บทที่ 6 การบังคับแต่งงานที่ต่ำทราม

บทที่ 6 การบังคับแต่งงานที่ต่ำทราม วันที่สอง บนโต๊ะอาหารตระกูลหนาน นัยน์ตาที่อ่อนโยนเหมือนสายน้ำของหนานเฉียนหมิงกลายเป็นความโกรธในเวลานี้ “เธอพูดอีกที?” นี่คือครั้งแรกที่เขาพูดจารุนแรงกับหนานหย่าซิน ทำให้เธอตัวสั่นไม่หยุด แต่เธอก็ยังรวบรวมความกล้าและพูดอีกครั้ง “พี่ใหญ่ ฉันจะแต่งงานค่ะ อีกสองวันหลงฉีรุ่ยจะมาสู่ขอ” “จิ่นเฟิง? เธอหมายถึงหลงฉีรุ่ย?” สายตาที่แหลมคมของหนานเฉียนหมิงมองไปที่หนานจิ่นเฉิง หนานจิ่นเฉิงได้รับสัญญาณของพี่ใหญ่ จึงก้มหน้าก้มตาลงด้วยความเกรงกลัว “พี่ใหญ่ ความจริงฉันไม่เคยบอกพี่มาก่อน ฉันกับจิ่นเฟิงรู้จักกันนานแล้วค่ะ...” หนานหย่าซินก้มหน้าก้มตาด้วยความละอายใจ “สาเหตุที่เขาไม่ยอมช่วยพี่ใหญ่ เป็นเพราะฉันจงใจเลื่อนการขอแต่งงานของเขา พี่ใหญ่...จะยอมให้พวกเราแต่งงานกันไหมคะ?” เธอพยายามพูดประโยคที่ยากลำบากจนจบ แล้วจึงได้ยินหนานจิ่นเฉิงทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา “ซินซิน เธอรักหลงฉีรุ่ยจริงๆ เหรอ อยากแต่งงานกับเขาเหรอ?” หนานเฉียนหมิงกัดฟันถามเธอ หญิงสาวที่เขาปกป้องมานานหลายปีกลับไปรักคนอื่น กระทั่งแอบปิดบังเขา! “ค่ะ พี่ใหญ่ ฉันรักเขาค่ะ” “งั้นก็แต่ง พี่ขออวยพรเธอ” พูดจบ หนานเฉียนหมิงจึงเดินออกไป หนานหย่าซินมองเงาหลังที่วังเวงของพี่ใหญ่ เหมือนหัวใจถูกมีดกรีด หลังจากนั้นอีกสองสามวัน หลงฉีรุ่ยจึงมาสู่ขอที่ตระกูลหนาน ขณะเดียวกันก็ยังช่วยบริษัทตระกูลหนานอีกแรง เพื่อทำลายแผนการรวบซื้อบริษัทตระกูลหนานของหลงเป่ยเฉิน สองวันที่ผ่านมาในหนังสือพิมพ์ได้เขียนบรรยายเรื่องงานแต่งงานอย่างเต็มที่ และเป็นที่ฮือฮาในเวลาอันรวดเร็ว ยามราตรีที่สวยงาม ภายในคฤหาสน์หรู บนเตียงหรูสีดำขนาดใหญ่ กับร่างที่เปลือยเปล่าของสองคนกำลังกอดรัดกัน หลงเป่ยเฉินมองผู้หญิงที่เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าอย่างเฉยเมย เธอขยับร่างกายที่งามเพริศพริ้ง เพื่อเผยความงดงามของเธอต่อหน้าของเขาอย่างไม่เกรงใจ แต่หลงเป่ยเฉินกลับรู้สึกเฉยๆ ไม่ว่าหญิงสาวจะทำท่ายั่วเย้าจิตวิญญาณของเขาเพียงใด เขาก็ไม่สนในเลยสักนิด หญิงสาวคนนั้นรู้สึกรำคาญใจ เธอจึงไม่สำรวมกิริยา และพยายามยั่วเย้าอารมณ์ของเขาให้มากที่สุด หลงเป่ยเฉินก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วจึงดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ริมฝีปากที่อบอุ่นเลียบนหัวนมที่อวบอิ่มของเธอ ทั้งกัดและขยี้ เขาทำทุกอย่างโดยอาศัยนิสัยของตัวเอง โดยไม่แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด “อืม...ใช้แรง...ใช้แรงอีกหน่อยค่ะ...” หญิงสาวเห็นตัวเองดึงดูดความสนใจจากหลงเป่ยเฉินได้แล้ว มือเล็กขาวนวลของเธอจึงเอื้อมไปที่ร่างกายท่องล่างของเขาโดยไม่รู้ตัว พยายามปลุกเร้าความปรารถนาของแข็งของเขาอย่างเต็มที่ หลงเป่ยเฉินหัวเราะเย็นชาพลางเอื้อมมือลงไป สัมผัสได้ถึงความกระตือรือร้นของผู้หญิง เขาจึงยั่วเย้าเธอ มองดูเสียงกรีดร้องที่ตื่นเต้นของเธอ แต่ภาพเปลือยเปล่าแบบนี้กลับทำให้เขารู้สึกผิดปกติ ในหัวของเขาปรากฏใบหน้าเรียวเล็กที่ไร้เดียงสาของหนานหย่าซินขึ้นมาเรื่อยๆ ทันใดนั้น ภาพคืนนั้นจึงปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาในตอนนี้ เขาจึงจินตนาการผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างให้กลายเป็นเธอ และขยับมือให้เร็นขึ้นอย่างฉับพลัน “อ้า..อย่านะ...มันเสียวเกินไป...” จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็หมดแรง ปล่อยเสียงร้องแหลม และนอนแผ่อยู่บนตัวของหลงเป่ยเฉิน “เอามันใส่เข้าไปเอง” หลงเป่ยเฉินไม่สนใจความรู้สึกของผู้หญิง และสั่งเธออย่างเย็นชา ผู้หญิงหัวเราะอย่างมีเสน่ห์ ค่อยๆ คลานขึ้นมาบนตัวเขา แล้วนั่งลง จากนั้นจึงค่อยๆ ใส่เข้าไป ความอวบแน่นที่เต็มที่ได้กระตุ้นความปรารถนาของเธออีกครั้ง เธอขยำหน้าอกที่คิดว่าน่าภาคภูมิใจของตัวเอง ดื่มด่ำกับจังหวะที่บ้าคลั่งของผู้ชายที่อยู่ภายในร่างกายของตัวเอง “อา...อา...สบายจัง...ใช้แรงอีก...” หลงเป่ยเฉินรีบขยับอย่างรวดเร็ว เขายึดพื้นที่ร่างกายท่อนล่างของผู้หญิงอย่างบ้าคลั่ง แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยท่าทางสวยงามไร้เดียงสาของหนานหย่าซิน... ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น... ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่งไป พลางกดรับโทรศัพท์ “เรื่องอะไร?” “คุณชายสอง คุณหนานตกลงจะแต่งงานกับคุณชายใหญ่แล้วครับ!” “ฉันรู้แล้ว” นัยน์ตาลุ่มลึกของหลงเป่ยเฉินปล่อยสายตาที่คมกริบออกมา เขาผลักผู้หญิงที่หมอบอยู่บนตัวของเขา พลางพูดอย่างเย็นชา “ตอนที่เธอแสร้งทำเป็นผู้ดียังน่าดึงดูดกว่า” เขาไม่สนใจสีหน้าที่อับอายของผู้หญิง แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างคล่องแคล่ว “การบริการของเธอจะได้รับค่าตอบแทนที่น่าพอใจ และอย่าคิดใช้เล่ห์เหลี่ยมอยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเอง” ผู้หญิงตกใจจนหน้าขาวซีด ตัวสั่นงันงกอยู่บนเตียง พลางพูดเสียงเบา “ค่ะๆ คุณชายหลง...ฉันไม่กล้าแล้ว...” ใบหน้าหล่อเหลาของหลงเป่ยเฉินมีสีหน้าเย็นชาและเมินเฉย และไม่พูดสักคำ จากนั้นจึงหยิบนาฬิกาข้อมือเพชรรุ่นลิมิเต็ดขึ้นมาใส่ แสงระยิบระยับวาดผ่านดวงตาคู่นั้นของเขา กระทบให้เห็นนัยน์ตาที่ปกคลุมไปด้วยความมืดหม่น... ละครฉากสนุก กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!