บทที่ 24 แผนการร้ายของหม่อม

“ครับคุณอา...” กรภัทรยิ้ม เมื่อผู้ชายด้วยกันอย่างพิชัยดูออก ว่าเขาไม่อยากจะอยู่ร่วมวงสนทนาเท่าใดนัก ยิ่งต้องมานั่งถกกันเรื่องผลประโยชน์ เขาก็ยิ่งไม่อยากรับฟัง “ถ้าอย่างนั้น ผมต้องขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะครับ” “ปวดหัวหรือลูก ให้หนูกวินเอายาขึ้นไปให้ไหม?” ผู้เป็นมารดาถามอย่างอาทร “กวินพกยาแก้ปวดมาด้วยนะคะ กวินเองก็ปวดหัวบ่อยๆ ค่ะ” กวินตรารีบอาสา กุลีกุจอลุกขึ้น “อย่ารบกวนเลยครับ” เขาบอกเสียงนุ่ม ทว่ากลับจ้องหญิงสาวด้วยแววตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง แล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่รอให้ใครทักท้วงอีก “ลูกคนนี้ล่ะก็...พูดเรื่องหุ้นทีไรชอบเดินหนีทุกที” หม่อมวิลาวัณบ่นพึม “แหม...ไม่ต้องรีบร้อนหรอกค่ะ ยังไงๆ เดี๋ยวเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว” วาสนารีบปลอบใจ “ผมว่าเรื่องความรักอย่าไปบังคับกันเลย สมัยนี้ไม่มีใครเขาคลุมถุงชนกันแล้ว” พิชัยไม่เห็นด้วย พอมองออกว่ากรภัทรไม่ได้มีใจให้ลูกสาวของเขาสักนิด “อะไรกันคุณ!” วาสนาขึงตาใส่สามี “ใครว่าไม่รัก ก็แค่เขินผู้ใหญ่เท่านั้นล่ะ จริงไหมคะหม่อม” “วุ้ย! จริงที่สุดค่ะ หนูกวินสวยน่ารักเก่งออกอย่างนี้ คุณเล็กไม่มีทางมองข้ามไปได้หรอกค่ะ แหม…ฉันนึกอะไรดีๆ ออกแล้วล่ะค่ะ” “อะไรคะ?” สองแม่ลูกผู้เป็นอาคันตุกะถามขึ้นพร้อมกัน หม่อมวิลาวัณดีดลูกคิดชั่วขณะหนึ่ง เมื่อความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาโดยบังเอิญ และความแค้นที่มีต่อกุลธรครั้งนี้ เธอก็รู้แล้วว่าจะต้องทำเช่นไร “ในเมื่อการประกาศแต่งงานของประมุขเอ็มไพร์กรุ๊ป ทำให้ทั้งวงการสั่นสะเทือน ถ้าอย่างนั้น...เราก็ทำได้เช่นกัน...ลองคิดดูสิคะ ว่าตลาดหุ้นจะปั่นป่วนแค่ไหน ถ้าหากว่าในวันมะรืนนี้ จะเป็นทั้งวันแต่งงานของท่านประมุข และวันประกาศหมั้นของผู้ถือหุ้นอันดับสองและสาม...อย่างคุณเล็กและหนูกวินตรา ฮิ ฮิ ฮิ!!” ปรารถนาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าไปถึงดลวรรณรีสอร์ทเมื่อเข็มสั้นชี้เลขเก้า และเข็มยาวชี้เลขสิบสองพอดิบพอดี ที่จริงวันนี้ เธอได้ขออนุญาตมารดาแล้ว ว่าจะมาร่วมรับประทานอาหารเย็นเท่านั้น แต่เมื่อติณณ์ฉีกสัญญาทิ้งแล้วเธอก็ไม่ต้องทำงานชิ้นนั้นให้เขาอีก ไม่ต้องหลบหลีกใครและคิดว่าควรจะอยู่เคียงข้างแม่ทั้งวันเพื่อให้กำลังใจท่านมากกว่า สุภาวดีได้นัดช่างมาแต่งตัวให้เธอตอนเก้าโมง พร้อมกับชุดที่เธอได้เข้าไปลองในวันนั้น เพื่อให้ทันกับการพบปะครอบครัวของคุณกุลธรในช่วงบ่าย ซึ่งแม้ว่าว่าที่พ่อใหม่จะบอกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจมากไปกว่าการคุยกันเรื่องธุรกิจของผู้ใหญ่ แต่คงไม่ดีแน่ หากเธอจะปล่อยให้แม่นั่งอยู่ท่ามกลางบุคคลเหล่านั้นคนเดียว ชีวิตของแม่ไม่มีอะไรมากกว่าช่วยงานคุณหมอ พยาบาลคนป่วย และนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน เมื่อรายการข่าวถึงช่วงข่าวเศรษฐกิจ แม่จะกดไปดูช่องอื่น กระนั้นแล้วใครเลยจะรู้ว่า ท่านจะมีโชควาสนาได้แต่งงานกับคนรวย เธอไม่รู้ว่ากุลธรรวยแค่ไหน แต่ดูจากสถานที่ที่ติดป้ายจองไว้แล้ว น่าจะเข้าขั้นมหาเศรษฐี เพราะเธอแอบเห็นราคาห้องพักตรงเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ไม่มีห้องที่ราคาต่ำกว่าหนึ่งพัน ไปจนถึงเรือนหมื่นต่อคืน ไม่อยากจะเชื่อว่าราคาขนาดนี้จะเป็นแค่ราคาห้องพัก แล้วอย่างนี้จะมีใครกล้ามาพักไหมหนอ? “คุณปรารถนาใช่ไหมคะ?” “อ๊ะ! ค่ะ” เธอยิ้มตอบพนักงานสาวที่เดินออกมาต้อนรับ “คุณสุภาวดีเตรียมห้องแต่งตัวให้คุณ เชิญทางนี้ค่ะ” “ค่ะ” เธอเดินตามไปแต่โดยดี เมื่อเข้ามาในห้องพักที่มารดาจัดไว้ให้ หญิงสาวก็ถูกจับทำโน่นทำนี่โดยมิทันตั้งตัว ผมหยักศกเป็นลอนยาวประบ่าที่รวบตึงไว้อยู่เสมอ ถูกเซ็ตและรวบไปด้านหลังหลวมๆ ผูกด้วยโบว์สำเร็จรูปสีแดงชิ้นใหญ่ ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลากำลังถูกแต่งแต้มให้มีสีชมพูอ่อนๆ “อะไรกัน ชุดยังไม่มาอีกเหรอ?” ช่างแต่งหน้าหันไปถามเพื่อนกะเทยผู้ช่วย คำถามนี้ ทำให้ปรารถนาเพิ่งจะนึกขึ้นได้เหมือนกัน ว่าเธอยังไม่เห็นชุดที่ต้องสวมใส่ในวันนี้เลย เพราะตอนที่เข้าไปลองที่ร้านนั้น เมื่อเห็นว่าสวมได้พอดี เจ้าของห้องเสื้อก็ปล่อยเธอกลับบ้าน และบอกว่าจะให้คนมาส่งเมื่อถึงวันงาน กะเทยผู้ช่วยกดโทรศัพท์ยิกๆๆ พูดและทำเสียงอืออออยู่พักหนึ่ง จึงได้หันกลับมา “เขาบอกว่ามีคนเอามาแล้ว” “ใคร?” ช่างแต่งหน้าถาม “เอ่อ...ไม่รู้” “ไม่รู้ได้ไง! หล่อนโทรไปใหม่ซิ ใครเป็นคนเอามา คนของร้านหรือคนของท่านประธาน” ท่านประธานที่ช่างแต่งหน้าพูดถึง น่าจะเป็นคุณกุลธรกระมัง ปรารถนาคิดในใจ “ก็ถามแล้ว....” กะเทยสาวลากเสียงยาว หน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ “เขาว่าเป็นคนของท่านประธาน แต่ไม่รู้จักชื่อ....” “เอ่อ...เดี๋ยวก็คงมาถึงมั้งคะ ทำอย่างอื่นรอไปก่อนก็ได้ค่ะ” ปรารถนารีบบอก เมื่อเห็นคนทั้งสองมีสีหน้าเคร่งเครียดราวกับโลกจะถล่มก็ไม่ปาน ทั้งๆ ที่ชุดของเธอยังมาไม่ถึงเท่านั้นเอง “แต่...ทางร้านบอกว่าเอามาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วนะคะ ป่านนี้น่าจะมาถึงได้แล้ว” คำพูดของกะเทยสาว ทำให้ปรารถนาเอะใจ บางทีอาจเป็นเพราะเธอเลื่อนกำหนดมาเร็วขึ้น จึงทำการสื่อสารคลาดเคลื่อนก็เป็นได้ “ฉันพอมีเสื้อผ้าติดมาด้วยน่ะค่ะ น่าจะพอใส่ได้” ที่จริง หญิงสาวออกจะดีใจอยู่นิดๆ ที่ไม่ต้องสวมชุดสวยราคาแพงนั่น เพราะตอนที่ไปลองที่ห้องเสื้อนั้น เธอเห็นแล้วว่ามันไม่ได้เข้ากับเธอเลย หากเป็นอนิษการ์ก็ว่าไปอย่าง จึงได้ติดเสื้อกับกระโปรงมาเผื่อด้วย ปรากฏว่า เสื้อผ้าที่เธอหอบหิ้วมาแก้ขัดนั้น แทบจะใส่ออกงานไม่ได้สักชุด ช่างทั้งสองได้แต่กล้ำกลืนฝืนใจ จับตัวนั้นไปแม็ตซ์กับตัวนี้ เพื่อให้ดูแล้วเข้ากับงานช้างนี้มากที่สุด เฮ้อ....พวกเธอคงไม่ได้รับความไว้วางใจจากเอ็มไพร์กรุ๊ปอีกแล้ว เตรียมโบกมือลาวงการนี้ได้เลย ขณะที่สองสาวและหนึ่งเพศที่สามกำลังชุลมุนวุ่นวายกับการแต่งองค์ทรงเครื่องให้ว่าที่บุตรสาวคนใหม่ของท่านประธานอยู่นั้น ทายาทอันดับหนึ่งของเอ็มไพร์กรุ๊ป ก็ยืนไขว้ขวาพิงบานประตู เงี่ยหูฟังเสียงสนทนาอยู่ข้างนอกเงียบๆ เขาหัวเราะหึๆ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าเข้าไปในห้องโถง ซึ่งพนักงานของรีสอร์ทต่างก็ยืนต้อนรับและผายมือเชิญอย่างรู้หน้าที่ กวินตรากำลังจะก้าวเข้าไปในห้องโถง ซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน ดวงตาคู่สวยพลันหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงของติณณ์เดินออกจากเรือนรับรองด้วยใบหน้าที่ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ ราวกับชายหนุ่มจะรู้ เขาชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะหยุดยืนอยู่กับที่ สองมือล้วงกระเป๋าด้วยท่าที่สบายๆ “ผิดคาดจัง ที่เห็นคุณดูชิลๆ ทั้งๆ ที่จะมีคนหารมรดกโผล่มาในครอบครัวอีกตั้งหนึ่งคน” หญิงสาวขยับแว่นกันแดดยี่ห้อดัง เข้ากันกับชุดแซ็กเรียบง่ายแต่ดูหรูที่บรรจงแต่งมา คำเหน็บแนมของเพื่อนสาวทำให้ติณณ์ยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ก็แน่ล่ะ...บิดาของเขาเพิ่งจะส่งการ์ดเชิญไปยังหุ้นส่วนและญาติสนิทเมื่อวานนี้เอง ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่เขาก็เชื่อว่าบุคคลเหล่านั้นจะต้องดั้นด้นมาร่วมงานให้ได้ แม้จะมีงานมากมายก่ายกองอยู่ตรงหน้าก็ตาม ยังมีเรื่องช็อกโลกที่หล่อนยังไม่รู้ และเรื่องนั้นทำให้เขาต้องปรับกระบวนท่าที่จะรับมือกับปฏิกิริยาของผู้ก่อตั้งเอ็มไพร์กรุ๊ปอีกสองฝ่ายที่เหลือ โดยใช้ชีวิตของยัยลูกหมาเป็นเดิมพัน “นั่นสินะ...ฉันเองยังแปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย ทั้งๆ ที่ถือหุ้นใหญ่ของเอ็มไพร์อยู่” “เคยเห็นหรือยังล่ะ ว่าที่แม่ใหม่น่ะ สวยไหม?” เธอกลั้นโทสะไว้ในอกเมื่ออีกฝ่ายตอกกลับมานิ่มๆ จึงโต้กลับด้วยจุดอ่อนของเขาบ้าง