บทที่ 27 กลายเป็นเหยื่อโดนขย้ำ

ยลนาไม่ได้ช่วยสุภาวดี แต่หล่อนไม่ชอบให้คนอื่นยื่นมือเข้ามายุ่งในครอบครัวเหมือนกัน โดยเฉพาะสองแม่ลูกอสรพิษ ที่ฝ่ายลูกมักจะแสดงท่าทีโอ้อวดเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เวลาที่อยู่กับพี่ชายของเธอและคุณชาย และเธอก็รู้สึกสะใจเป็นอันมาก ที่พี่ชายและกรภัทร ไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วย “แหม...น้องลนาก็คงจะจัดอยู่ในประเภทคนดี มั้งคะ ถึงมีแววว่าจะได้รับปริญญาช้ากว่าเพื่อน” กวินตราสอดปากเข้ามาเมื่อมารดาสุดที่รักถูกเด็กเมื่อวานซืนเหน็บแนม ปรารถนาซึ่งได้ยินเสียงแต่ไม่เห็นหน้า ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูของผู้หญิง “นั่นล่ะครับ ท่านประธานจึงอยากให้คุณหนูปลั๊กเข้าไปทีหลัง” นภดลซึ่งยืนอยู่ด้วยบอกยิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้น...ยัยหนูออนของผม ก็คงจะเหมือนหนูลนาล่ะครับ กว่าจะจบมอปลายได้ ต้องหาครูพิเศษมาสอนที่บ้าน” เจ้าสัวทรงชัยรีบคลี่คลายบรรยากาศ “ถ้าอย่างนั้น คงต้องขอยืมตัวคุณครูของหนูออนมาช่วยลนาก่อนละครับ” ได้ยินชื่อ “คุณหนูออน” และเสียงอันคุ้นหูของเหล่าคนในห้อง ปรารถนาก็ใจเต้นแรง หนูออน อนิษการ์ ใช่หรือเปล่า? แต่เสียงเจ้าสัวทรงชัยไม่ผิดแน่ ส่วนผู้หญิงอีกคนนั้น... “ได้ยินว่าคุณสุภาวดีมีลูกติดเป็นผู้หญิงซะด้วย จะมีน้องสาวเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่ง รู้สึกยังไงบ้างล่ะค่ะ คุณติณณ์!” วาสนาหันไปเล่นงานคนเจ้าอารมณ์แทน “ผมจำเป็นต้องตอบเรื่องในครอบครัวให้คนนอกฟังด้วยเหรอครับ!” คนถูกพาดพิงตวัดหางตามองคนถามอย่างไม่สบอารมณ์ ปรารถนายืนตัวแข็งทื่อ ตั้งแต่ได้ยินชื่อ “ติณณ์” และเสียงที่เคยข่มขู่เธอเต็มสองหู! “ผมนึกว่าเธอเข้าไปดูละครข้างในแล้วเสียอีก” หญิงสาวสะดุ้งเฮือก! กรภัทรมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเขาสวมแว่นคู่กับเธอทำไมกัน? คุณชายผู้สูงศักดิ์ขยับแว่นบนดั้งจมูก เผยอยิ้มบางๆ อย่างที่เคยยิ้ม ก่อนจะดึงมือเธอมากุมไว้ แล้วจูงมือเธอเข้าไปในห้องด้วยกัน อุ้งมืออันร้อนผ่าวของเขา แทบจะเผามือของเธอให้มอดไหม้... ปรารถนาคิดว่าตัวเองคงไม่ได้เปรียบเทียบเกินไปนัก เมื่อความอุ่นซ่านจากฝ่ามือแล่นพล่านขึ้นมาทั้งตัว หรือไม่ก็คงเพราะความตื่นเต้นหวาดกลัว ความตระหนกที่กำลังเล่นงานหัวใจของเธอจนมันเกือบจะหยุดเต้นอยู่หลายครั้ง เธอต้องเบิกตากว้างซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อเห็นเหล่าบุคคลทั้งหลายที่นั่งอยู่ในห้องและกำลังจ้องมองมาที่เธอและคุณชายเป็นตาเดียว บุคคลเหล่านั้น เป็นคนที่เธอรู้จักแทบจะทั้งสิ้น มารดาของเธอนั่งข้างคุณกุลธรตรงหัวโต๊ะ ถัดมาเป็นเจ้าสัวทรงชัย ตามด้วยบุตรชายทั้งห้าของเขาและอนิษการ์ ฝั่งตรงข้ามไล่จากท้ายขึ้นไป เป็นคู่หญิงชายที่เธอไม่รู้จักอยู่หลายคู่ ทว่าบริเวณกลางโต๊ะนั้น มีสายตาร้ายกาจถึงสามคู่กำลังจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ คุณกวินตรา! ถัดจากเก้าอี้ว่างก็เป็น คนที่เรียกเธอว่า ยัยลูกหมา! เขาเป็นลูกชายของคุณกุลธร!! “นั่นใครน่ะคุณชาย ทำไมจึงได้จับมือถือแขนกัน?” หม่อมวิลาวัณถามบุตรชายเสียงเขียว “ผมจะพาเธอไปนั่งนะ” เขาไม่นำพาต่อเสียงของมารดา และสายตาทิ่มแทงของใคร จูงมือหญิงสาวไปที่เก้าอี้ว่างสองตัว ซึ่งอยู่ระหว่างติณณ์และกวินตรา ช่างเลือกที่นั่งได้เหมาะเจาะนัก แน่นอนว่า มารดาของเขาจัดให้กวินตรานั่งใกล้กับเขา และคุณกุลธรก็บังเอิญจัดให้ติณณ์นั่งใกล้น้องสาวคนใหม่เช่นกัน ปรารถนายังไม่หายตะลึง แม้จะถูกกดไหล่ให้นั่งลงไปแล้วก็ตาม “ปรารถนาครับ ว่าที่น้องสาวของผม ว่าที่ทายาทคนที่สี่ของเอ็มไพร์กรุ๊ป!” ติณณ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท หญิงสาวทะลึ่งลุกพรวดด้วยความตกใจ เมื่อเสียงของมารร้ายข้างหู ปลุกประสาทสัมผัสเธอให้ตื่น เธอพนมมือไหว้กุลธร มารดา และคนอื่นๆ รอบโต๊ะ ขณะที่ทุกคนกำลังอ้าปากค้าง “คนกันเองทั้งนั้นจ้ะหนูปลั๊ก! นั่งลงเถอะ” ประธานเอ็มไพร์กรุ๊ปบอกยิ้มๆ ไม่นำมาต่อปฏิกิริยาของคนในห้องเลยสักนิด ก่อนจะกล่าวกับบุตรชาย “ติณณ์ ไปตักอาหารมาให้น้องสิ” “เอ่อ..หนู..หนูไปตักเองได้ค่ะ” เธอลำล่ำละลักปฏิเสธแบบติดอ่าง เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาวาววับของติณณ์ “ผมขออนุญาตตักอาหารด้วยนะครับ ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน” กรภัทรลุกขึ้น แตะข้อศอกของเธอให้เดินตามไป คนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายได้แต่มองจนเหลียวหลัง...เช่นเดียวกับกวินตรา วาสนา และหม่อมวิลาวัณ ที่พูดอะไรไม่ได้เพราะใบ้กินเสียแล้ว “คะ...คุณครูของออนนี่คะ...อุ๊ย!” อนิษการ์เผลอทำลายความเงียบ ก่อนจะหุบปากฉับเมื่อพี่ชายคนโตหยิกแขนเธอเบาๆ “ต๊าย!...จริงหรือคะ...ลูกสาวคุณอาสุนี่ นอกจากจะเป็น คนดี คนเก่ง แล้วยังขยันด้วยนะคะ ทำงานได้ตั้งหลายอย่าง” กวินตราได้ทีโจมตีเหยื่อ มือที่กำลังคีบผลไม้ใส่จานของปรารถนาค้างเติ่ง “คุณสุภาวดีเลี้ยงลูกสาวได้น่ายกย่องมากครับ” พิชัยกล่าวชม ผลคือภรรยาของเขาตาเขียวปั๊ด เจ็บสีข้างเพราะถูกศอกของวาสนากระทุ้ง “หนูปลั๊กเป็นเด็กดีจริงๆ ครับ ไม่รู้เลยนะครับว่าเป็นลูกสาวของคุณสุ กำลังจะทาบทามเธอมาเป็นคนในครอบครัวอยู่เชียว แต่ถ้าเป็นตอนนี้ เห็นทีต้องฝ่าด่านท่านประธานอีกหนึ่ง” เจ้าสัวทรงชัยพูดทีเล่นทีจริง “ขอบคุณเจ้าสัวมากค่ะที่กรุณาหนูปลั๊ก” สุภาวดีกล่าวด้วยเสียงอันสั่นเครือ เมื่อเห็นว่าลูกสาวถูกรังแก กุลธรขยับไปกุมมือว่าที่ภรรยา พลางบีบมือเป็นเชิงปลอบใจ ตัวเขายังรอดูละครฉากต่อไปอย่างใจเย็น ติณณ์ปรายตามองบุตรชายทั้งห้าของเจ้าสัว ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา รู้ว่าเจ้าสัวกำลังช่วยสุภาวดีและปรารถนาจากดงหมาจิ้งจอก บังเอิญว่าบุตรชายทั้งห้าของท่านยังเหลือหนุ่มโสดอยู่สองคน อีกสามคนแต่งงานมีครอบครัวหมดแล้ว เจ้าสัวหมายตายัยลูกหมาให้ใครกัน? กวินตราลุกขึ้น เดินกอดอกไปที่ซุ้มอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ ถือจานและซ่อมทำท่าตักอาหาร แต่กลับมองศัตรูหัวใจไม่วางตา “ท่าทางเจ้าสัวอยากได้ลูกสะใภ้ที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนนะคะ กวินเคยเห็นมาแล้วกับตา ว่าคุณปลั๊กปัดกวาดเช็ดถูเก่งแค่ไหน...โดยเฉพาะที่ร้านอาหารของคุณเล็ก...จริงไหมคะติณณ์?” “ไม่รู้สิ! ฉันเป็นผู้ชาย เลยไม่ต้องวิ่งตามผู้ชายด้วยกัน ก็เลยไม่รู้ว่าใครทำอะไรที่ไหน” ทายาทอันดับหนึ่งแห่งเอ็มไพร์กรุ๊ปลุกขึ้น ทำท่าเดินไปตักอาหาร ไม่สนใจกวินตราที่พยายามลากเขาเข้าสู่สงครามน้ำลายด้วย “อ๋อเหรอ...มิน่า...ถึงไม่รู้ว่าคุณหนูปลั๊กลาออกจากร้านเมื่อสองสามวันก่อน เพราะเดี๋ยวจะเสียภาพลักษณ์ลูกสาวของท่านประธานเอ็มไพร์กรุ๊ป เจ้าของธุรกิจหมื่นล้าน จริงไหมจ๊ะปลั๊ก?” “ปลั๊กไม่มีภาพลักษณ์อะไรต้องรักษาหรอกค่ะ ถ้าเป็นงานสุจริตก็ทำโดยไม่เกี่ยงทั้งนั้น ถึงแม่จะแต่งเข้าบ้านของมหาเศรษฐี แต่เราสองคนไม่คิดจะงอมืองอเท้ารอรับมรดกของใคร” ปรารถนาเพิ่งจะตอบได้เป็นครั้งแรก ได้ยินว่าคุณกุลธรเป็นเจ้าของธุรกิจหมื่นล้าน หัวใจเธอก็ถูกบีบคั้นอย่างหนัก กำแพงที่ตั้งรับการดูถูกเหยียดหยามจากญาติๆ ของเขาเริ่มผุกร่อนทีละนิด เพราะเธอคิดว่า เขาเป็นเพียง “คนรวย” ธรรมดาๆ เท่านั้น จึงคิดตื้นๆ ว่าถึงแม่จะแต่งงานไปก็คงไม่มีปัญหา หากเธอจะออกมายืนด้วยลำแข้งตัวเอง เพิ่งรู้ว่านอกจากเขาจะรวยล้นฟ้าแล้ว ยังมีผู้ชายปากหมาเป็นลูก และอยู่ๆ ก็ได้ผู้ชายที่เธอปลาบปลื้มเป็นญาติเพิ่มมาด้วยอีกคนหนึ่ง กรภัทรมองเพื่อนสาวด้วยสายตาเย็นชากว่าปกติ เมื่อเห็นมือของปรารถนาสั่นจนส้อมแทบจะหลุดจากมือ คนถูกมองหลบตาคนที่เธอรัก แต่หันไปทำปากขมุบขมิบส่งสัญญาณให้มารดาแทน “อะแฮ่ม...แหม...ที่จริงวันนี้ก็เป็นวันมงคลนะคะ ทางดิฉันกับหม่อมวิลาวัณเองก็มีเรื่องราวดีๆ มาบอกทุกคนเหมือนกันค่ะ”