะไม่ชัดนัก แต่ก็พอจะมองเห็นว่าใครเป็นใคร หญิงสาวดูดโกโก้เย็นค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นภาพจากมุมสูงในวินาทีที่เธอลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปตบหน้าเขา ก่อนภาพจะดูราวกับว่าเธอกำลังเข้าไปตุ้บตั้บประทุษร้ายอย่างที่เขาพูดจริงๆ โดยที่เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย ราวกับว่าเธอคืออาชญากรกระนั้น! เขาเก็บสมาร์ทโฟนกลับคืน แล้วเอนหลังกอดอก “ฉันใช้เวลาสองวันในการไปเจรจาซื้อเทปจากทางร้าน รู้ไหมว่า...ถ้าคลิปนี้หลุดไปถึงมือคู่ค้าของบริษัทฉัน ตลาดหุ้นเมืองไทยสะเทือนแน่ และเธอก็จะต้องรับผิดชอบค่าเสียหายนับพันล้านแต่เพียงผู้เดียว หึ...แต่ดูแล้วเธอคงต้องเกิดใหม่อีกร้อยชาตินั่นล่ะ จึงจะหาเงินจำนวนนั้นมาให้ฉันได้ ทีนี้คงเข้าใจแล้วนะ ว่านี่คือความแตกต่าง ระหว่างหัวหมากับหางราชสีห์” “ค่ะ” ปรารถนาหลุบตาลงต่ำ เมื่อเข้าใจความหมายที่เขาเปรียบเทียบมันขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าเกินกว่าจะเป็นขนหมาเสียด้วยซ้ำ “ฉันเองก็ไม่อยากจะให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ และเห็นแก่เธอที่ทำงานรับใช้ญาติฉันอย่างซื่อสัตย์ ฉันเลยมีข้อเสนอมาให้เธอทำเพื่อลบล้างความผิด” “ค่ะ” “นี่จะไม่ถามก่อนเรอะว่าฉันจะเสนออะไร?” เขาไม่ใคร่จะพอใจนัก ที่เธอเอาแต่ก้มหน้ารับคำท่าเดียว “ฉันมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอคะ?” “ก็ไม่มีจริงๆ นั่นล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มน่าเกลียด “ฉันมีงานให้เธอทำ” “งาน?” “ใช่! งาน อ้อ! แต่ไม่ต้องกลัวนะว่าจะกระทบกับงานเด็กเสิร์ฟของเธอ เพราะงานของฉันทำแค่วันเดียวเท่านั้น แล้วก็เป็นงานง่ายๆ คนอย่างเธอน่าจะทำได้” “งานง่ายๆ เอ่อ...คุณ อย่าบอกนะว่าคุณจะให้ฉันทำเรื่องผิดกฎหมาย” เธอถามเสียงเบา เริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล “เห็นฉันเป็นมาเฟียหรือไง!” ติณณ์กระแทกเสียง “เอ่อ คุณบอกรายละเอียดให้ชัดเจนได้ไหมคะ?” “ก็แค่เอาเอกสารสำคัญชิ้นหนึ่งไปให้เพื่อนฉันที่ดลวรรณรีสอร์ทในวันเสาร์หน้าเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมาก พอดีฉันติดงานเลยไปไม่ได้” “แค่นั้นเหรอคะ?” เธอถามหวั่นๆ ไม่คิดว่าเขาจะให้ทำอะไรง่ายๆ แบบนี้ “ก็แค่นั้นแหละ ฉันไม่ไว้ใจใคร แต่เธอ...ฉันเห็นว่าทำงานกับคุณชายมานาน ว่ายังไง...ทำได้หรือเปล่า?” เขาไมได้ถามว่า จะทำหรือเปล่า แต่ถามว่า ทำได้หรือเปล่า เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะตอบว่า “ไม่ได้” อยู่แล้ว “ค่ะ...แต่ว่า...ฉันมีเรื่องจะเสนอคุณเหมือนกัน” “ว่ามาสิ” เขาพยักหน้า โล่งอกที่เธอยอมรับแต่โดยดี ปรารถนารีบล้วงเข้าไปในกระเป๋า คุ้นกุกๆ กักๆ มือไม้สั่น แล้วหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมา บรรจงเขียนข้อความยาวเหยียดลงในกระดาษแปล่าสองใบ แล้วยื่นมันไปตรงหน้าเขา ติณณ์หยิบมันขึ้นมาอ่าน แล้วเขาก็เบิกตาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แม้จะอ่านมันจนเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วก็ตาม “นี่อะไร!?” “คือ...มันเป็นสัญญา...ว่าคุณจะรักษาสัญญา ไม่แจ้งความ ไม่เอาเรื่องฉันน่ะค่ะ ฉะ...ฉัน...คิดว่า ฉันควรจะได้รับความยุติธรรมบ้าง” “ฮ่าๆๆๆ” ชายหนุ่มเงยหน้าหัวเราะ แล้วหยุดกึกกะทันหัน “เธอนี่! หัวหมอกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ ก็ได้! ฉันจะเซ็นให้ แต่ถ้าเอกสารไม่ถึงมือเพื่อนฉัน...ฉันเอาเธอตายแน่!” เขาขู่ ก่อนจะดึงปากกาจากมือเธอจจรดลงลายเซ็นในช่องที่เธอเว้นไว้ให้ “ประทับรอยนิ้วมือด้วยค่ะ” หญิงสาวล้วงแป้นหมึกออกจากกระเป๋า แล้วฉวยจังหวะเขาเผลอดึงนิ้วโป้งของเขามาจุ่มกับหมึก แล้วประทับลงทับลายเซ็นอีกที “นี่เธอ!” เขารีบดึงมือออก มองหน้าเธอด้วยความขุ่นเคือง “เราเก็บไว้คนละฉบับนะคะ” เธอรีบเก็บใบหนึ่งลงในกระเป๋า พร้อมกับอุปกรณ์ทั้งหลายที่หยิบออกมา ดูดโกโก้ที่เริ่มจืดชืดเหมือนน้ำเปล่าจนหมดแก้ว แล้วผุดลุกยืนขึ้น “ถึงวันแล้ว คุณโทรบอกฉันนะคะ ฉันจะไปรับและไปส่งเอกสารให้ถึงมือเพื่อนคุณเลยค่ะ ฉันกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” “เฮ้...เฮ้” ติณณ์เอ่ยปากจะทักท้วง เมื่อเธอพูดซะลิ้นรัวแล้วก็เดินออกไป เหมือนเธอจะได้ยินเสียงของเขา ยังไม่ถึงประตู เธอก็เดินกลับมา ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าและควักแบงค์ยี่สิบกับเหรียญอีกกองหนึ่งออกมานับอย่างรวดเร็ว แล้ววางมันไว้บนโต๊ะ “เกือบลืม...” เธอยิ้มบางๆ ให้เขาเป็นครั้งแรก “ค่าน้ำในส่วนของฉันค่ะ” คราวนี้หญิงสาวเดินออกไปแบบไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลย “เฮอะ...” ติณณ์แค่นหัวเราะ ไม่คิดว่าจู่ๆ แม่นั่นจะเผื่อแผ่รอยยิ้มมาให้ มองเหรียญบาทกว่ายี่สิบเหรียญที่ตั้งเรียงเหมือนตึกสูงทับแบงค์ยี่สิบอย่างไม่เชื่อสายตา “ผู้หญิงแบบนี้ก็มีด้วย” เมื่อกลับมาถึงบ้านเช่าหลังน้อย ปรารถนาก็รู้ว่า เธอไม่สามารถปลดแอกความไม่สบายใจออกไปได้อย่างที่คาดหวัง เพราะวันที่เธอจะบรรลุพันธะสัญญากับติณณ์นั้น ตรงกับวันจัดพิธีแต่งงานของกุลธรและสุภาวดี จะว่าจัดพิธีแต่งงานก็ไม่เชิงนัก รูปแบบของงานที่มารดาเล่าให้ฟังนั้น เป็นเพียงการรับประทานอาหารร่วมกันระหว่างสองครอบครัวมากกว่า และก็อีกนั่นล่ะ...เธอกับแม่ไม่ได้มาจากตระกูลที่ร่ำรวย และญาติที่อยู่ต่างจังหวัด ก็ไม่สะดวกใจที่จะมา ดังนั้น คุณกุลธรจึงเชิญเฉพาะญาติสนิทของเขา และจะไปกราบไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ของครอบครัวเธออีกครั้งหนึ่ง นั่นก็โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง แต่ทำไมต้องไปจัดพิธีแต่งงานที่ดลวรรณรีสอร์ทในวันนั้นด้วยเล่า? “ปลั๊กอย่าลืมไปลองชุดนะลูก เจ้าของร้านโทรมาว่ายังไม่เห็นปลั๊กเข้าไปเลย เผื่อต้องแก้แบบแก้ขนาด ประเดี๋ยวจะไม่ทัน” สุภาวดีเตือน ขณะช่วยกันพับผ้าใส่กล่องพลาสติกใบใหญ่ “อุ๊ย! แม่จ๋า ถ้าแม่ไม่บอก ปลั๊กก็ลืมไปเลยนะจ๊ะเนี่ย” หญิงสาวอุทานตาโต เพราะลืมไปแล้วจริงๆ “พรุ่งนี้แม่จะแวะไปรับชุดตอนเย็น ปลั๊กไปพร้อมแม่ไหมล่ะ เดี๋ยวคุณกุลธรส่งคนมารับ” “ไม่เป็นไรจ้ะ” เธอรีบปฏิเสธ ไม่สะดวกใจจริงๆ ที่จะเป็นคุณหนูนั่งรถที่มีพลขับ “ปลั๊ก...ถ้าการที่เราย้ายเข้าไปอยู่กับครอบครัวคุณกุลธร ทำให้ปลั๊กไม่สบายใจ ปลั๊กบอกแม่นะ” สุภาวดีบอกกับบุตรสาว รู้ดีว่าปรารถนาเป็นเด็กที่ซื่อตรงและบริสุทธิ์เกินไปสำหรับโลกที่ถูกหล่อเลี้ยงด้วยวัตถุและค่านิยมแห่งการบูชาความมั่งคั่ง เด็กคนนี้...เรียนจบมัธยมศึกษาในโรงเรียนสตรี สวมแว่นและมีเพื่อนที่อยู่ในระดับเดียวกันเพียงไม่กี่คน คนที่ไม่สวย ไม่รวย ไม่เป็นจุดเด่น สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจและทำให้รู้สึกมีค่าทัดเทียมคนอื่น นั่นคือผลการเรียนที่เป็นเลิศ และเกียรติบัตรจากคะแนนความประพฤติเท่านั้น “ถ้าได้อยู่กับแม่ ที่ไหนปลั๊กก็อยู่ได้จ้ะ เดี๋ยวปลั๊กได้ทรานสคริปต์แล้ว ก็ต้องออกตระเวนสมัครงาน บางทีอาจจะได้งานที่ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดก็ได้นะจ๊ะ” “อย่างนั้นแม่ก็เหงาแย่สิ” สุภาวดียิ้มเฝื่อนๆ ไม่กล้าบอกว่ากุลธรนั้น ต้องการให้ปรารถนาช่วยติณณ์ดูแลกิจการของบริษัท แล้วบุตรสาวของเธอ ก็ไม่เคยศรัทธาระบบเส้นสายเลยจริงๆ ถ้าอย่างไร...คงต้องยืดเวลาออกไปก่อน เธอจะยังไม่บอกในตอนนี้ “แม่...” “จ๊ะ?” “คือว่า...งานวันเสาร์ เราต้องทำอะไรบ้างจ๊ะ?” “ก็...ไม่มีพิธีรีตองอะไรมากหรอกจ้ะ แค่นั่งกินข้าวกับครอบครัวและญาติๆ ของฝ่ายนั้น แล้วก็ให้ญาติผู้ใหญ่สวมแหวนให้แค่นั้นเอง แม่ก็ไม่อยากจัดนะเพราะเราก็ไม่ใช่หนุ่มสาว แต่คุณกุลธรต้องการรวมญาติๆ ด้วยน่ะจ้ะ ปลั๊กมีอะไรหรือเปล่า?”