บทที่ 12 แผนการร้ายที่สะเทือนเลื่อนลั่น

บทที่ 12 แผนการร้ายที่สะเทือนเลื่อนลั่น หนานหย่าซินจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องรับแขก เธอจำได้ ตอนที่หลงเป่ยเฉินอยู่บนรถบอกว่าให้ส่งพี่รองกลับมา อย่างนั้น... และแล้ว พอเข้าบ้าน ก็มองเห็นพี่ใหญ่กำลังนั่งอยู่ตรงกลางของห้องรับแขก แผ่อำนาจที่ความเย็นชาและเหี้ยมโหด โดยมีพี่ชายคนรองที่ผูกผ้าพันแผลอยู่ที่ศีรษะที่นั่งอยู่ตรงข้าม และจากคนที่เชิดหน้ามาตลอด ตอนนี้กลับนั่งก้มหน้าด้วยความเกรงกลัว “พี่ใหญ่” หนานหย่าซินเรียกด้วยความประหม่า และเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง หนานเฉียนหมิงเหลือบตาขึ้นมองเธออย่างเงียบๆ รอยบวมแดงบนริมฝีปากของเธอที่ชัดเจนทำให้นัยน์ตาของเขากระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย “กลับมาแล้ว” เขาใช้นิ้วเรียวยาวที่หนีบบุหรี่อยู่อย่างแรงโดยไม่รู้ตัว ทำให้ชี้บุหรี่สั่นและตกลงมา อยู่บนเสื้อเชิ้ตสีเทาเงินของเขา “ร้องไห้ทำไม?” หนานเฉียนหมิงลุกขึ้นท่ามกลางควันที่ลอยคลุ้ง ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะของเธอเบาๆ “ซินซินโตแล้ว ห้ามร้องไห้ขี้มูกโป่ง” เขาไม่มองเธอพลางหันไปทางอื่น เพราะไม่อนุญาตให้ตัวเองใจอ่อนเวลานี้ เพื่อมอบสภาพแวดล้อมที่มั่นคงและไร้กังวลให้เธอ ตอนนี้เขาจำเป็นต้องเสียสละอย่างนี้ และใช้เวลาไม่นาน เขาจะแย่งทุกสิ่งกลับมาในไม่ช้า เพื่อให้ซินซินกลับมาอยู่ข้างกายของเขาอีกครั้ง! “พี่ใหญ่ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่” หนานจิ่นเฉิงที่เงียบอยู่นาน จู่ๆ จึงลุกขึ้น “ซินซินเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อน หืม?” หนานเฉียนหมิงมองเธอด้วยความรัก นัยน์ตายังคงอ่อนโยนไม่เปลี่ยนแปลง หนานหย่าซินพยักหน้า พลางมองหนานจิ่นเฉิงอย่างเป็นห่วง เธอไม่อยากให้พี่ใหญ่กับพี่รองทะเลาะเรื่องนี้เพราะตัวเอง ถึงอย่างไรร่างกายของเธอก็มอบให้หลงฉีรุ่ยไปแล้ว การแต่งงานกับเขาก็คงไม่ใช่เรื่องที่ยากจะรับได้? เมื่อรอให้หนานหย่าซินขึ้นไปข้างบนแล้ว หนานจิ่นเฉิงจึงเริ่มพูดอย่างไม่พอใจ “พี่ใหญ่ พี่เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว! ทำไมพี่ถึงเอาความสุขของซินซินมาแลกกับบริษัท?” ถึงแม้พี่ใหญ่จะห้ามไม่ให้พูดทุกอย่างกับซินซิน แต่เขาก็เดาออกว่าจุดจบจะเป็นเหมือนอย่างในวันนี้ เขาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา ไม่มีความผิด แต่ความจริงกลับเป็นหมาป่าเหี้ยมโหดที่ใส่หนังแกะ! “ซินซินเป็นคนของตระกูลหนาน เธอมีภารกิจที่ต้องทำเพื่อบ้านหลังนี้” “ภารกิจ?” หนานจิ่นเฉิงทำเสียงอึดอัด “ทำไมพี่ใหญ่ไม่พูดว่าเป็นหน้าที่ของเธอ? ถ้าหากเธอไม่ไปหาเรื่องตระกูลหลง ไม่แน่บริษัทหนานซื่อของพวกเราก็คงไม่ตกอยู่ในวิกฤตแบบนี้” “นั่นไม่ใช่ความผิดของเธอ” สายตาของหนานเฉียนหมิงกลายเป็นเลือนรางเพราะนึกย้อนถึงอดีต ไม่มีใครรู้ว่าแววตาที่เลือนรางนั้นได้แอบซ่อนอดีตแบบไหน “พี่ใหญ่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?” “แกกลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ” หนานเฉียนหมิงพูดจบอย่างเรียบเฉย แล้วจึงเดินไปที่ห้อง เขาเดินผ่านหน้าห้องของหนานหย่าซิน และหยุดอยู่พักหนึ่ง แต่กลับไม่ได้เคาะประตูเข้าไป หนานจิ่นเฉิงเห็นทุกอย่าง จึงรู้สึกเจ็บปวดในใจอยู่บ้าง และการตัดสินใจที่สะเทือนเลื่อนลั่นได้ผุดขึ้นมาในหัวทันที...