บทที่ 8 คุณผู้หญิง คุณกล้าหนีงานแต่งงาน

บทที่ 8 คุณผู้หญิง คุณกล้าหนีงานแต่งงาน เช้าวันที่สอง โต๊ะทานอาหารบ้านตระกูลหนานยังคงเหมือนเดิม หนานเฉียนหมิงอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจที่อยู่ในมือ หนานจิ่นเฉิงกับหนานหย่าซินทานอาหารเช้า “ซินซิน อีกสักพักเธอออกไปกับพี่หน่อย พี่มีของจะให้เธอ” นานๆ หนานจิ่นเฉิงจะพูดจริงจังกับหนานหย่าซิน “ได้ค่ะ” หนานหย่าซินตอบตกลงโดยไม่ได้คิดอะไร มีแต่หนานเฉียนหมิงที่รู้สึกไม่สบายใจ เขาใช้สายตาถามหนานจิ่นเฉิง แต่เขากลับยักไหล่ พลางพูดอย่างสบายๆ “น้องสาวจะแต่งงานแล้ว ผมในฐานะพี่ชายก็ต้องแสดงตัวเสียหน่อย” หนานเฉียนหมิงไม่ได้พูดอะไร แล้วจึงใส่เสื้อคลุมเตรียมออกไปทำงาน จนกระทั่งร่างเงาของเขาหายไปจากคฤหาสน์แล้ว หนานจิ่นเฉิงจึงจูงมือของหนานหย่าซินพลางพูด “พวกเราก็ออกไปได้แล้ว” หนานหย่าซินปล่อยให้หนานจิ่นเฉิงจูงมือขึ้นรถ จังหวะที่เธอเพิ่งจะนั่งรถ หนานจิ่นเฉิงก็ล็อกประตูรถทันที จากนั้นจึงขับรถออกทันทีโดยไม่พูดอะไร! ทางข้างหน้าเริ่มห่างจากเขตตัวเมืองไกลออกไปเรื่อยๆ หนานหย่าซินจึงรู้สึกไม่สบายใจทันที “พี่รอง พวกเรากำลังจะไปไหนคะ?” “ไปส่งเธอที่สนามบิน” “ทำไมต้องไปสนามบิน? พี่รอง อีกสองวันฉันก็จะแต่งงานแล้วนะคะ” หนานหย่าซินมองหนานจิ่นเฉิงอย่างตกตะลึง ในหัวคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “ฉันทำไปก็เพื่อเธอ! เธอตัดสินใจแต่งงานกับเขาเพื่อฉันกับพี่ใหญ่ใช่ไหม?” ภายใต้แสงอาทิตย์ ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปของหนานจิ่นเฉิง ทำให้เขามีบุคลิกที่หล่อไม่ธรรมดาจนไม่อาจละสายตาได้ “พี่รอง พี่หยุดก่อเรื่องได้แล้ว! การแต่งงานของทั้งสองตระกูลถูกกำหนดแน่นอนแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะค่ะ!” “ซินซิน หลงฉีรุ่ยเป็นเหมือนหมาป่าที่คลุมหนังแกะ ฉันไม่ยอมให้เธอแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นเด็ดขาด!” หนานหย่าซินหน้าแดง พูดโพล่งออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด “พี่รอง! ฉันกับหลงฉีรุ่ยมีอะไรกันแล้วค่ะ!” “เธอว่าอะไรนะ?!” หนานจิ่นเฉิงรีบเหยียบเบรกอย่างแรง รถจึงหยุดกะทันทัน... เขาหันมามองหนานหย่าซิน นัยน์ตาแหลมคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธทันที เขาคิดมาตลอดว่าหนานหย่าซินทำไปเพื่อบริษัทถึงได้ตกลงแต่งงานกับหลงฉีรุ่ย แต่ทำไม... “ก็คือคราวที่แล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้าน เพราะไปร่วมงานเลี้ยงกับพี่อาน...” หนานจิ่นเฉิงมองหนานหย่าซินอย่างตกตะลึง ทันใดนั้นเขาจึงใช้แรงทุบพวงมาลัย “ให้ตายเถอะ! ฉันจะฆ่าไอ้เลวนั่น!” “พี่รองคะ มีบางโชคชะตาที่สวรรค์เป็นผู้กำหนดค่ะ รีบส่งฉันกลับบ้านเถอะ ฉันจะไม่หนีงานแต่งงานค่ะ...” หนานหย่าซินฝืนยิ้ม แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ พลันได้ยินเสียงเบรกรถดังอยู่รอบๆ... รถออฟโรดสองสามคันได้ล้อมรอบพวกเขาไว้หมดแล้ว! “พี่รอง ดูสิคะ...” รถลีมูซีนหรูคันหนึ่งที่อยู่ตรงกลางเปิดประตู และชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อโค้ทกันลมสีดำก็เดินลงมา หนานจิ่นเฉิงมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชานั้น พลางหรี่นัยน์ตาเล็กน้อย “ซินซิน เธอนั่งอยู่ในนี้อย่าขยับ ฉันจะลงไปดูหน่อย” หนานหย่าซินหยักหน้า สายตาสัมผัสกับนัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นที่อยู่นอกรถทำให้เธอตกใจและตัวสั่นไม่หยุด สายตาพลางมองการพูดคุยกันของหนานจิ่นเฉิงกับคนคนนั้น ชายหนุ่มทั้งสองคนมีรูปร่างสูงใหญ่เหมือนกัน ดูดีไม่แพ้กัน หลงเป่ยเฉิน? นายคิดจะทำอะไร? หลงเป่ยเฉินยกเปลือกตาขึ้น มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วจึงเลิกคิ้วหนา พูดหัวเราะเยาะอย่างไม่ปรานี “นายก็คือหนึ่งในสองพี่น้องตระกูลหนานที่ไร้ฝีมือ?” “นายว่าใครไร้ฝีมือ? กล้าดูถูกพี่ชายของฉัน ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม?” หนานเฉียนหมิงคือไอดอลที่หนานจิ่นเฉิงเคารพเลื่อมใสมาตลอด ตอนนี้ได้ยินคนอื่นพูดดูถูกพี่ใหญ่ เขาจึงเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางแล้วร้องเอะอะโวยวาย “ก็หมายถึงพวกนายสองคน” เสียงทุ้มต่ำและเรียบเฉยของเขา ให้ความรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก “หลงเป่ยเฉิน ฉันขอเตือนนายอย่าอวดดีให้มากนัก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน...” หลงเป่ยเฉินไม่พูดอะไร เพียงแค่เขายืนเยาะเย้ยอยู่ตรงนั้น ก็ให้ความรู้สึกของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ เขามองหนานจิ่นเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชา ขณะที่เขายังไม่หยุดโวยวาย จู่ๆ เขาจึงออกมือและใช้กำปั้นชกไปที่หนานจิ่นเฉิงอย่างแรง... “โอ๊ย...” หนายหย่าซินที่นั่งดูสถานการณ์อยู่ในรถพลางกรีดร้อง!