บทที่ 4 เธอคือยอดดวงใจของฉัน

บทที่ 4 เธอคือยอดดวงใจของฉัน หลงฉีรุ่ยหยิบเสื้อผ้าบนพื้นและใส่ให้เรียบร้อย จากนั้นจึงหยิบนามบัตรหนึ่งใบวางบนโต๊ะ “ผมให้เวลาคุณตัดสินใจ” หนานหย่าซินนั่งงงอยู่บนเตียงในสภาพผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง หลังจากนั้นอีกสองสามวัน หลงฉีรุ่ยก็ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก คืนนี้ แสงดาวสว่างผิดปกติ หนานหย่าซินนั่งอยู่ริมหน้าต่าง สองมือประคองแก้มทั้งสองข้าง สายตาทอดมองไปยังท้องฟ้าที่เลือนราง เธอชอบหลงฉีรุ่ยมานานแล้ว ความปรารถนาสูงสุดของเธอคือได้แต่งงานกับเขา แต่เธอไม่อยากให้เขาแต่งงานเพราะคืนนั้นเป็นครั้งแรกของเธอ ทันใดนั้น ประตูห้องนอนจึงถูกผลักเข้ามา หนานหย่าซินหันกลับไป จึงเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามา นัยน์ตาคู่นั้นของเธอเป็นประกาย แล้วจึงส่งเสียงเรียก “พี่ใหญ่” ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง หนานเฉียนหมิงมองหนานหย่าซินสวยฉลาดดุจดังนางฟ้า นัยน์ตาไร้เดียงสาของเธอเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาเคยชินกับชีวิตที่ต้องถูกปัดแข้งปัดขากันและกันในวงการของการค้า ตั้งแต่เขาอายุสิบสองปีได้รับหนานหย่าซินมาเลี้ยง เขาจึงรู้ว่า ทุกสิ่งที่เป็นของตัวเองล้วนถูกกำหนดให้เป็นของเธอ เธอคือน้องสาวของเขา และยังเป็นรักเดียวในชีวิตของเขา “เป็นอะไร? ใครทำให้สุดที่รักของพี่ไม่สบายใจ?” หนานเฉียนหมิงเดินไปใกล้เธอ พลางยื่นมือไปจับใบหน้าที่น่ารักสวยเหมือนตุ๊กตาของเธอ หนานหย่าซินได้ยินจึงหมุนตัว ร่างเล็กกะทัดรัดของตัวเองซบไปที่แผ่นหน้าอกกว้างของเขา มีเพียงอยู่ในอ้อมอกของเขาเท่านั้น เธอถึงจะรู้สึกปลอดภัยอยู่ไม่น้อย “จิ่นเฉิงรังแกเธออีกแล้ว?” หนานเฉียนหมิงกอดเธอด้วยความรัก พลางจูบลงไปที่ไรผมของเธออย่างสนิทสนม หนานหย่าซินส่ายหน้า พลางกอดแขนของเขาให้แน่นกระชับขึ้น หนานจิ่นเฉิงคือพี่ชายคนรองของเธอ ตั้งแต่พี่ใหญ่รับเธอมาเลี้ยงในวันนั้น พี่ชายคนรองของเธอจึงชอบแกล้งเธอเพื่อความสนุก แต่เธอรู้ว่าพี่ชายคนรองไม่ใช่ไม่ชอบเธอ แต่เขาใช้อีกวิธีหนึ่งเพื่อให้เธอเข้ากับครอบครัวนี้ได้ “เปล่าค่ะ” เธอตอบเสียงเบา หน้าผากน้อยๆ ถูไถไปที่หน้าอกของหนานเฉียนหมิงเบาๆ “สงสัยสองวันที่ผ่านมาอาจจะนอนหลับไม่สนิท จึงไม่อยากทานอาหาร” เธอไม่เคยพูดโกหกกับพี่ใหญ่ แต่เธอกลับแหกกฎเป็นครั้งแรก “ลองไปหาหมอไหม?” หนานเฉียนหมิงได้ยินจึงขมวดคิ้ว พลางคิดว่าทำไมเขาถึงประมาทแบบนี้ ที่ไม่เห็นความผิดปกติของซินซิน “ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ชอบหมอ” นัยน์ตาของหนานหย่าซินปรากฏความสับสนแวบหนึ่ง “พี่ใหญ่ช่วยกอดฉันให้พักผ่อน และไม่ต้องไปหาหมอดีไหมคะ?” “ดี พี่ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเธอ” เขากอดเธออย่างอ่อนโยน และก้าวเท้าอย่างระวังโดยไม่รู้ตัว แล้วจึงนำตัวของหนานหย่าซินวางลงบนเตียงเบาๆ เขานอนอยู่ข้างเธอ พลางมองท่าทางน่ารักของเธอที่ค่อยๆ นอนหลับไป แต่หนานเฉียนหมิงก็ยังขมวดคิ้วไม่หยุด เขารู้ว่าสุดที่รักของเขาเชื่อใจและพึ่งพาแต่เขา แต่เรื่องความรักล่ะ? ซินซินเข้าใจเจตนาของเขาไหม? ตอนที่เขากำลังดื่มด่ำกับช่วงเวลาส่วนตัวของพวกเขา เกิดเสียงดัง “ปัง” ประตูถูกคนข้างนอกผลักเข้ามาอย่างกะทันหัน นัยน์ตาเย็นชาของหนานเฉียนหมิงมองคนนั้นอย่างไม่พอใจ ไม่ต้องพูดก็เดาออกว่าใครคือคนที่กล้าขนาดนั้น “แกออกไปก่อน” ถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะนุ่มนวล แต่ก็เดาไม่ยากว่าตอนนี้เขาโกรธมาก หนานจิ่นเฉิงมองพี่ใหญ่หนึ่งที แล้วจึงมองผู้หญิงที่ขี้เกียจเหมือนแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญใจอยู่บ้าง “พี่ใหญ่ ผมมีธุระจะคุยกับพี่” “มีเรื่องอะไรค่อยว่ากัน” หนานเฉียนหมิงกดเสียงต่ำลง รู้สึกจนใจไม่อยากพูดกับน้องชายที่ไม่เชื่อฟัง “แต่ตอนนี้ผมต้องคุยกับพี่!” “จิ่นเฉิง!” นี่คือคำเตือนเฉพาะของหนานเฉียนหมิง “ฉันพูดแล้ว ว่าตอนนี้ยังไม่อยากคุย” เพราะการโต้เถียงของทั้งสองคน หนานหย่าซินจึงบิดตัวอย่างไม่สบายขณะอยู่ในอ้อมแขนของหนานเฉียน หมิง จึงทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจ “ตอนนี้แกออกไปก่อน มีเรื่องอะไรอีกสักพักฉันจะไปคุยกับแก” นัยน์ตาดำขลับของหนานจิ่นเฉิงเกิดประกายไฟ พลางกดเสียงต่ำเพื่อควบคุมอารมณ์โกรธ “ถึงแม้บริษัทใกล้จะล้มละลาย ก็ยังสำคัญไม่เท่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ใช่ไหม?” เมื่อหนานเฉียนหมิงได้ยินจึงทำให้ร่างกายของเขานิ่งไป “แกไปรอฉันที่ห้องหนังสือ” หนานจิ่นเฉิงมองเขาอยู่นาน แล้วจึงเดินออกไปอย่างไม่พอใจ หลังจากวางหนานหย่าซินแล้ว หนานเฉียนหมิงจึงค่อยๆ เอาแขนของตัวเองดึงออกมาจากต้นคอของเธอ เขาปิดประตูอย่างระมัดระวัง แต่ยังคงปลุกหนานหย่าซินให้ตื่นเหมือนเดิม หรืออาจจะพูดว่า ตอนที่เขากำลังโต้เถียงกับหนานจิ่นเฉิง หนานหย่าซินก็ตื่นแล้ว เธอกระพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจที่พี่ชายคนรองพูดคำว่าบริษัทจะล้มละลายนั้นหมายความว่าอะไร หรือว่า ตอนนี้พี่ใหญ่กำลังเจออุปสรรค? หนานหย่าซินลุกขึ้นอย่างเงียบๆ ตัดสินใจแอบฟังการพูดคุยของพี่ใหญ่กับพี่รอง...