已经是第一章了
บทที่ 39 อย่ากลับมาเลย
ติณณ์ถอนหายใจ ก่อนจะมองน้องต่างบิดามารดรอีกคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ในห้อง แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่สภาพของเธอก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ ผมยุ่ง หน้ามัน แววตาเซื่องซึมเต็มไปด้วยความละอายใจ
“เธอเองก็กลับไปซะ...ฉันอยากพักผ่อน โทรเรียกคนขับรถที่บ้านมารับก็ได้”
“แต่...แต่คุณ” เธอเป็นห่วง ต่อให้มิใช่เพราะตัวเองเ
已经是最新一章了
加载中
