บทที่ 9 พี่สะใภ้ คุณทำตัวไม่น่ารักเลย

บทที่ 9 พี่สะใภ้ คุณทำตัวไม่น่ารักเลย เธอรีบลงมาจากรถอย่างลนลาน พลางประคองหนานจิ่นเฉิงที่ถูกซัดล้มลงอยู่ที่พื้น “พี่รอง...” หนานจิ่นเฉิงถูกชกและไอแค่กๆ ขณะที่ลุกขึ้น ช่วงเวลาแค่พริบตาเดียว ทำให้เขามองการเคลื่อนไหวของหลงเป่ยเฉินไม่ชัดเจน แล้วจึงถูกเขาชกหน้าเมื่อมาประชิดตัว! ไอ้หมอนี่ ฝีมือไม่เลว! เขาเช็ดเลือดมุมปาก พลางพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ลอบกัด! พวกขี้ขลาด!” วินาที่ต่อมา หนานจิ่นเฉิงจึงโจมตีหลงเป่ยเฉินกลับด้วยความรวดเร็วเหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะหลบได้ทัน แล้วระหว่างที่กำลังหมุนตัวหน้าผากของหนานจิ่นเฉิงก็ถูกชกอีกแล้ว ทำให้เขาเลือดไหลทันที! หนานหย่าซินตกใจกลัว เธอนิ่งเหม่ออยู่กับที่ มองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของหนานจิ่นเฉิงอาบไปด้วยเลือดสดๆ หนานจิ่นเฉิงก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่คิดว่าหลงเป่ยเฉินจะกล้าเอากริชมาทำร้ายหน้าเขาตอนกลางวันแสกๆ อย่างนี้ เขาจึงเลียเลือดมุมปากเมื่อได้สติ จู่ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะ และทั้งตัวจึงล้มไปกองกับพื้นแบบนั้น... “พี่รอง!” หนานหย่าซินกรีดร้องพลางวิ่งเข้าไป แต่กลับถูกหลงเป่ยเฉินดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมอก! “ไม่ตายหรอก” ขณะที่พูด เขาจึงแบกเธอแล้วเอาไปทิ้งในรถ จากนั้นจึงหันไปกำชับกับคนที่อยู่ข้างหลัง “เอาเขาไปส่งที่บ้านตระกูลหนาน แล้วบอกหนานเฉียนหมิงว่า ช่วยเฝ้าสุนัขของเขาให้ดีๆ!” เสียงดัง “ปัง!” ประตูรถถูกปิด! ภายในพื้นที่ที่เล็กและแคบเหลือเพียงหนานหย่าซินกับหลงเป่ยเฉิน! เธอมองผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้อย่างหวาดกลัว พยายามซุกตัวเข้ามุม และถลึงตาโตคู่นั้นจ้องมองเขา หลงเป่ยเฉินโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งยันหน้าต่างรถ ท่ามกลางความระวัดระวังตัวของหนานหย่าซิน เขาจึงดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอก นัยน์ตาดำขลับที่เล็กแคบจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ความเย็นชาและลุ่มลึกปกคลุมอยู่ในแววตา น้ำเสียงทุ้มแหบให้ความรู้สึกบีบรัดมาก “คุณผู้หญิง คุณกล้ามากนะ...” หนานหย่าซินตกใจและกระพริบตาไม่หยุด พลางถามอย่างหวาดกลัว “คุณ...คุณคิดจะทำอะไร?” หลงเป่ยเฉินหรี่นัยน์ตาดำขลับ สายตาที่แหลมคมยิ่งมองอย่างลึกซึ้ง “เธอกำลังกลัว?” “ฉัน ฉันเปล่า” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงแม้ร่างกายจะตกใจกลัวจนสั่นไปหมดแล้วก็ตาม หลงเป่ยเฉินพยักหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แล้วจึงกระดิกนิ้วเสียงดัง จากนั้นคนขับรถที่อยู่ข้างหน้าจึงสตาร์ทรถ และข้างหลังของเขาจึงมีรถหรูเรียงเป็นแถวดูโอ่อ่ามาก “คุณจะพาฉันไปไหน? พี่รองของฉัน....” “ชูว์...” หลงเป่ยเฉินยื่นนิ้วที่เรียวยาว แตะลงที่ริมฝีปากอมชมพูของเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กน้อย “ปากน้อยๆ ของเธอพูดมากไปแล้ว ต้องคิดหาวิธี...” ทันที่ที่สิ้นเสียง เขาจึงบีบคางเธอขึ้นมา และดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จากนั้นจึงประกบจูบเธออย่างแรง... หนานหย่าซินเบิกตาโตด้วยความตกใจ พยายามดิ้นสุดชีวิต มือเล็กของเธอก็ทุบไปที่หน้าอกที่ล่ำสันของเขา! “อึบ...อึบ..อย่า...ปล่อยฉัน...” การต่อสู้ที่อ่อนแอของเธอสำหรับหลงเป่ยเฉินก็เหมือนกับแมวน้อย เขาใช้มือข้างหนึ่งบีบสองมือของเธอเอาไว้ และใช้ตัวทับเธอให้อยู่บนที่นั่ง แล้วดูดกัดความหวานของเธออย่างรุนแรง! ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ตอนที่หนานหย่าซินรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาจึงปล่อยปากของเธอ... เธอหายใจหอบใหญ่ ร้องตะโกนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “คุณ คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณนะ!” คำพูดของเธอเหมือนกับกับระเบิด ที่ระเบิดภาพลวงตาความเงียบสงบระหว่างพวกเขาให้ละเอียด หลงเป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “พี่สะใภ้ที่รัก เธอต้อง การ หนี งาน แต่งงาน ไม่ใช่ เหรอ?”