บทที่ 15 คนบ้า ปล่อยฉัน

บทที่ 15 คนบ้า ปล่อยฉัน หนานหย่าซินนิ่งไปทั้งตัว “คุณพูดบ้าอะไร? ฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คุณอย่ามาปรักปรำฉัน!” “เธอแน่ใจ?” เขาเลิกคิ้ว พลางปล่อยตัวที่บีบรัดเธอ “เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ฉันปวดหัวจริงๆ สงสัยพวกเราต้องหาหลักฐานมายืนยันเสียหน่อย ถึงแม้ฉันไม่อยากให้เธอรู้เร็วขนาดนี้ก็ตาม” รอยยิ้มที่คลุมเครือกับนัยน์ตาลุ่มลึกที่ยากจะหยั่งถึง หนานหย่าซินรู้สึกกลัวจนขนลุก “คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?” “เดี๋ยวเธอก็จะรู้ในไม่ช้า” เขายิ้มมุมปากที่แฝงไปด้วยยิ้มที่มีเลศนัย “อีกสักพักถ้าเธอจะเสียใจ ก็ไม่ทันแล้ว” เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรง แล้วรถจึงแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่หนานหย่าซินมองเขา นัยน์ตาสวยคู่นั้นก็เกิดไฟโกรธ “ฉันไม่อยากไปดู คุณปล่อยฉันลงจากลง!” หลงเป่ยเฉินทำท่าให้หุบปาก นัยน์ตาแปลกประหลาดปรากฏแววตาที่หยอกเย้า “สายเกินไปแล้ว” รถสปอร์ตขับมาถึงหน้าโรงแรมอย่างรวดเร็ว หลงเป่ยเฉินลากตัวหนานหย่าซินที่ดิ้นไม่หยุดออกมา พลางรวบเอวจับเธอไว้แน่นและเดินมาถึงห้องสวีทห้องหนึ่ง “ปล่อยฉัน! คุณมันคนบ้า! ปล่อย...” หลงเป่ยเฉินกดเครื่องเล่นวิดีโอ และภาพก็ปรากฏบนหน้าจอขนาดใหญ่ ทำให้เสียงร้องตะโกนของหนานหย่าซินชะงักงัน เธอจ้องมองภาพผู้หญิงกับผู้ชายนอนเปลือยกายกอดกันนัวเนีย พลางเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกตะลึง แล้วถอยหลังไปติดๆ แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง “ไม่...เป็นไปไม่ได้...ไม่...ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่เชื่อ...” นัยน์ตาสวยของเธอล้นเอ่อไปด้วยความหวาดกลัว น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงอาบแก้ม... เป็นไปไม่ได้... ผู้ชายที่นอนกับเธอคืนนั้น...ทำไมถึงเป็นหลง เป่ย เฉิน? หลงเป่ยเฉินเหมือนปีศาจที่แผนการชั่วร้ายทำสำเร็จ เขาหัวเราะโดยไม่สนใจ พลางยื่นมือจับคางที่สวยงามของเธอ ลมหายใจเย็นชาลดอยู่บนริมฝีปากของเธอ “น่าเสียดายมาก ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ความจริงก็คือความจริง!” “เป็นไปไม่ได้...” ดวงตาสวยของหนานหย่าซินเกิดไฟโกรธที่ลุกโชน “ฉันไม่เชื่อ! วีอีโอเทปนี้ไม่ใช่ของจริง...คุณทำของปลอมขึ้นมา! คุณกำลังหลอกฉัน...” “เหมือนกับผีที่ตามหลอกหลอนไม่หยุดจริงๆ” หลงเป่ยเฉินพูดเหมือนคนปวดหัว “หรือว่า...พวกเราควรไปหาพี่ชายของเธอให้ช่วยยืนยันดีไหม? เขารู้จักเธอดีที่สุด ต้องรู้แน่นอนว่าใช่เธอไหม” “อย่านะ!!” หนานหย่าซินกรีดร้องออกมา ใบหน้าที่ขาวซีดเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “คุณต้องการอะไร...” หลงเป่ยเฉินยื่นมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ พูดเสียงอนิจจังน่าสงสาร “ขอเพียงแค่หลังจากเธอแต่งงานไปแล้วห้ามให้ใครแตะต้องตัวเธอ ฉันสัญญาว่าวิดีโอเทปม้วนนี้จะไม่มีคนอื่นรู้เด็ดขาด หืม?” หนานหย่าซินมองปีศาจคนนี้อย่างหมดหวัง และร้องตะโกนเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “หลงเป่ยเฉิน! คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร?!” เขาหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ นัยน์ตาดำเข้มจ้องมองใบหน้าของเธอ “เธอไม่จำเป็นต้องรู้! ขอเพียงแค่จำไว้ว่าบนโลกใบนี้ มีเพียงฉันที่แตะต้องเธอได้ก็พอแล้ว!” ลมหายใจที่เร่าร้อนของเขาทำให้หนานหย่าซินไม่สบายทันที ร่างกายที่อ่อนนุ่มถอยหลังไปไม่หยุด แต่กลับไม่ระวังและสะดุดล้มไปบนเตียง... หลงเป่ยเฉินยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนนี้กำลังเชื้อเชิญเขาอย่างเป็นมิตรเหรอ? ดีมาก เธอทำให้เขาพอใจ กระดุมของเสื้อเชิ้ตสีดำค่อยๆ ปลดออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแรงของเขา หลงเป่ยเฉินยิ้มอย่างปีศาจที่โหดร้าย และเดินเข้าไปใกล้เธอทีละก้าว หนานหย่าซินกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว “ไม่...คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้...ออกไป...” สองมือของเขากดมือไว้สองข้างของหนานหย่าซิน แล้วจึงโอบร่างที่เล็กบางของเธอมาอยู่ในแผ่นหน้าอกกว้างของเขา ทำให้เธอไม่มีทางถอย พลางก้มมองเธอ เขาจ้องมองใบหน้าสวยงามได้รูปของเธออย่างใจจดใจจ่อ แล้วจึงถอนหายใจพูด “น่าเสียดายจริงๆ ที่ต้องนำอาหารอันโอชะไปอยู่ข้างกายของหมาป่าดุร้ายตัวนั้น ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ...” ท่ามกลางความสิ้นหวัง หนานหย่าซินกรีดร้องออกมา “หลงเป่ยเฉิน! คุณมันบ้า! พรุ่งนี้ฉันก็จะแต่งงานกับพี่ชายของคุณแล้ว!”