บทที่ 13 รอพี่หนึ่งปี

บทที่ 13 รอพี่หนึ่งปี หนานหย่าซินกลับมาที่ห้อง ในหัวเต็มไปด้วยใบหน้าที่แสนอันธพาลและบ้าระห่ำของหลงเป่ยเฉิน เธอยืนอยู่หน้ากระจก มองริมฝีปากที่บวมแดงของตัวเอง ทำให้นึกถึงการสัมผัสที่น่ารังเกียจของผู้ชายคนนั้น! ...หนานหย่าซิน เธอเป็นของฉัน! ถ้าหากคนอื่นแตะต้องเธอ ฉันจะให้เขาตายทั้งเป็น! เธอหลับตาทันที จิตใจว้าวุ่นสับสน เธอคือพี่สะใภ้ของเขา! ถ้าหากความสัมพันธ์นี้ถูกล่วงรู้ เธอควรจะสู้หน้าพี่ใหญ่ กับหลงฉีรุ่ยอย่างไร? หลงฉีรุ่ย... พรุ่งนี้คือเดทครั้งแรกของพวกเขา และก็เป็นการพบกันครั้งสุดท้ายก่อนแต่งงาน เมื่อนึกถึงตรงนี้ หนานหย่าซินจึงรู้สึกซับซ้อนและพูดออกมาไม่ถูก เธอรักเขาจริงๆ ไหม? หนานหย่าซินเอาหัวมุดอยู่ในผ้าห่ม คิดปัญหานี้วกไปวนมา เวลาผ่านทุกนาทีทุกวินาที ตอนที่รอให้เธอดูนาฬิกาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาตีสองแล้ว! แต่เธอยังไม่รู้สึกง่วงนอนเลย... เธอรู้สึกหิวน้ำ จึงตัดสินใจลงไปหาน้ำผลไม้ข้างล่าง แต่กลับไม่คิดว่าจะเห็นคนที่นอนไม่หลับเหมือนเธอ “พี่รอง ทำไมนั่งดื่มเหล้าเซ็งๆ คนเดียวตรงนี้คะ?” หนานจิ่นเฉิงหัวเราะ นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเศร้า “ซินซิน อย่าแต่งงานกับเขา! ถือว่าพี่รองขอร้องเธอ” “ช้าเร็วฉันก็ต้องแต่งงานค่ะ ตอนนี้ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก พี่รองไม่อยากอวยพรฉันเหรอ?” “อวยพร?” หนานจิ่นเฉิงหัวเราะอย่างขมขื่น “ซินซิน เธอรู้จริงๆ เหรอว่าความรักคืออะไร และคนที่เธอรักนั้นเป็นใคร? ตื่นเถอะซินซิน เธอแต่งงานเข้าไปแล้วจะเสียใจภายหลัง! พวกเขาตระกูลหลงไม่ใช่คนดี! เธอไม่รู้ว่าเขา...” “ดึกแล้ว ทำไมยังไม่นอน?” ทันใดนั้นเสียงที่ใสกังวานก็ตัดบทคำพูดของเขา หนานเฉียนหมิงยืนอยู่ตรงบันได มองพวกเขาเฉยๆ นัยน์ตาของหนานจิ่นเฉิงกระชับแน่น แล้วบังคับถาม “พี่ ซินซินแต่งงานกับหลงฉีรุ่ย พี่ไม่เสียใจจริงๆ เหรอครับ?” หนานเฉียนหมิงเม้มปาก พูดประโยคที่อ่อนโยนแต่กลับเป็นคำพูดที่เด็ดขาด “ฉันเคารพการตัดสินใจของซินซิน” “หา! พี่ใหญ่ พี่อย่าเห็นแก่ตัวมากได้ไหม? พี่ก็รู้ว่าซินซินแต่งเข้าไปแล้วจะมีจุดจบยังไง เพื่อบริษัทหนานซื่อ แม้แต่สิ่งที่ตัวเองรัก...” “หุบปาก!” นานๆ หนานเฉียนหมิงจะโกรธ “หนานจิ่นเฉิง รีบไสหัวกลับไปที่ห้อง!” เขาจ้องมองเขาด้วยความโกรธ และเป็นครั้งแรกที่เขาพูดแรงแบบนี้ หนานจิ่นเฉิงตกใจกับเสียงตวาดที่เฉียบขาดของหนานเฉียนหมิง เขาจ้องมองพี่ชายของตัวเองอยู่กับที่ ทันใดนั้นจึงเดินฉับๆ และวิ่งขึ้นไปชั้นบน เสียงปิดประตูดัง “ปัง” แล้วทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงบ เหลือเพียงคนสองคนท่ามกลางความเงียบของห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ หนานเฉียนหมิงมองเธอ สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสนและลังเล “ซินซิน เกลียดพี่ไหม?” หนานหย่าซินส่ายหน้า พลางพูดเบาๆ “พี่ใหญ่ ฉันยอมทำทุกอย่างด้วยความสมัครใจ” “เด็กโง่!” หนานเฉียนหมิงดึงหนานหย่าซินเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด และในมุมที่เธอมองไม่เห็น สายตาของเขาแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมไร้ความปรานี “ซินซิน ให้เวลาพี่หนึ่งปี หลังจากหนึ่งปี พี่จะรับเธอกลับบ้านแน่นอน! ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม!”