บทที่ 3 พวกเราแต่งงานกันเถอะ

บทที่ 3 พวกเราแต่งงานกันเถอะ ความเจ็บปวดที่ถูกฉีกขาดทำให้หนานหย่าซินรู้ตัวขึ้นมาทันที ในวินาทีนั้น นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นได้กระทบเข้าไปในดวงตาของเธอ และฝังเข้าไปในหัวใจของเธอ... “ปล่อย...ปล่อยฉัน...เจ็บ...อย่า...อ้า....” หนานหย่าซินส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาเศษผ้า ร่างกายถูกเติมเต็มด้วยสิ่งของขนาดใหญ่เจ็บปวดจนแยกจากกัน และรู้สึกเหมือนร่างกายทั้งร้อนทั้งหนาว... “ร้อน...ร้อนจังเลย...เร็วๆหน่อย...” ในที่สุด ความปรารถนาได้แทนที่ความเจ็บปวด ทำให้หนานหย่าซินกอดผู้ชายคนนั้นแน่นอย่างอดใจไม่ได้ พร้อมกับแนบริมฝีปากของตัวเองเข้าไป ริมฝีปากของทั้งสองคนประสานกันแนบแน่น ลมหายใจของเขาแย่งอากาศที่จมูกไปจนหมดสิ้น เหมือนกับเป็นกลิ่นที่น่าดึงดูดที่สุดในโลก ทำให้สมองของหนานหย่าซินสูญเสียสติสัมปชัญญะและโล่งว่างไปหมด ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม พลางหัวเราะเบาๆ มือใหญ่ของเขาโจมตีหน้าอกที่อวบอัดของเธอ บีบขยำเบาๆ เขาขยับตัวท่อนล่าง พลางปลุกเร้าความไวต่อความรู้สึกของเธอ... ลมหายใจที่ร้านผะผ่าวล้นออกมาจากริมฝีปากแดงนุ่ม หนานหย่าซินหลับตาสนิท ขาเรียวขาวที่อ่อนนุ่มเกี่ยวอยู่ที่ช่วงเอวของเขา ขยับตัวไปตามการเคลื่อนไหวของเขา “อ้า...อืม...ไม่...อย่านะ...เจ็บ...” เธอได้ตกอยู่ในอารมณ์ที่เคลิบเคลิ้มอย่างวาบหวิวที่ชายหนุ่มมอบให้เธอ แต่กลับพยายามหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ ชายหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ การเคลื่อนไหวของร่างกายท่อนล่างยิ่งบ้าคลั่ง นัยน์ตาดำขลับแผ่ซ่านความเย็นชาที่เผด็จการ เขาพูดกระซิบเบาๆ “บนโลกนี้ ไม่มีใครออกคำสั่งกับฉันได้!” เตียงกว้างขวางขนาดใหญ่เหมือนกับรองรับความบ้าระห่ำและมุทะลุดุดันของเขาไม่ไหว ส่งเสียงซี๊ดซ๊าดซาบซ่านออกมา หลงเป่ยเฉินจึงอุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอนอนแผ่อยู่ในอ้อมอกของเขา จากนั้นจึงโจมตีเข้าไปในจุดที่ลึกในร่างกายของเธอ... ค่ำคืนนี้ ยังอีกยาวไกล... ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดชายหนุ่มก็สิ้นสุดลง และดึงตัวออกมา... หนานหย่าซินนอนขดอยู่บนเตียงเหมือนตุ๊กตาผ้า ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยจูบ และมีเลือดระหว่างขา... ชายหนุ่มทำให้ลมหายใจสงบลง หยิบโทรศัพท์และกดโทรออก “จัดการเรื่องเป็นยังไงบ้าง?” เสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ราบรื่นทุกอย่างครับ” “งั้นเริ่มลงมือได้” ริมฝีปากเรียวบางของชายหนุ่มยิ้มขึ้น นัยน์ตามองไปทางหนานหย่าซินเต็มไปด้วยความสนุก เขาใช้ปลายนิ้วถูไถใบหน้าเรียวเล็กของเธอ พลางพูดพึมพำเบาๆ “ไม่ต้องรีบ พวกเราจะได้เจอกันอีกในไม่ช้า” ทันใดนั้น อาคารทั้งหมดได้ตกอยู่ในความมืด... ชายหนุ่มลงจากเตียงอย่างช้าๆ จากนั้นจึงเปิดประตู เดินออกไป เงาดำของคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ค่อยๆ นำผู้ชายที่แบกไว้บนบ่าวางลงบนเตียงเบาๆ โดยวางอยู่ข้างๆ หนานหย่าซิน แล้วจัดให้ทั้งสองคนนอนอยู่ในท่านอนที่รักกันสนิทสนม ขั้นตอนทั้งหมดใช้ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที หลังจากทุกอย่างที่นี่สิ้นสุดลง ไฟของโรงแรมจึงกลับมาสว่างอีกครั้ง วันที่สอง แสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่าน พลางเต้นระบำอย่างซุกซนอยู่บนหน้าของหนานหย่าซิน เธอขมวดคิ้ว และตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวด... ที่นี่คือที่ไหน? เธอยันตัวที่เจ็บปวดและอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับพบว่าเหมือนมีอะไรทับอยู่ตรงหน้าอก... คือผู้ชาย...คนหนึ่ง?! “ว้าย....” หนานหย่าซินกรีดร้องหนึ่งที! ในหัวของเธอสับสนไปหมด เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อคืนเธอดื่มไวน์หนึ่งแก้ว จากนั้นก็รู้สึกมึนหัว จากนั้น...จากนั้นเธอก็จำเรื่องทั้งหมดไม่ได้แล้ว! ตอนนี้เธอกับหลงฉีรุ่ยนอนกอดกันตัวเปล่าอยู่บนเตียง เป็นภาพที่ไม่น่าดูเท่าไร... โอ้พระเจ้า! หรือว่าพวกเขา... หลงฉีรุ่ยตกใจตื่นเพราะเสียงกรี๊ดของหนานหย่าซิน เขาลืมตาและขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า แต่ตอนที่เขาลุกขึ้นมาแล้วจึงมองเห็นสภาพยุ่งเหยิงบนเตียง สีหน้าเขานิ่งไปทันที นัยน์ตาที่มองหนานหย่า ซินพลันเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม! ร่างเรียวเล็กของหนานหย่าซินสั่นเทา “ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...” เธอพยายามอธิบายเรื่องน่าอับอายที่อยู่ตรงหน้าหลายครั้ง “ฉันตื่นขึ้นมา...” “พอแล้ว!” หลงฉีรุ่ยตัดบทคำพูดของเธอ สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยการพิจารณาและตัดสินใจ หนานหย่าซินก้มหน้าอย่างกลุ้มใจ และรอให้เขาเยาะเย้ยเธอ ทันใดนั้นหลงฉีรุ่ยจึงถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกัน “เมื่อคืนหลงเป่ยเฉินประคองเธอเข้ามาในห้อง?” หนานหย่าซินกระพริบตา ไม่เข้าใจดังนั้นจึงพยายามย้อนคิด ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อหลงเป่ยเฉิน? เธอพยักหน้าใช่หลงเป่ยเฉิน... เมื่อหลงฉีรุ่ยได้ยิน ริมฝีปากจึงปิดแน่นทันที และใบหน้าที่โกรธฉุนเฉียวเมื่อครู่จึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที เขาก้มหน้ามองดูเลือดสดกระจายบนเตียง จึงตัดสินใจในไม่ช้า... “หนานหย่าซิน พวกเราแต่งงานกันเถอะ!” “ห๊ะ อะไรนะ?!”