บทที่ 10 ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง

บทที่ 10 ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง หนานหย่าซินเม้มปากแน่น เงียบอยู่นาน แล้วจึงรวบรวมความกล้า “ฉันเสียใจ! ที่ฉันต้องแต่งงานกับพี่ชายของคุณ!” “เธอแน่ใจ?” มุมปากของหลงเป่ยเฉินฉีกยิ้มบางๆ “ไม่เสียใจเหรอ?” นัยน์ตาของหนานหย่าซินเป็นประกายเล็กน้อย เธอกำหมัดและกัดฟันแน่น “ฉันไม่เสียใจ” “ดีมาก...”หลงเป่ยเฉินยิ้มเล็กน้อย รูปร่างสูงใหญ่ของเขากดทับเธออีกครั้ง “พี่สะใภ้...ฉันคิดว่า พวกเราควรจะทักทายกันให้ดีก่อนไหม?” “คุณอย่าเข้าใกล้ฉันอีกนะ!” หนานหย่าซินขดตัว เขาส่งผ่านความรู้สึกที่ข่มเหงรังแกของเขา ทำให้หนานหย่าซินหายใจไม่ออก เธอรู้สึกว่าสมองขาดออกซิเจน เหมือนไม่มีอากาศรอบตัว หลงเป่ยเฉินเหมืหือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เขาใช้ร่างกายที่แข็งแรงของตัวเองกดเธอให้อยู่ระหว่างประตู เพื่อสัมผัสร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ หนานหย่าซินกลัวจนอยากจะกรีดร้อง เธอเหมือนแมวที่ร้องด้วยความตกใจตื่น แต่ยิ่งเธอทำท่าน่าสงสารไม่มีแรงเพียงใด ก็ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาของสัตว์ร้ายที่อยู่ข้างหน้า! หลงเป่ยเฉินมองดูท่าทางน่าสงสารของเธอ ไฟปรารถนาได้เผาไหม้อย่างไม่หยุดยั้ง แขนที่แข็งแกร่งของเขาคล้องเอวคอดของเธอเอาไว้ และดึงตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอกด้วยอำนาจบาตรใหญ่ และให้ขาใหญ่ที่แข็งแรงของเขารับระหว่างขาของหนานหย่าซินอย่างไม่ลดละ! ร่างกายท่อนล่างที่ร้อนรุ่มของชายหนุ่มทำให้หนานหย่าซินตกใจ เธอพยายามขยับร่างกายสุดชีวิต อยากจะหลบหนีจากพันธนาการของเขา “อ๊ะ...คุณปล่อยฉันนะ...อย่า...ฉันคือพี่สะใภ้ของคุณ...” “พี่สะใภ้?” หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงเบา ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏความบ้าระห่ำ “ผู้หญิงที่ฉันต้องการ ฉันไม่สนว่าเธอเป็นใคร!” หนานหย่าซินถูกสยบด้วยอำนาจของเขาจนสั่นไปทั้งตัว และมือใหญ่คู่นั้นของเขาจึงขยับลงไปอย่างอยู่ไม่สุข และล้วงเข้าไปในกระโปรงของเธอ! ปลายนิ้วที่หยาบนิดหน่อยกำลังคลำต้นขาด้านในที่เรียบเนียนของหนานหย่าซิน เธอจึงหน้าแดง และยิ่งสั่นมากขึ้น “อ๊า...อย่า...ปล่อยฉัน!” เสียงที่อ่อนแอมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ หลงเป่ยเฉินเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มพลางมองใบหน้าเรียวเล็กที่หวาดกลัวของเธอ และความหยอกล้อได้เพิ่มขึ้นนัยน์ตาดำที่ลุ่มลึกของเขาเหมือนดั่งทะเล “เป็นคนที่ร้องไห้น่าสงสารมากจริงๆ เธอกำลังขอร้องให้ฉันทำต่อใช่ไหม?” “ฉันขอเตือนให้คุณรีบหยุด! ไม่อย่างนั้นฉันก็...อืม..อ๊ะ...” เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลงเป่ยเฉินกลืนกินริมฝีปากคู่นั้น เหมือนเขากำลังลงโทษที่เธอต่อต้านและดูดกัดริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ “ไม่อย่างนั้นจะเป็นยังไง? หืม?” ริมฝีปากที่เร่าร้อนจูบกรามของเธอ แล้วมาที่หูกับติ่งหูของเธอวนไปอยู่อย่างนั้น กลิ่นความเป็นชายที่แข็งแกร่งวนเวียนไปรอบๆ ทำให้หนานหย่าซินอดหดคออย่างช่วยไม่ได้ และอยากจะหนีจากการรุกรานของเขา หลงเป่ยเฉินกดคางของเธอเอาไว้ แล้วเค้นถามอย่างยั่วเย้า “บอกฉัน ว่าเธอจะทำอะไรฉัน?” หนานหย่าซินไม่มีทางถอยกลับและถูกบีบบังคับจนแทบเสียสติ เธอจึงยกมือเล็กขึ้นมาทันที แล้วตบไปที่แก้มของเขาอย่างแรง... เสียงดัง “เปรี๊ยะ!” ความกดดันของอากาศในรถลดลงอย่างรวดเร็ว เหมือนกับหิมะและน้ำแข็งได้แผ่คลุมไปทั่วพื้นปฐพี! ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงเป่ยเฉินเต็มไปด้วยความมืดหม่น นัยน์ตาดำแผ่ซ่านความโหดเหี้ยมออกมา! เขาจ้องมองใบหน้าของหนานหย่าซิน แล้วจึงยกแขนขึ้นทันที! หนายหย่าซินหลับตาด้วยความตกใจ ใบหน้าขาวและเรียวเล็กรอคอยความเจ็บปวดมาเยือน! หลังจากสองสามนาทีผ่านไป เธอจึงลืมตาอย่างระมัดระวัง หลงเป่ยเฉินชักมือใหญ่ที่ควรจะตบไปที่ใบหน้าของเธอ เขากำหมัดแน่น แล้วพูดสั่งเธอเสียงทุ้มต่ำ “มานี่” หนานหย่าซินเบิกตาโต ส่ายหน้าน่าสงสารพลางมองเขา และยืนหยัดที่จะไม่ยอมขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา “มานี่! อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สาม” หนานหย่าซินยังคงไม่ขยับเหมือนเดิม เธอได้แต่นั่งขดตัวมากขึ้น นัยน์ตาดำของหลงเป่ยเฉินหรี่ลงจนกลายเป็นเส้นเดียวกัน มือใหญ่ของเขาจึงลากเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน “เด็กที่ทำตัวไม่น่ารัก ต้องถูกทำโทษ!”