บทที่ 22 แต่งงาน

ปรารถนาบอกตัวเองว่า เธอควรจะระวังตัวให้มาก และศึกษาประวัติของเสือและจระเข้ทั้งสองไว้บ้าง โดยเฉพาะการที่จู่ๆ เธอต้องมาเกี่ยวพันกับคนทั้งสองนั้น มันไม่น่าจะใช่เรื่องบังเอิญ ติณณ์รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ เขาพูดถึงแม่ของเธอ แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ ทว่าน้ำเสียงนั้นราวกับว่าเขารู้จักท่านเป็นอย่างดี และเธอก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะโทรไปพูดคุยกับมารดา กวินตรานั่งจิบน้ำส้มรออยู่ก่อนแล้ว เสื้อผ้าหน้าผมของหญิงสาว ทำให้ปรารถนาก้มลงสำรวจตัวเอง เธอสวมเพียงกระโปรงพลีทสีเทาและเสื้อคอบัวสีชมพูที่คัดสรรมาแล้ว เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะค่อนขอดเอาได้ว่าไม่ให้เกียรติ แต่แม้ว่าจะคัดอย่างเต็มที่แล้ว ก็ยังไม่ถึงเศษเสี้ยวของกวินตราอยู่ดี “เอ้า...มาแล้วเหรอ...นั่งสิ” เมื่อเห็นปรารถนาก้าวเข้ามาในร้าน กวินตราก็ผายมือไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “สวัสดีค่ะ” ปรารถนายกมือไหว้ อีกฝ่ายเพียงแต่พยักหน้า แล้วก็กวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟเข้ามา “เอาน้ำมะพร้าวให้เพื่อนของฉันหน่อย” เธอสั่ง แล้วหันไปยิ้มให้ “เพื่อน” ที่ได้แต่กลอกตาไปมาอย่างงุนงง “เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของคุณเล็ก ก็เหมือนเป็นเพื่อนของฉันด้วยนั่นล่ะ” “ค่ะ” ปรารถนายิ้มเฝื่อน ไม่คุ้นเคยกับบุคลิกตีสนิทของผู้หญิงที่เคยมองเธอด้วยดวงตาวาววับมาก่อน ไม่ค่อยสบายใจนัก ที่จู่ๆ ถูกยกฐานะจาก “พนักงาน” ขึ้นมาเป็น “เพื่อนรวมงานของคุณเล็ก” ดังที่เธอพูด และถึงแม้ปากจะยิ้ม แต่แววตาของกวินตรานั้น ไม่ได้มีความเป็นมิตรเลย “เห็นทางร้านบอกว่า เธอลาหยุดยาว ฉันก็นึกว่าเธอลาออกไปแล้วซะอีก” “เอ่อ...ลากิจเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวไพล่นึกไปถึงคำพูดของติณณ์ นึกฉงนว่าทำไมเพื่อนของคุณชายทั้งสอง จึงได้พูดเรื่องการลาออกขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกันราวกับนัด “เหรอ...ลาไปทำอะไรล่ะ?” กวินตราถามอย่างไม่ใส่ใจนัก เปิดหนังสือแฟชั่นพลิกไปพลิกมาโดยไม่มองหน้าคู่สนทนาด้วยซ้ำ “เอ่อ...ย้ายบ้านค่ะ” “ย้ายบ้าน? ซื้อบ้านใหม่เหรอ?” “เปล่าค่ะ” “เอ้า...ดื่มน้ำมะพร้าวสิ อร่อยนะเพราะฉันเน้นผลไม้สด” ไฮโซสาวคะยั้นคะยออย่างภาคภูมิใจ ปรารถนายกแก้วน้ำมะพร้าวขึ้นดื่ม อยากจะบอกเหลือเกินว่า เธอแยกไม่ออกจริงๆ ว่ารสชาติของน้ำมะพร้าวที่มีราคาอยู่ในเมนูของร้านเหยียบครึ่งร้อยแก้วนี้ จะแตกต่างกันน้ำมะพร้าวที่ซื้ออยู่ในรถเข็นข้างทางตรงไหน “อร่อยใช่ไหมล่ะ?” “ค่ะ” “เธอนี่พูดน้อยกว่าที่ฉันคิดไว้นะ ฉันไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมพวกนายจ้าง ถึงชอบจ้างคนที่ไม่มีปากเสียงเข้าทำงาน เพราะไม่ต้องใช้สมอง และพวกเขาจะได้ควบคุมง่ายๆ ไงล่ะจริงไหม?” “เอ่อ...ค่ะ” หญิงสาวคิดว่า นายจ้างคนนั้น น่าจะหมายถึงคุณชาย ส่วนคนที่ไม่ต้องใช้สมอง ก็ไม่น่าจะเป็นคนอื่นนอกจากเธออีกนั่นล่ะ “ว้า...แล้วอย่างนี้ถ้าฉันจะขอให้เธอช่วยออกความเห็นก็ไม่ได้สินะ ฉันกำลังจะไปตัดชุดแต่งงาน” “...............” “ก็...ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แค่ตัดชุดแต่งงานนี่นะ เธอเองก็คงไม่มีความรู้เรื่องนี้ ฉันคงไม่กล้าขอความคิดเห็นของเธอหรอก” กวินตราพูดขึ้นมาเสียเอง เมื่ออีกฝ่ายได้แต่นั่งกะพริบตาปริบๆ แล้วก็พูดต่ออีกว่า “เธอก็รู้ใช่ไหมว่าครอบครัวฉันกับคุณชาย สนิทชิดเชื้อกันแค่ไหน” “เอ่อ...ค่ะ” ปรารถนารู้สึกอึดอัด ที่เธอต้องมานั่งฟังเพื่อนใหม่? พูดอะไรก็ไม่รู้วกไปวนมา ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด แต่ก็ไม่กล้าขอตัวกลับ “นอกจากติณณ์กับคุณเล็กแล้ว ฉันก็ไม่มีเวลาคบใคร ดังนั้นฉันจึงมีเพื่อนน้อยมาก แต่เห็นว่าคุณเล็กไว้ใจเธอไม่น้อย ฉันก็เลยอยากจะขอความคิดเห็นจากเธอบ้าง เพราะเดี๋ยวฉันก็จะกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันกับคุณเล็กแล้ว” “................” ปรารถนาพูดไม่ออก แม้จะรู้ดีว่า สำนวน “ทองแผ่นเดียวกัน” นั้น หมายถึงอะไร แต่เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้จากปากคุณชายเลยจริงๆ ก็แล้วจะสลักสำคัญอันใดเล่า...ร้านอาหารนั่น แม้จะเป็นความภาคภูมิใจของคุณชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความถึงทุกสิ่ง ยังมีชีวิตในแง่มุมอื่นของเขาที่เธอและพนักงานที่ร้านไม่รู้ และเจ้านายอย่างเขา ก็ไม่จำเป็นต้องบอกชีวิตในแง่มุมที่เหลือแก่พนักงานในร้านด้วยเหมือนกัน “ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้หมั้นหมายเราไว้ตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้เราสองคนพร้อมแล้วที่จะใช้ชีวิตครอบครัว ฉันเองก็คงจะบอกไม่ได้ว่า ในอนาคตอันใกล้ เขาจะมีเวลาไปดูแลร้านหรือเปล่า เพราะธุรกิจที่พวกเราดูแลอยู่ มีมูลค่ามากกว่าร้านอาหารนั้นไม่รู้กี่พันเท่า แต่ฉันรู้...ว่าเขารักร้านอาหารนั้นจริงๆ” “ค่ะ...คุณชาย...ภูมิใจกับมันมาก...” เธอตอบเสียงแผ่ว ใจหวิวๆ เมื่อกวินตราพูดเป็นนัยๆ ว่าคุณชายอาจจะปิดร้านนั้นเพื่อไปรับช่วงกิจการของครอบครัว “ใช่ไหมล่ะ...” กวินตรารีบรับลูก “แต่เธอไม่ต้องกลัวหรอก คุณเล็กไม่มีวันทิ้งร้านไปแน่ เว้นแต่จะมีใครบางคนสั่งปิดนั่นล่ะ” “ใครบางคน? มะ...หมายถึง...ทางการเหรอคะ?” ปรารถนาไม่คิดว่าคุณชายจะทำธุรกิจผิดกฎหมาย จนทางการต้องสั่งปิดเหมือนผับบาร์ “หม่อมวิลาวัณ...หม่อมแม่ของคุณเล็ก” สีหน้าของกวินตราเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะหยิบของในกระเป๋าถือออกมา แล้วยื่นมันไปตรงหน้าคู่กรณี ทันทีที่เห็นสิ่งที่กวินตรายื่นให้ ปรารถนาก็ตัวชาวาบ เย็นเยียบไปถึงกระดูก มันเป็นภาพ...ที่ริมฝีปากของเธอกับคุณชายชนกันบนรถไฟฟ้า!! “เอ่อ...คือว่า...มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ...คือว่า...รถมันเบรก มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ” “ฉันเข้าใจ” กวินตราตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าในใจเดือดปุดๆ อยากจะฉีกภาพที่เธอถ่ายด้วยสมาร์ทโฟนของตัวเองทิ้งวันละหลายสิบรอบ ไม่มีใครรู้หรอกว่า เธอลำบากแค่ไหนที่ต้องนั่งเบียดกับมนุษย์รายได้ต่ำบนรถไฟฟ้า ต้องนั่งดมเหงื่อและกลิ่นตัวของชนชั้นกรรมาชีพ ต้องแกล้งหลับขณะเห็นเด็ก สตรีมีครรภ์และคนชราโหนราวอยู่บนรถไฟ และอยากจะกรีดร้องเมื่อเห็นช็อตอุบัติเหตุนั้นเต็มตา!! เห็นคุณชายเท้าแขนทั้งสองข้างบนผนัง โอบนังเด็กกะโปโลไว้ในอ้อมแขน กี่ครั้งที่รถโยกไปโยกมาทำให้ใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้ยัยเด็กแว่นอย่างน่าหวาดเสียว จนเธอต้องถ่ายภาพเอาไว้เพื่อฟ้องหม่อมวิลาวัณ ไม่คิดว่าจะได้ภาพเด็ดภาพนี้มาจริงๆ “เธอคงเข้าใจหัวอกแม่ที่หวงลูกชายดีนะ ยิ่งคนเพียบพร้อมอย่างคุณเล็กด้วยแล้ว ชีวิตของคุณเล็ก...ใช่ว่าจะมีอิสระ เธอคงไม่รู้...ว่าเขาได้ทำสัญญากับหม่อม เรื่องร้านนั่น...มันเป็นเดิมพันของชีวิตที่เขาทุ่มเทอย่างจริงจัง แต่ว่า...รูปถ่ายใบนี้...กำลังจะพรากความภาคภูมิใจของเขาไป” ปรารถนารู้สึกหนักอึ้งในอก แม้กวินตราจะพูดด้วยภาษาที่เหมือนจำมาจากนิยาย แต่ก็จับใจความได้ว่า หม่อมวิลาวัณคงไม่ปล่อยไว้แน่ หากเห็นภาพอุบัติเหตุนั่น... เธอไม่ได้คิดเลย ว่าหญิงสาวได้ภาพถ่ายนี้มาจากไหน ใครเป็นคนถ่าย และมีจุดประสงค์อันใด สมองเพียงคิดถึงตรรกะที่ว่า เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ผลกระทบที่สะท้อนออกมานั้น ช่างใหญ่หลวงนัก ร้านนั้น...เป็นบ้านเล็กๆ ของคุณชาย เป็นที่พึ่งสำหรับคนที่ไม่ได้นั่งทำงานในออฟฟิสอย่างพวกเธอ เป็นที่ฝากท้องของนักธุรกิจและเด็กมหาวิทยาลัย เป็นสถานที่ที่อบอุ่นที่ไม่น่าจะถูกทุบทิ้งด้วยภาพถ่ายเพียงใบเดียว “หม่อมจะต้องบุกไปที่นั่นแน่...ยิ่งถ้ารู้ว่าเธอเป็นเด็กในร้าน เพื่อนๆ พนักงานของเธอมีหรือจะไม่ไปเดินเตะฝุ่น ทางที่ดีฉันว่า...” “ฉันจะลาออกค่ะ” หญิงสาวรีบบอก ไม่อยากจะได้ยินคนอื่นสั่งประโยคนั้นเป็นครั้งที่สอง น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นสั่นจนเกือบจะควบคุมไม่ได้ “ฉันจะไม่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน”