บทที่ 20 เจอดีแน่

“ขอโทษค่ะ...ขอโทษค่ะ ผะ...ผู้จัดการ...ปะ...ปาก...กับ...จมูก...เจ็บหรือเปล่าคะ?” ปรารถนาละล่ำละลักขอโทษ หลังจากตกตะลึงกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววินาที ที่ริมฝีปากของคุณชายชนกับริมฝีปากของเธอ ไม่เพียงแต่ริมฝีปากเท่านั้น หน้าผากกับแว่นตาของเธอก็กระแทกกับช่วงดั้งจมูกของเขาเต็มๆ กรภัทรขยับออกห่างเล็กน้อย แกล้งจับจมูกโด่งของตัวเองบิดไปมา พร้อมทั้งแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ แก้เขิน ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมองข้ามความพิเศษบางอย่างที่เกิดขึ้นไป “รู้สึกเหมือน...จะ...เจ็บนิดๆ ครับ” “ปลั๊กต้องขอโทษจริงๆ นะคะ” “ถ้าอย่างนั้น...ต้องเลี้ยงข้าวเย็นเป็นการไถ่โทษ โอเคไหม?” เขายิ้มเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่น “ได้ค่ะ...แต่...ผู้จัดการอย่าเลือกร้านหรูนะคะ ปลั๊กกลัวไม่มีเงินจ่ายน่ะค่ะ” “อือฮึ” เขารับคำในลำคอ ยิ้มอย่างพอใจที่สามารถนัดหมายเธอได้สำเร็จ ครืด ครืด ครืด ครืด ครืด “อุ๊ย! ปลั๊กขออนุญาตรับสายก่อนนะคะ” เธอกล่าวขออนุญาตด้วยความเคยชิน เพราะแม้คุณชายจะวางตัวสบายๆ แต่สำหรับเธอแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็ยังเป็นเจ้านายอยู่วันยังค่ำ ครั้นหยิบมือถือขึ้นมาดู หน้าของเธอก็ซีดเผือด เมื่อชื่อ “คนปากหมา” ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ เธอปล่อยให้มันสั่นไปอย่างนั้นจนกระทั่งหยุดไปเอง ไม่กล้ารับเพราะอยู่ต่อหน้าคุณชาย กลัวเขาจะได้ยินเสียงโหดๆ ของคุณติณณ์ และก็ไม่กล้ากดตัดสาย เพราะอีกฝ่ายอาจเอามาเป็นข้ออ้างจับเธอส่งตำรวจ เอาไว้ลงจากรถไฟฟ้า เธอจะขอตัวเข้าห้องน้ำ และบอกกับคุณติณณ์ว่า ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ครืด ครืด เธอกดดูอีก เพราะมันสั่นแค่สองครั้ง ก่อนจะเห็นชื่อ “คนปากหมา” ในกล่องข้อความ สถานี....... เสียงโอเปอร์เรเตอร์อัตโนมัติดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับที่รถไฟฟ้าจอดสนิท คนทยอยลงที่สถานีกันเป็นพรวน หญิงสาวฉวยจังหวะที่คุณชายขยับออกไป กดเปิดกล่องจดหมายอ่านด้วยความรวดเร็ว “มาหาฉันที่เดิม...เดี๋ยวนี้!!” ว้ายๆๆๆๆ มีเครื่องหมายตกใจตั้งสองอันแน่ะ! ดูท่าทางจะโกรธที่เธอไม่รับสายซะด้วย ครืด ครืด ส่งมาอีกแล้ว... “เกินหนึ่งชั่วโมง เธอตายแน่!!!” สถานีต่อไป.....Next Station….. “มีที่ว่างแล้วนะปลั๊ก จะนั่งไหม เหลืออีกตั้งสี่สถานี” กรภัทรหันมาบอก เมื่อเห็นที่ว่างใกล้ๆ กับที่กวินตรานั่งอยู่ และหล่อนกำลังทำท่าจะลุกเดินมาหา “ผู้จัดการคะ...ปลั๊ก...ขอตัวได้ไหมคะ...คือว่า...ปลั๊กมีธุระด่วนน่ะค่ะ แล้วก็...ปลั๊กคงเลือกของได้ไม่ดีเท่าคุณกวินตรา เอาไว้ตอนเย็นปลั๊กจะโทรหานะคะ ถ้าผู้จัดการยังอยากจะให้ปลั๊กเลี้ยงข้าวอยู่” “เอ๋? เอางั้นเหรอ...ขอโทษนะ ผมลืมนึกไปเลยว่าปลั๊กมีเรื่องด่วน ให้ผมไปเป็นเพื่อนก่อนไหมล่ะ เดี๋ยวเราค่อยไปเลือกของกันวันหลัง” “ว้าย! ไม่เป็นไรค่ะ” ปรารถนาปฏิเสธเสียงหลง “ผู้จัดการไปกับคุณกวินตราก่อนเถอะค่ะ เธออุตส่าห์มาเป็นเพื่อน” “อืม....ก็ได้ครับ” “ผู้จัดการ...โกรธปลั๊กหรือเปล่าคะ?” เธอใจคอไม่ดี เมื่อเห็นเขาทำหน้าสลด “เปล่าครับ แล้วผมจะรอโทรศัพท์นะ” “ขอบคุณค่ะ งั้นปลั๊กไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ แล้วเบี่ยงตัวออกจากแขนของเขาซึ่งยังคร่อมเธอไว้อยู่ ก่อนจะไปยืนเกาะเสาใกล้ประตูเพื่อลงสถานีต่อไป กรภัทรไม่ได้ไปนั่งที่ว่างข้างกวินตรา แต่พลิกตัวยืนพิงผนัง แล้วกอดอกครุ่นคิด วันนั้น...ยศสินีก็มารายงานว่า ปรารถนารับโทรศัพท์แล้วก็ลุกลนกลับไป ทั้งยังพูดแปลกๆ ถึงเรื่องการทำร้ายร่างกาย ซึ่งเขาเองมาสังเกตดูแล้วก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไร จึงโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง วันนี้...มาเห็นกับตาว่าเธอหน้าซีดเผือดตอนดูโทรศัพท์ และมีบางอย่างที่ปิดบังไว้ สถานี......... Station กึ๊ง! เขามองประตูที่เปิดออก และร่างเล็กๆ ที่ก้าวออกไปด้วยความกังวล “แล้วผมจะดูแลเธอได้ยังไงกันล่ะ” ทายาทเอ็มไพร์กรุ๊ปมองกระดาษเอสี่ ซึ่งเป็นเอกสารสัญญาที่เขียนด้วยลายมือของปรารถนาอย่างครุ่นคิด หลังจากถกเถียงตัวเองอยู่ในใจว่า ใช่แน่หรือ ใช่เธอแน่หรือ ที่เป็นลูกสาวของแฟนใหม่พ่อ และคำถามที่ว่า เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร ถ้ารู้...ทำไมถึงได้ทำเหมือนไม่รู้ ทำเหมือนไม่สนใจ หรือถ้าไม่รู้ ก็แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้ แม่ของเธอไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลยหรือ? ท้ายสุดแล้ว คนที่จบโทบริหารอย่างเขาก็เลิกที่จะจมปลักอยู่กับคำถามที่ตัวเขาเองไม่มีวันตอบได้ และคิดหาวิธีตั้งรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า หากว่าเธอ “ใช่” ว่าที่ครอบครัวใหม่ของเขาจริงๆ พ่อ...อาจจะจริงจังกับคุณสุภาวดี แต่คงไม่ถึงขั้นจดทะเบียนสมรส แต่สมบัติอันมากมายมหาศาลของเอ็มไพร์กรุ๊ปส่วนหนึ่ง ย่อมจะตกเป็นของสองแม่ลูกนั้นแน่แท้ สังคมธุรกิจจะต้องจับตามองความเคลื่อนไหวของครอบครัวเขา ที่น่ากลัวที่สุดก็คือคนใกล้ตัว อย่าง “หม่อมวิลาวัณ” นี่ล่ะ ถึงจะเป็นเครือญาติกันก็จริง แต่เขาก็รู้ดีว่าหม่อมวิลาวัณนั้น ไม่ค่อยจะ “ถูก” กับบิดาของเขาสักเท่าไหร่ ยิ่งตั้งแต่แม่ของเขาตายไป หม่อมก็ไม่เคยไปเหยียบบ้านหลังนั้นเลย แม้แต่หุ้นก็ขายให้ลูกชายจนเกือบหมด แน่ล่ะ...เพราะหม่อมปักใจเชื่อมาตลอด ว่าพ่อ...เป็นต้นเหตุทำให้แม่ของเขาตาย แม่ของเขา ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เธอรักมาก และเป็นคนสำคัญหนึ่งในสามคน ในการสร้างเอ็มไพร์กรุ๊ปให้เป็นมหาอำนาจทางเศรษฐกิจ พ่อแม่ของเขา หม่อมวิลาวัณ และต้นตระกูลของกวินตรา หม่อมวิลาวัณ...จึงพยายามทำทุกวิถีทาง ที่จะก้าวขึ้นเป็นผู้บริหารระดับสูงของเอ็มไพร์กรุ๊ป โดยการขายหุ้นให้กรภัทร และหมายมั่นปั้นมือว่าจะได้ผู้ถือหุ้นคนสำคัญอย่างกวินตรามาเป็นลูกสะใภ้ แต่ดูท่าแล้ว...กรภัทรคงไม่เล่นด้วย นั่นล่ะ...ปัญหา เขายกข้อมือดูนาฬิกา อีกไม่ถึงห้านาที จะถึงเส้นตายที่ขีดไว้ให้กับยัยลูกหมา ถ้าหากเธอมาไม่ทัน เขาจะถือว่าเธอละเมิดสัญญา ห้องเสื้อกับตึกเอ็มไพร์กรุ๊ป รวมถึงร้านกาแฟนี้ อยู่ห่างกันไม่กี่ช่วงตึก เขาจึงชอบเดินเพื่อออกกำลังกายและเลี่ยงปัญหารถติด ตอนนี้เขาเป็นแค่ผู้บริหารระดับต้นที่กำลังฝึกงานอยู่ในบริษัทของตัวเอง จึงไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์นั่งรถหรูๆ ตลอดเวลา เขาหรี่ตาเมื่อแสงแดดสะท้อนกับประตูกระจก และรีบเก็บกระดาษสัญญาใส่กระเป๋าเมื่อเห็นว่าคนที่ก้าวเข้ามาเป็นใคร เธอคงจะวิ่งมาจากสถานีรถไฟฟ้า เหงื่อจึงแตกพลั่กๆ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเหมือนไม่ได้หวีมาสามวัน สมแล้วที่กรภัทรชื่นชมนักหนา ว่าเป็นเด็กที่ตรงต่อเวลาและตั้งใจทำงานถึงขั้นทาบทามให้ไปทำงานที่บริษัท นี่หมอนั่นคงยังไม่รู้สิท่า ว่าเธอคือว่าที่ “ญาติสนิท” คนใหม่ ของครอบครัว “สวัสดีค่ะ” ปรารถนาที่เพิ่งวิ่งหน้าตั้งมาพนมมือไหว้ทั้งที่ยังหอบแฮ่กๆ พลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนังร้านด้วยความโล่งใจ ที่สามารถมาทันเส้นตาย “อื้อ...นั่งสิ...จะดื่มอะไรล่ะ?” เขาผลักเมนูไปให้ ปรารถนาทรุดตัวลงนั่งด้วยความงุนงง เมื่อเขาสงบกว่าที่คิด แถมยังมีน้ำใจถามว่าจะดื่มอะไรอีกด้วย ทั้งๆ ที่เพิ่งขู่ฆ่าเธอทางโทรศัพท์อยู่หยกๆ “เอ่อ...คือว่า...” หญิงสาวพลิกหน้าเมนูไปมา แล้วมองหน้าเขาอย่างขลาดๆ “หือ? มีอะไร?” “คือ...คุณจะนั่งนานไหมคะ ต้องรีบกลับไปทำงานหรือเปล่า ฉัน...หิวข้าวน่ะค่ะ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย แค่น้ำคงไม่อิ่ม ถ้าคุณไม่รีบฉันขอสั่งข้าวกินได้ไหมคะ คุณจะพูดไปด้วยระหว่างที่ฉันกินก็ได้ค่ะ” เขาเกือบจะหัวเราะก๊าก! เมื่อได้ยินที่เธอพูดออกมา ทั้งยังท่าทีหิวโหยนั่นอีก ยังดีที่คอฟฟี่ช็อปนี้ขายอาหารครบวงจร ทั้งข้าว เครื่องดื่ม กาแฟ และขนมปัง พนักงานในบริษัทก็มักจะมากินมื้อเที่ยงที่นี่บ่อยๆ