บทที่ 11 จะลอกเนื้อหนังและกระดูกของเขา

บทที่ 11 จะลอกเนื้อหนังและกระดูกของเขา เมื่อพูดจบ มือที่กำเริบเสิบสานของเขาจึงล้วงเข้าไปในกระโปรงของเธอทันที แล้วโจมตีของเธอ... “อ๊ะ! คุณ...คุณ..ปล่อยฉัน! อย่า...” หนานหย่าซินหน้าแดงก่ำ กัดฟันจ้องมองเขา “คนเลว...ฉันเกลียดคุณ!...” น้ำตาไหลผ่านแก้ม เสียงเธอสั่น น่าสงสารและไม่มีเรี่ยวแรง “ขอร้องฉัน!” หลงเป่ยเฉินแนบตัวใกล้เธอ ลมหายใจที่หยาบได้โอบล้อมหนานหย่าซิน “ไม่มีใครสามารถสั่งฉันได้ แม้แต่เธอ!” “ไม่...ฉันจะไม่ขอร้องคุณ...” หนานหย่าซินกัดริมฝีปาก จ้องมองเขาด้วยความโกรธ หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ น้ำเสียงแฝงไปด้วยเจตนาที่ไม่ดีทันที “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ฉันก็ไม่ถือสาถ้าจะเอาเธอในรถ! ออกรถ! ไปบ้านตระกูลหนาน!” รถสตาร์ทและวิ่งไปบนถนนที่กว้างโล่งอย่างรวดเร็ว มือของหลงเป่ยเฉินยิ่งกำเริบเสิบสานมากขึ้น หนานหย่าซินกัดฟัน ไม่อยากให้เสียงที่น่าอับอายหลุดออกมา “อืม...ไม่ได้...ปล่อยมือ...ปล่อยฉัน....” เสียงหัวเราะที่ร้ายกาจวนเวียนอยู่ข้างหู ปลายนิ้วที่หยาบของชายหนุ่มคือฝันร้ายของเธอ ทำให้หนานหย่าซินสั่นเป็นระยะๆ “ดูท่าทางแบบนี้ สวยงามมากๆ ฉันคิดว่าหนานเฉียนหมิงคงยังไม่เคยเห็นใช่ไหม?” หนานหย่าซินรีบลืมตาทันที อารมณ์และความรู้สึกหายไปทั้งตัวทันที... “อย่า! ฉันขอร้องให้คุณปล่อยฉัน! ฉันขอร้อง! ขอร้องนะคุณ!” เธอกรีดร้อง และสั่นระริกอยู่ในอ้อมอกของหลงเป่ยเฉิน! ไม่ได้! จะให้พี่ใหญ่เห็นฉันในสภาพแบบนี้ไม่ได้! หลงเป่ยเฉินหรี่นัยน์ตาดำ มือใหญ่ของเขาบีบคางของเธอเอาไว้ แล้วจ้องมองแววตาที่หวาดผวาของเธอ พลางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เธอให้ความสนใจเขาขาดนั้น?” “เขาคือพี่ชายของฉัน!” หลงเป่ยเฉินกำหมัดไม่หยุด ความโกรธแค้นพุ่งออกมาจากหน้าอกของเขา ความสวยงามและจิตใจที่มีเมตตาของหนานหย่าซินควรเป็นของเขา หนานเฉียนหมิงยึดครองแสงอาทิตย์ของเขามานานเกินไป ควรจะคืนให้เขาได้แล้ว! เพียงแต่...ก่อนที่จะครอบครองเธอทั้งหมด เขายังมีเรื่องยุ่งยากที่ต้องจัดการ! นัยน์ตาที่เย็นชาของหลงเป่ยเฉินปรากฏความโหดเหี้ยม เขาก้มหน้ากัดริมฝีปากเธอ พลางพูดขู่อย่างเย็นชา “หนานหย่าซิน เธอเป็นของฉัน! ถ้าหากคนอื่นแตะต้องเธอ ฉันจะให้เขาตายทั้งเป็น!” ร่างกายของเธอนิ่งไปทันที นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “คนบ้า! ปล่อยฉัน!” หลงเป่ยเฉินกดการดิ้นรนต่อสู้ของเธออย่างสบาย สายตาเย็นชาเหมือนจ้องมองเธอเพื่อกล่าวคำสาบาน “จำคำพูดของฉันให้ขึ้นใจ ชีวิตนี้ของเธอนั้นเป็นของฉัน! ต่อให้ต้องแต่งงานกับหลงฉีรุ่ย เธอก็ต้องรักษาร่างกายของเธอให้ดี! ไม่อย่างนั้น...ฉันจะลอกเนื้อ หนัง และ กระดูก ของคนที่เธอสนิททุกคน!” หนานหย่าซินนิ่งไป ปล่อยให้เขากอดเธอโดยไม่กล้าหายใจแรง เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกปีศาจหมายตาไว้แล้ว และชีวิตนี้ไม่มีทางหลบหนีได้! ไม่ช้ารถก็ขับมาถึงบ้านตระกูลหนาน หลงเป่ยเฉินจับตัวของสาวน้อยที่ตกใจกลัวออกมาจากอ้อมอก นัยน์ตาดำขลับแฝงไปด้วยรอยยิ้ม เขายกมือจัดผมของเธอ แล้วจึงพูด “เธอกลับไปได้แล้ว และอย่าลืมบอกหนานเฉียนหมิง ว่าฉันขอแสดงความยินดีที่เขาเอาสมบัติล้ำค่ามาจำนำได้เหมาะสม” หนานหย่าซินพยายามนิ่งและอดทนกับการกระทำของเขา ในที่สุดหลังจากรอลงจากรถ เธอรีบกระโดดออกไปเหมือนกระต่ายน้อยที่ตกใจตื่น และรีบวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ของบ้านตระกูลหนาน หลงเป่ยเฉินนั่งอยู่ในรถ มองตามหลังของเธอ นัยน์ตาดำแคบยาวแสดงเจตนาในการฆ่าอย่างเย็นชา!