บทที่ 14 พี่สะใภ้ คิดถึงฉันเหรอ

บทที่ 14 พี่สะใภ้ คิดถึงฉันเหรอ แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ในร้านอาหารสุดหรู พร้อมกับท่วงทำนองเพลงที่มีความอบอุ่น หนานหย่าซินนั่งอยู่มุมข้างใน รอคอยการปรากฏตัวของหลงฉีรุ่ยอย่างตื่นเต้น เวลานัดผ่านไปครั่วโมงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ถึง กาแฟที่อยู่ในมือเย็นชืดจนหมด หนานหย่าซินถอนหายใจเบาๆ มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอยและสับสน กระทั่งไม่รู้ตัวว่ามีคนคนหนึ่งมาอยู่ตรงหน้า “ทำไม? หลงฉีรุ่ยยังไม่มา?” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังมา หนานหย่าซินจึงหันไปมองด้วยความตกใจ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นมีหน้าตาหล่อเหลาและโครงหน้าชัดเจน นัยน์ตาดำคมกริบเหมือนกับหินอัคนี แสงสว่างของพระอาทิตย์ส่องบนตัวเขา ทำให้บุคลิกลักษณะที่อึมครึมลดลง และมีความสุภาพอ่อนโยนเพิ่มขึ้น “คุณมาอยู่ที่ได้ยังไง?” สติในการป้องกันตัวของเธอตื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ไม่ต้อนรับฉัน?” “ใช่! ต่อไปคุณอย่ามากวนฉันอีก!” หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ นัยน์ตาดำมองไปยังใบหน้าที่เรียวเล็กของเธอ “ฉันคิดว่า...เธอจะคิดถึงฉัน” หนานหย่าซินถลึงตามองเขา และเตรียมจะจากไป แล้วค่อยไปขอโทษหลงฉีรุ่ยทีหลัง แต่หลงเป่ยเฉินเหมือนจะอ่านความคิดของเธอได้ และพูดอย่างคลุมเครือ “ถ้าหากเธออยากเจอเขาวันนี้ ก็จงเชื่อฟังและนั่งทานอาหารมื้อนี้กับฉันที่นี่ นี่คือ...คำบอกกล่าวของหลงฉีรุ่ย” ในที่สุดหนานหย่าซินก็นั่งลง เธอต้องการพบหลงฉีรุ่ย ไม่ใช่แค่การเดทอย่างเดียว แต่ยังมีเรื่องสำคัญอย่างอื่น เธอเล่นอาหารในจานโดยไม่พูดสักคำ และยัดอาหารใส่ปากอย่างไม่รู้รสชาติ เธอพยายามทำตัวเป็นมนุษย์ล่องหน แต่มีสายตาที่แหลมคนที่ร้อนเป็นไฟที่ไม่ยอมปล่อยเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ “ฉันขอตัวไปห้องน้ำค่ะ” หนานหย่าซินรีบลุกขึ้น ไม่รอให้หลงเป่ยเฉินเอ่ยปากก็เดินหนีไปทางห้องน้ำแล้ว หลงเป่ยเฉินจ้องมองเงาหลังเธอพลางครุ่นคิด แล้วจึงหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ที่คุ้นเคย “เก็บห้องไว้ให้ฉันด้วย ฉันจะถึงในไม่ช้า” หนานหย่าซินอยู่ในห้องน้ำพักหนึ่ง แล้วจึงปรับอารมณ์ได้ในที่สุด จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่ร้อนแรงของหลงเป่ยเฉิน เธอบังคับตัวเองไม่ให้ถอย “พวกเราจะไปเจอเขาเมื่อไรคะ?” หลงเป่ยเฉินไม่พูดอะไร มีเพียงมุมปากที่ยิ้มเล็กน้อยและกลายเป็นเส้นตรง สายตากลายเป็นมืดหม่นและเย็นชาขึ้นมาทันที เขาหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดมุดปาก ริมฝีปากเรียวบางพูดสองคำออกมาอย่างช้าๆ... “ตอนนี้” หนานหย่าซินโล่งอก ใบหน้าเรียวเล็กรู้สึกดีใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ” หลงเป่ยเฉินจ้องมองเธอ นัยน์ตาดำแฝงไปด้วยความแปลกประหลาด เขาจึงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ฉันคิดว่าผู้หญิงจะมีความรู้สึกไวกับเรื่องแบบนั้น ไม่คิดว่าเธอกลับ...” เขาหัวเราะหึ ไม่สนใจความสงสัยของเธอ แล้วจึงลุกขึ้นเดินตรงออกไปข้างนอก ทั้งสองคนเดินตามกันออกมาจากร้านอาหาร แต่กลับเงียบไม่พูดอะไร บนถนนที่คึกคักมีคู่รักที่เดินจีบไม่ขาดสาย ขณะที่หนานหย่าซินมอง ในหัวของเธอพลันปรากฏภาพของหนานเฉียนหมิงขึ้นมาแวบหนึ่ง พี่ใหญ่... เธอกระพริบตาด้วยความสับสน ทำไม? ทำไมเวลาที่มองเห็นผู้หญิงกับผู้ชายที่รักกันพวกนี้ ทำให้เธอนึกถึงคนที่เดินจูงมือด้วยซึ่งไม่ใช่หลงฉีรุ่ยสามีในอนาคต ตรงกันข้ามคือหนานเฉียนหมิง? ... “ซินซิน เธอรู้จริงๆ เหรอว่าความรักคืออะไร และคนที่เธอรักนั้นเป็นใคร? หนานหย่าซินเหมือนกับโดนฟ้าผ่า ยืนตกตะลึงอยู่กับที่! “เธอเดินข้ามถนนแบบนี้ตลอดใช่ไหม?” หลงเป่ยเฉินทำหน้าขรึม พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี หนานหย่าซินรีบผลักเขาทันที หมุนตัวถอยหลังแล้วจึงวิ่งหนี! เธอต้องไปหาพี่ใหญ่เพื่อจัดการความคิดและอารมณ์ของตัวเองให้ชัดเจน ทำไมเธอโง่ขนาดนี้ เพิ่งจะเข้าใจความคิดของตัวเอที่ชัดเจนในคืนก่อนวันแต่งงาน หลงเป่ยเฉินกำหมัดแน่นหลังจากที่ถูกเธอทิ้งไว้ข้างหลัง สีหน้ามืดหม่นเต็มไปด้วยความน่ากลัว เขาก้าวเท้ายาวๆ ไปข้างหน้าและวิ่งตามสองสามก้าว จึงคว้าคอของหนานหย่าซินไว้ได้ เหมือนกับหิ้วแมวหนึ่งตัว แล้วจึงหิ้วเธอกลับไปในรถของตัวเอง! นัยน์ตาแหลมคมที่เย็นชา กับเสียงทุ้มต่ำของหลงเป่ยเฉินแฝงไปด้วยสัญญาณเตือน “คำอธิบายของเธอ?!” หนานหย่าซินเหมือนถูกไฟฟ้าดูด ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา “คุณปล่อยฉัน...ฉันจะลงจากรถ...” “คุณไม่ต้องมาสนใจ ปล่อยฉันลงจากรถ!” หลงเป่ยเฉินยกยิ้มเล็กน้อย นัยน์ตาคมเข้มเหมือนทะเลลึกจู่ๆ ก็มีสายตาที่หยอกเย้าวาดผ่าน “หนานหย่าซิน เธอใจร้ายจริงๆ นะ โบราณเขากล่าวไว้ว่า เป็นสามีภรรยากันวันเดียวก็รักกันหนึ่งร้อยวัน แต่เธอเพิ่งจะลงจากเตียงของฉัน ก็กล้าทำอย่างนี้กับฉัน? เป็นความกล้าที่บ้ามากจริงๆ!”