บทที่ 5 บริษัทจะล้มละลาย

บทที่ 5 บริษัทจะล้มละลาย ภายในห้องหนังสือ เสียงโต้เถียงของทั้งสองคนดังออกมา “ตอนนี้อีกฝ่ายต้องการล้มพวกเราโดยไม่สนใจเรื่องต้นทุน ราคาหุ้นที่เขาซื้อจากผู้ถือหุ้นมีราคาเป็นสามเท่าของราคาปัจจุบัน” นี่คือเสียงของหนานจิ่นเฉิง หนานเฉียนหมิงขมวดคิ้ว แสดงสีหน้าที่งดงามและสุภาพนิดหน่อย “พวกเขาคิดจะทำอะไร?” “ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ และยังมองจุดประสงค์ของตระกูลหลงไม่ออกในตอนนี้!” หนานจิ่นเฉิงกำปั้นชกไปบนโต๊ะทำงานอย่างแรง และพูดด้วยความโกรธ “ได้มีการสืบชัดเจนหรือยังว่าคนที่คอยสร้างความปั่นป่วนอยู่เบื้องหลังคือหลงเป่ยเฉินหรือหลงฉีรุ่ย?” สองพี่น้องตระกูลหลงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยกัน นี่คือเรื่องในวงการธุรกิจต่างก็รู้กันทุกคน “ผมสืบดูแล้ว คนที่ก่อเรื่องคือหลงเป่ยเฉิน พี่ใหญ่...ได้ผิดใจอะไรกับเขาไหม?” หนานจิ่นเฉิงไม่คิดว่าหลงเป่ยเฉินจะคิดทำลายบริษัทหนานซื่ออย่างไม่สาเหตุ หนานเฉียนหมิงส่ายหน้า “ฉันสู้กับคนในวงการค้ามาไม่น้อย แต่ฉันมั่นใจว่าไม่เคยมีเรื่องกับหลงเป่ยเฉิน” “แล้วทำไมจู่ๆ เขาถึงหาเรื่องพวกเรา? ให้ตายเถอะ! ตอนนี้พวกเราควรทำยังไง?” “ในเมื่อหลงเป่ยเฉินกับหลงฉีรุ่ยไม่ถูกกัน พวกเราลองไปขอความช่วยเหลือจากหลงฉีรุ่ย” หนานเฉียนหมิงไม่ได้ร้อนใจเหมือนหนานจิ่งเฉิง เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงค่อยๆ พูด “ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นพี่น้องกัน หลงฉีรุ่ยจะยอมช่วยพวกเราจริงๆ เหรอครับ?” “ก็คงต้องลองดูก่อน” หนานหย่าซินที่แอบยืนฟังอยู่นอกประตู เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ นัยน์ตาสวยคู่นั้นจึงจ้องมองพี่ใหญ่ทันที! เมื่อครู่พี่รองพูดว่าหลงเป่ยเฉินคิดเป็นศัตรูกับตระกูลหนานคือเรื่องสองสามวันที่ผ่านมา ถ้าหากลองนึกให้ละเอียดก็คือ...ร่างเงาของเธอสั่นไหว หรือว่าเป็นเพราะเธอที่ทำให้พี่ใหญ่ต้องลำบาก? หนานหย่าซินกัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตาสวยของเธอปรากฏความเสียใจแวบหนึ่ง เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอจะต้องหาวิธีชดเชยให้ได้ หนานหย่าซินมองนามบัตรของหลงฉีรุ่ยที่ถืออยู่ในมือ ในใจเต็มไปด้วยความลังเล... เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว พี่ใหญ่ออกจากบ้านแต่เช้าและกลับดึกทุกวัน แต่เรื่องก็ยังไม่มีความคืบหน้าเหมือนที่คิด ท้องฟ้ามืดแล้ว หนานหย่าซินนั่งขดตัวอยู่บนโซฟา รอพี่ชายทั้งสองคนกลับมา เธอได้ยินเสียงของทั้งสองคนจากข้างนอกไกลๆ จนเข้ามาใกล้ๆ “หลงฉีรุ่ยยังไม่ยอมช่วย?” “ใช่ครับ สงสัยพวกเราต้องคิดหาวิธีอื่นแล้ว” หนานจิ่นเฉิงเข้าบ้านพลางพูดด้วยความเหนื่อยล้า “เป็นไปได้ยังไง? หลงฉีรุ่ยกับหลงเป่ยเฉินไม่ถูกกัน ตอนนี้พวกเราก็ให้เงื่อนไขที่เป็นประโยชน์กับเขาแบบนี้ ทำไมเขายังไม่ยอมช่วยพวกเรา? พี่ใหญ่ พี่ต้องพูดความจริงกับผม หลงฉีรุ่ยยังมีเงื่อนไขอย่างอื่นอีกใช่ไหม?” หนานจิ่นเฉิงหรี่นัยน์ตา มองดวงตาของหนานเฉียนหมิงที่เต็มไปด้วยความสงสัย “แกกำลังพูดอะไร? พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางช่วยเหลือคนนอกอย่างพวกเรา” หนานเฉียนหมิงถลึงตาจ้องมองหนานจิ่นเฉิง และพูดอย่างรำคาญ “แต่ข้อมูลที่ผมได้ไม่ใช่แบบนี้” เสียงของหนานจิ่นเฉิงเย็นชาลงกะทันกัน แววตาที่มองดูหนานเฉียนหมิง พลันเปลี่ยนเป็นแหลมคมทันที “เงื่อนไขของเขาคือ...” “ไม่ต้องพูดแล้ว! ไม่ว่าข้อมูลของแกจะเป็นจริงหรือเท็จ ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะไม่ได้ยินถึงหูของซินซิน” หนานเฉียนหมิงตัดบทพูดของหนานจิ่นเฉิงด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เขาเปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อย แล้วจึงจ้องมองหนานจิ่นเฉิงเพื่อเป็นการเตือน “ฉันคิดว่าแกคงไม่อยากเห็นฉันเสียใจไปตลอดชีวิตนะ” หนานจิ่นเฉิงบ่นไม่หยุด พลางมองดูร่างเงาที่เหนื่อยล้าของพี่ชายที่เดินขึ้นไปชั้นบน จากนั้นเขาจึงดึงเน็กไทออกอย่างลวกๆ แล้วจึงทิ้งกระเป๋าเอกสารแบบขอไปที แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงอู้อี้ในลำคอ! “ซินซิน?” เขามองหนานอย่าซินที่ขดตัวอยู่บนโซฟาด้วยความตื่นตะลึง หนานหย่าซินนวดคลึงหน้าผากที่ถูกหนานจิ่นเฉิงทุบ และหัวเราะอย่างเคอะเขิน “พี่รอง พี่กลับมาแล้ว” หนานจิ่นเฉิงหมุนนัยน์ตาเย็นชาของเขาเล็กน้อย “เธอได้ยินฉันกับพี่ใหญ่คุยกันแล้ว?” หนานหย่าซินกัดริมฝีปากเล็กน้อย “พี่รอง หลงฉีรุ่ยจะช่วยพวกเราด้วยเงื่อนไขอะไรคะ?” หนานจิ่นเฉิงมองเธอด้วยแววตาที่ซับซ้อน หลังจากนั้นจึงส่ายหน้าและเดินขึ้นไปชั้นบน “เธอไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้” “แต่ฉันก็เป็นคนตระกูลหนาน พี่รองไม่บอกฉันเพราะมองฉันเป็นคนนอกใช่ไหมคะ?” เสียงเบาๆ ของหนานหย่าซินดังตามหลังของหนานจิ่นเฉิง เขาหยุดก้าวเท้าที่กำลังเดินขึ้นไปแล้วจึงหันกลับมามองเธอหนึ่งที “ถ้าหาก...ต้องเสียสละความสุขของเธอก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เมื่อพูดจบ หนานจิ่นเฉิงจึงทิ้งหนานหย่าซินที่กำลังตกใจอยู่ตรงนั้นและเดินขึ้นไปชั้นบน หนานหย่าซินเงียบลง ที่แท้ก็เป็นเพราะเธอถึงทำให้พี่ใหญ่และพี่รองต้องลำบากใช่ไหม? ถ้าหากต้องเสียสละความสุขของเธอเพื่อแลกกับกิจการของพี่ใหญ่กับพี่รอง แล้วเธอยังจะลังเลอะไรอีก เมื่อตัดสินใจแล้ว หนานหย่าซินจึงกลับไปที่ห้อง กดเบอร์โทรศัพท์ “หลงฉีรุ่ย? ฉันคือหนานหย่าซิน ฉันตกลงที่จะแต่งงานกับคุณค่ะ...”