บทที่ 1 การเชื้อเชิญของเจ้าชาย

บทที่ 1 การเชื้อเชิญของเจ้าชาย ยามราตรี ภายในโรงแรมระดับห้าดาวห้องหนึ่ง กำลังจัดงานเลี้ยงขนาดมหึมา เพลงที่ร้องอย่างเต็มที่กับการเต้นรำที่ยอดเยี่ยม ผู้หญิงมากมายสวมใส่เสื้อผ้าที่สวยงาม บรรยากาศเต็มไปด้วยความโรแมนติกทุกหนแห่ง หนานหย่าซินยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งอย่างตื่นเต้น เธอจ้องมองชายหนุ่มรูปงามที่เพิ่งจะเดินเข้ามาอย่างจริงจัง นั่นคือหลงฉีรุ่ยนักธุรกิจอัจฉริยะที่ได้รับรายงานจากนิตยสารโทรทัศน์ว่า เขาสามารถสร้างตำนานโลกธุรกิจได้ในขณะที่อายุไม่เกินสามสิบปี และบุคลิกที่สุภาพอ่อนโยนของเขา ทำให้ผู้หญิงส่วนมากชื่นชอบและหลงใหล และเธอ ก็คือหนึ่งในคนที่หลงใหลเขามากที่สุด! หนานหย่าซินถือแก้วไวน์แดงเต็มแก้วเบาๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้าเดินตรงทางหลงฉีรุ่ยอย่างไม่รู้ตัว... เธอไม่รู้ว่า การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเธอ ถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องมองไม่ขยับ! ในเงาของมุมหนึ่ง มีเงาของชายรูปร่างสูงใหญ่กำลังจ้องมองเธอโดยไม่ละสายตา สายตาปรากฏนัยน์ตาของเหยี่ยวที่โหดเหี้ยม ราวกับเสือนักล่าที่โหดร้าย รอคอยที่จะฉีกเหยื่อด้วยกรงเล็บ! พลาดไปอีกก้าวเดียว... เธอยืนอยู่ข้างหลังหลงฉีรุ่ย และกำลังจะเอ่ยพูด แต่เขากลับหันตัวกะทันหัน นัยน์ตาอบอุ่นแฝงไปด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิง ผมขอเต้นรำกับคุณได้ไหมครับ?” หน้าอกของหนานหย่าซินเต้นเร็วตุบๆ ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม? เมื่อครู่เธออยากจะเข้าใกล้เทพเจ้าแต่เขากลับเชิญเธอเต้นรำ! เธอยื่นมือขณะที่หน้าแดง ชายหนุ่มเดินจูงเธอไปยังฟลอร์เต้นรำ ระหว่างที่จังหวะเท้ากำลังหมุน นัยน์ตาอ่อนโยนของหลงฉีรุ่ยจ้องมองใบหน้าของเธอไม่ขยับ สายตาของหนานหย่าซินมองลงข้างล่าง จิตใจรู้สึกว้าวุ่น การเต้นรำจบลง หลงฉีรุ่ยพาเธอหลบกลุ่มคนด้วยความเอาใจใส่ เปิดทางเล็กๆ ให้หนานหย่าซิน พลางพูดเสียงเบา “คุณเต้นรำเก่งมาก” หนานหย่าซินหัวเราะอย่างเขินอาย บังเอิญมีผู้ชายสองสามคนเดินมาคุยเรื่องธุรกิจกับหลงฉีรุ่ย หนานหย่าซินจึงหยิบไวน์หนึ่งแก้วแล้วเดินจากไป เธอดื่มไวน์ขณะที่เดินไปด้วย ใบหน้าเรียวเล็กแดงก่ำ จนกระทั่งเดินผ่านมุมหนึ่ง จู่ๆ ก็รู้สึกมึนหัว และแก้วไวน์ก็มีเสียง “เคร้ง” ตกลงบนพื้น! แขนที่ล่ำสันใช้แรงโอบเอวของเธอไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูเธอ “คุณผู้หญิง คุณไม่เป็นอะไรนะครับ?” หนานหย่าซินประคองศีรษะที่วิงเวียน ก้าวเท้าไม่มั่นคง และเดินเซจนล้มไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม! ชายหนุ่มมองดูเหยื่อที่อยู่ในอ้อมกอด ริมฝีปากยิ้มโค้งขึ้นเล็กน้อย “เหมือนคุณผู้หญิงน่าจะไม่สบาย ขึ้นไปพักผ่อนข้างบนสักครู่ดีไหมครับ?” อาการวิงเวียนของหนานหย่าซินยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ จึงฟังไม่ถนัดว่าชายหนุ่มพูดอะไร และได้แต่พยักหน้าอย่างซื่อๆ ปล่อยให้เขาประคองตัวเองขึ้นไปในห้องพักผ่อนชั้นสอง เมื่อนอนลงบนเตียง ร่างกายของหนานหย่าซินพรั่งพรูไปด้วยความร้อนรุ่มทำให้เธอยากที่จะอดทนได้ และร้องเสียงครวญครางออกมา เธอไม่รู้ว่าควรจะระบายความเร่าร้อนที่บ้าคลั่งในร่างกายตัวเองอย่างไร ทันใดนั้น เหมือนแหล่งน้ำพุที่เย็นชุ่มชื่นได้ล้อมรอบตัวเธอ หนานหย่าซินคลานขึ้นไปบนความเยือกเย็นอย่างไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งกอด “สิ่งของ” ที่สามารถทำให้ผ่อยคลายความรุ่มร้อนในกายของเธอได้! ชายหนุ่มรู้สึกพอใจกับความเร่าร้อนของหนานหย่าซิน เขาก้มหน้ามองดูหญิงสาวที่น่ารักคนนี้