บทที่ 7 ใส่ของขวัญวันแต่งงานด้วยตัวเอง

บทที่ 7 ใส่ของขวัญวันแต่งงานด้วยตัวเอง อีกสองสามวัน การแต่งงานของตระกูลหลงกับตระกูลหนานจะเริ่มจัดขึ้นอย่างคึกคัก หนานหย่าซินนั่งอยู่ในห้องคนเดียว มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างฉงนสนเท่ห์ อีกสองวันเธอก็จะต้องแต่งงานกับหลงฉีรุ่ยแล้ว แต่เธอกลับไม่ดีใจเลยสักนิด เธอดูออกว่าช่วงนี้พี่ชายหลบหน้าเธอตลอด เธอทำให้พี่ใหญ่ต้องเสียใจ เขาต้องผิดหวังในตัวเธอแน่นอน และน้ำตาใสๆ ก็ร่วงลงมา ความเฉยเมยของพี่ใหญ่ทำให้เธอเสียใจ ประตูห้องถูกเปิดอย่างเงียบๆ คนที่เดินเข้ามาคือหนานเฉียนหมิงคือคนที่หนานหย่าซินทำให้เขาหนักใจ เขาถอนหายใจเบาๆ เดินมาข้างหน้าแล้วกอดหนานหย่าซินไว้ในอ้อมอก “อย่าร้องไห้ ถ้าร้องไห้อีกก็จะไม่สวยนะ” อ้อมกอดที่หายไปนานจู่ๆ ก็กลับมาอีกครั้ง ทำให้หนานหย่าซินยิ่งร้องไห้เสียใจ “พี่ใหญ่ ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ...” “พี่ไม่โทษเธอหรอก เพียงแค่รู้สึกเสียดาย” หนานเฉียนหมิงยื่นมือ พลางเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอย่างอ่อนโยน “รับปากกับพี่ ไม่ต้องร้องไห้ และเดินออกไปอย่างเจ้าสาวคนสวย ได้ไหม?” หนานหย่าซินกัดริมฝีปาก เธออยากจะรับปากพี่ใหญ่ แต่เธอไม่แน่ใจ ว่าการแต่งงานภายใต้เงื่อนไขจะมีความสุขจริงๆ ไหม? เพื่อให้พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง เธอยังคงพยักหน้า หนานเฉียนหมิงดึงมือของหนานหย่าซินมานั่งที่เตียง จากนั้นจึงหยิบชุดเครื่องประดับเพชรกล่องสีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วมอบให้เธอต่อหน้า “ลองเปิดดู นี่คือของขวัญวันแต่งงานที่พี่ขอมอบให้เธอ” ชุดเครื่องประดับเพชรกระพริบแสงระยิบระยับ แสงไฟส่องเพชรสวยงามที่บริสุทธิ์และไร้ที่ติ สะท้อนแสงไปบนใบหน้าที่เศร้าใจของเธอ ให้ความรู้สึกมีเสน่ห์อีกแบบหนึ่ง “ชอบไหม?” หนานเฉียนหมิงถามอย่างนุ่มนวล แต่นัยน์ตากลับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย หนานหย่าซินพยักหน้า “พี่ใหญ่ช่วยใส่ให้ฉันได้ไหมคะ?” หนานเฉียนหมิงโล่งอก พลางลุกขึ้นและนำเครื่องประดับเพชรชุดนั้นใส่ไปบนตัวของหนานหย่าซิน คอที่เรียวสวยของเธอ ติ่งหูเล็กกะทัดรัด และข้อมือที่สวยงาม เขาปฏิบัติกับราชินีของเขาอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งค่อยๆ สวมแหวนวงนั้นไปที่นิ้วที่เรียวยาวของหนานหย่าซิน... หนานหหย่าซินมองเขาอย่างตกตะลึง แหวนวงนี้ไม่ได้อยู่ในกล่องเครื่องประดับ ทำไมพี่ใหญ่ถึงมอบของแบบนี้ให้เธอ? หนานเฉียนหมิงเหมือนจะไม่ได้สังเกตความผิดปกติของหนานหย่าซิน เขาจ้องมองหญิงสาวที่กำลังจะไม่ใช่ของเขา แล้วจึงเผยรอยยิ้มบางๆ “ซินซินของพี่คือคนที่สวยงามเป็นประกายและน่าประทับใจแบบนี้” แต่น่าเสียดาย ถ้าหากผู้หญิงของเขาตอนนี้ได้ใส่ชุดแต่งงานที่เขามอบให้ก็คงจะดี... “ขอบคุณพี่ใหญ่นะคะ” เธอกอดหนานเฉียนหมิงเบาๆ นัยน์ตาปรากฏความเศร้าโศก นับจากวันนี้ต่อไป เธอจะไม่ได้เพลิดเพลินกับความอ่อนโยนที่พี่ชายมอบให้เธออีกต่อไป ถ้าหากรู้ว่าจุดจบจะเป็นเช่นนี้ บางทีการพลาดหลงฉีรุ่ยอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับเธอก็ได้ แต่ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว คืนนั้นได้กำหนดจุดเริ่มต้นที่ผิดพลาดแล้ว ข้างนอกประตูของซินซิน หนานจิ่นเฉิงยืนพิงกำแพง พลางมองสองคนนั่งกอดกันกลมอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ความรู้สึกซับซ้อนได้แวบผ่านนัยน์ตาดำอย่างฉับพลัน